Friends 4-ever // Hoofdstuk 145 // Norah

Vorige week vierde Marit haar verjaardag en speelde ze een potje Beverbende met haar vriendinnen. Alles leek erop dat ze zou verliezen. Geen idee waar ik het over heb? Hier kan je het hoofdstuk teruglezen. Ben je voor het eerst bij het Vervolgverhaal? Hier kan je alle hoofdstukken teruglezen! Vandaag kan je meer lezen over Norah en komt ook haar beroepskeuze even ter sprake.

‘We hebben Ploeg voor scheikunde,’ mopperde Kyle, die zich samen met Aron bij hun groepje voegde. Ze hadden net twee uur tekenen achter de rug en na de pauze zouden ze scheikunde hebben, blijkbaar van mevrouw Ploeg.
‘Wat?’ vroeg Norah verbaasd.
‘Verduijn is ziek. Dus krijgen we weer ouderwets les van Ploeg.’
‘Balen,’ vond Norah.
‘Zeker. Hoewel … die laatste paar lessen in de vierde viel ze wel mee.’
‘Omdat wij een hartig woordje met d’r hadden gesproken,’ grinnikte Marit. ‘Weet je nog, Noor?’
‘En of ik het nog weet. Wat een gedoe was dat. Weet je nog dat we toen een scheikundig rapport hebben gemaakt van alle stoffen in een McFlurry?’
‘Hebben jullie dat echt gedaan?’ Kyle keek hen verbaasd aan.
‘Het klonk als meer werk dan het was,’ verzekerde Norah hem. ‘En Ploeg kon er om lachen, dus dat was ook wat waard.’
‘Zeker.’
Ze kletsten nog wat over McFlurry’s en wat ze met hun oude scheikundelerares beleefd hadden, maar al
gauw ging de bel en was het tijd om naar de volgende les te gaan.
‘Hebben we wel in het lokaal van Verduijn les?’ vroeg Norah voor de zekerheid aan Kyle.
‘Ik dacht het wel,’ zei hij. ‘Maar we kunnen natuurlijk altijd even op de roosterborden kijken.’
Op het roosterbord stond geen lokaalwijziging, dus liepen ze naar het lokaal toe. Op de deur zat een briefje: 6V naar lokaal 2.11 aub.
‘Sjonge jonge,’ mopperde Kyle. ‘Dat hadden ze toch wel op het rooster kunnen zetten?’
‘Waarschijnlijk heeft Ploeg zich op het laatste moment bedacht,’ meende Marit.
De les bij mevrouw Ploeg bleek onverwacht leuk te zijn, zeker vergelijkbaar met de scheikundelessen van Verduijn. Ze gingen een ingewikkeld, maar gaaf proefje doen en Ploeg lachte toen het resultaat van Kyle en Liam ontplofte. Dat ging twee jaar geleden wel anders. Met een glimlach dacht Norah terug aan die les, hoewel er destijds weinig was geweest dat haar aan het lachen had gemaakt. Grappig hoe dat werkte met herinneringen, later keek je er lachend op terug, terwijl je toen het gebeurde liever wilde huilen.
‘Oké … ik heb de tijd een beetje verkeerd ingeschat, maar ik weet zeker dat jullie het heel snel kunnen opruimen allemaal. En anders …’ Ploeg dacht even na. ‘Vraag ik een aantal van jullie om te helpen en zal ik briefjes schrijven voor jullie docenten.’
Norahs hand schoot de lucht in.
‘Ja Norah?’
‘Marit, Kyle en ik hebben zo een tussenuur, wij kunnen wel helpen.’
Het leverde haar een boze blik van Kyle op. ‘Ik wilde gaan voetballen.’
‘Je bent heus geen uren bezig,’ verdedigde Norah haar keuze.
‘Kyle, jij gaat lekker voetballen, dan ruimen Marit, Norah en ik de rest op. Maar laten we de komende vijf minuten gebruiken om zoveel mogelijk rommel op te ruimen.
Tot Norahs verbazing hielp iedereen met opruimen, ze had eigenlijk verwacht dat haar klasgenoten wel zouden denken dat zij en Marit alles mooi op konden ruimen. Toen de bel ging moesten alleen de tafels nog afgedaan worden en de glaasjes afgespoeld worden, dus dat viel reuze mee.
Kyle vertrok, samen met Liam, naar het voetbalveld, terwijl Marit en zij achterbleven in het lokaal.
‘Vind je het niet erg om op te ruimen?’ vroeg Norah voor de zekerheid aan haar vriendin. Ze was er
zomaar van uit gegaan dat Marit wel wilde helpen.
‘Nee hoor,’ stelde Marit haar gerust. ‘Ik vind het wel prima eigenlijk.’
‘Mooi!’
Snel ruimden ze alles op.
‘Wauw! Het lokaal ziet er weer keurig uit,’ complimenteerde Ploeg die achter haar laptop zat. ‘Bedankt meiden. Enne … nu jullie hier toch zijn, wil ik jullie nog even spreken.’
Norah en Marit wierpen elkaar vragende blikken toe, maar besloten naar het bureau te lopen.
‘Ik ben jullie heel wat dank verschuldigd,’ zei mevrouw Ploeg ernstig. ‘Tijdens dat gesprek, nu bijna twee jaar geleden, hebben jullie mij aan het denken gezet. Met behulp van jullie feedback ben ik aan de slag gegaan om het te verbeteren. Ik liep echt op het randje en overwoog om het onderwijs op te geven. In overleg met jullie mentor, meneer Van Eck, ben ik begonnen aan een videocoaching programma en daar heb ik superveel van geleerd, waardoor het lesgeven me een stuk beter afgaat. Ik geniet weer van m’n werk en dat heb ik aan jullie te danken.’
Norah voelde haar wangen rood worden en keek verlegen naar Marit. Zij stond de punten van haar schoenen te bestuderen, kennelijk had ze ook geen idee wat ze nu weer moest zeggen.
‘Ik zou het echt niet willen missen. Dus … bedankt, meiden.’
‘Graag gedaan,’ kreeg Norah eruit, na een paar keer slikken. ‘We zijn blij dat … eh … dat het zo goed
heeft uitgepakt voor u.’
Ploeg glimlachte. ‘Hebben jullie al enig idee welke studierichting je opgaat?’
‘Ik ga waarschijnlijk in Engeland studeren,’ merkte Marit op.
‘Wat gaaf. Is het nog steeds aan tussen jou en die Engelse jongen?’ informeerde mevrouw Ploeg.
‘Zeker. Hoe … eh … hoe weet u dat?’
‘Hij belde je toen, weet je nog.’
‘O ja.’
‘En jij, Norah?’
‘Waarschijnlijk ga ik binnenhuisarchitectuur doen, op HBO-niveau,’ antwoordde Norah verlegen. Hopelijk
dacht Ploeg niet hetzelfde als haar schoonvader.
‘Geen scheikunde?’ Het klonk een beetje teleurgesteld. ‘Je zou er erg goed in zijn, Norah.’
‘Echt?’
‘Zonder twijfel,’ verzekerde Ploeg haar. ‘Maar … ik begrijp het hoor, je moet doen wat voor jou goed voelt. Binnenhuisarchitectuur past wel bij je, Norah.’
Haar hart maakte een sprongetje. Fijn dat Ploeg het zo zag.
‘Nou … ik ga nog even m’n verslag voor meneer Verduijn afmaken en dan zit m’n lesdag er weer op. Tot hoe lang moeten jullie vandaag door?’
‘Het zesde,’ vertelde Norah. ‘We hebben nu een tussenuur en straks nog geschiedenis.’
‘Nou, veel succes! Ook straks met jullie examens, hè?’
‘Dank u wel.’ Samen met Marit liep ze het lokaal uit.
‘Pfoeh, wie had dat gedacht,’ verzuchtte Marit. ‘Dat we nog eens een normaal gesprek met haar konden voeren.’
‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit,’ beaamde Norah. ‘Toch fijn om te weten dat we iets goeds gedaan hebben door destijds heel eerlijk te zijn.’
‘Zo zie je maar … eerlijkheid loont altijd.’
‘Inderdaad. En nu heb ik zin in een McFlurry, zullen we het erop wagen en naar de McDonalds fietsen?’
‘Uitstekend idee. Zullen we er dan een meenemen voor Lily en Eva, die ze in de pauze kunnen opeten?’
‘Prima. Als we die pas kopen als we die van onszelf ophebben, moet dat wel lukken, toch?’
‘Ik denk het wel. En anders hebben ze maar een gesmolten McFlurry hoor, daar krijgen ze niks van.’

Wat is jouw favoriete smaak McFlurry?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•