Friends 4-ever // Hoofdstuk 27 // Eva

Joehoe! Tijdens het inplannen kwam ik erachter dat het vandaag precies een halfjaar geleden is dat ik begon met het delen van het vervolgverhaal. Hopelijk geniet je nog steeds van dit wekelijkse verhaal! Vorige week kon je lezen dat de vier meiden met Kyle en Aron een McFlurry gingen eten. Het gesprek kwam ook op het concert van de muziekklas. Aron vond het maar saai, waarmee hij natuurlijk geen beste beurt maakt bij Eva. Eva kijkt juist enorm uit naar het concert, hoewel ze het ook wel spannend vind. Want gaan zij en Stan een goed cijfer halen voor hun gezamenlijke project?

Hoe vaak Eva het WhatsApp-gesprek al had geopend wist ze niet. Zo onderhand was ze de tel kwijtgeraakt. Al twee weken lang had ze niets van Robin gehoord, zelfs niet na het appje dat ze hem had gestuurd over het kerstconcert. Ze zagen elkaar de laatste tijd sowieso weinig, omdat ze zo druk was met schoolwerk, Stan en het muziekproject en niet te vergeten haar vriendschap met Norah, Lily en Marit. Het was heerlijk om nieuwe vriendinnen te hebben, maar Robin bleef haar oudste en beste vriend! Hij was het die het altijd voor haar had opgenomen, toen kinderen uit de buurt haar plaagden vanwege haar donkerdere huidskleur. Door hem was haar liefde voor muziek aangewakkerd en ze deelde vroeger altijd alles met hem. Maar nu leefden ze langs elkaar heen. Toch wilde ze zich er niet zoveel zorgen over maken, binnenkort zouden ze vast weer afspreken om nieuwe filmpjes te maken voor hun YouTube kanaal. Waarschijnlijk had hij het gewoon druk met zijn examens. Maar ze vond het wel vervelend dat hij nog niet gereageerd had op haar appje. Hij hoefde niet naar het concert te komen, maar ze vond het wel leuk als hij in ieder geval de moeite nam om haar terug te appen.
‘Eva, ben je klaar?’ riep mam. ‘Het is tijd om te gaan, anders kom je te laat!’
Eva zag dat halfzeven was, het concert begon om acht uur. Te laat komen zou geen probleem zijn, maar ze had beloofd aan Stan dat ze nog één keer zouden oefenen.
Ze wierp een kritische blik in de lange spiegel die op haar kamer stond. Ze plukte een pluisje van haar zwarte jurk met glitters en even schoot de gedachte door haar hoofd: Wat zou Stan hiervan vinden? En Robin? Snel schudde ze haar hoofd, zorgen maken om wat jongens van haar dachten was tijdverspilling. Ze zag het bij Lily, die zo krampachtig haar gevoelens voor Aron onderdrukte, maar het tegelijkertijd wel heel belangrijk vond wat hij deed en hoe hij over haar dacht. Dat was helemaal niets voor haar.
‘Eva?!’ Weer riep mam haar.
‘Ik kom eraan!’ riep Eva terug. Ze pakte haar tas en checkte of het muziekstuk erin zat. Dat was, natuurlijk, het geval, ze had hem er vanmiddag al in gestopt. En ze had het stuk de afgelopen maanden al zo vaak gespeeld, dat ze het wel kon dromen. Maar voor de zekerheid wilde ze het meenemen.
Mam stond al klaar, om haar op school te brengen. Ze zou dan weer naar huis rijden en pap en Milou ophalen. Om eerlijk te zijn was Eva een beetje verbaasd dat haar zusje mee wilde naar het concert, Milou interesseerde zich meestal niet zo voor muziek. Maar aan de andere kant, ze wist hoeveel Milou hield van lang opblijven en dat was zeker iets wat ze vanavond mocht doen.
‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg mam, toen ze eenmaal onderweg waren.
‘Een beetje,’ antwoordde Eva. ‘Ik ben bang dat ik ineens met m’n voet achter een van de pedalen blijf hangen ofzo. Of dat Stan plotseling ziek is geworden en ik het in m’n eentje moet doen. Maar ik heb er vooral veel zin in!’
‘Dat is mooi,’ zei mam. ‘Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Je hebt toch ook geoefend met deze schoenen aan?’
Eva knikte. ‘Maar je weet maar nooit, hè? Je kunt beter op het allerergste voorbereid zijn.’
Mam liet een afkeurend geluid horen. ‘Zo negatief heb ik je volgens mij niet opgevoed, Eef!’
Ze kon haar moeders gezicht niet zien, maar ze wist zeker dat haar ogen lachten. Mam wist wel dat ze niet echt meende wat ze zei, maar dat haar woorden vooral bedoeld waren als uitlaatklep voor haar zenuwen.

Eva’s vingers vonden moeiteloos alle toetsen op de piano. Het ging goed, het ging nog beter dan tijdens alle oefensessies met Stan. Ze ving Stans blik, hij gaf haar een bemoedigend knikje. Wauw, dat hij die twee dingen kon combineren. Of nu ja, hij kon het muziekstuk waarschijnlijk ook wel dromen. Toen de laatste tonen waren weggestorven, barstte er een daverend applaus los. Verbeeldde ze het zich maar, of was dit harder dan bij alle anderen. Stan maakte een buiging richting het publiek en stak daarnaast zijn hand uit naar haar. Hij stond natuurlijk in de schijnwerpers, terwijl zij zich nog een beetje achter de piano kon verstoppen.
Hij wenkte haar met zijn ogen, dus stond Eva op en ging naast hem staan. Hij legde een arm op haar schouder en fluisterde in haar oor: ‘Nog een keer samen buigen, dan krijgen we die 9.’
Ze grijnsde, maar volgde wel zijn voorbeeld. Onder applaus liepen ze terug naar hun stoelen. Op het gezicht van meneer Van der Linden, was een spoor van een glimlach zichtbaar, maar verder was er niets van af te lezen.
‘Jij doet ook echt alles voor een goed cijfer hè,’ fluisterde Eva, toen ze hun plekje hadden gevonden.
Stan schudde zijn hoofd. ‘Dat was om je te overtuigen. Ik wilde gewoon een reden hebben om m’n arm om je heen te slaan.’
Het duurde even voordat ze haar hartslag weer onder controle had. Toen waagde ze hem hoofdschuddend aan te kijken. ‘Jij bent echt niet wijs,’ zei ze.
De brede grijns op Stans gezicht verdween niet. Hij was wel erg zeker van zichzelf en van het feit dat zij hem net zo leuk vond als hij haar. Zelf was ze nog niet uit over haar gevoelens voor hem. Ze vond hem echt heel aardig, ze had fijne gesprekken met hem en ze deelden een passie voor muziek. En, niet geheel onbelangrijk, ze vond hem ook aantrekkelijk. Zijn warrige blonde haar, lichtblauwe ogen en open gezicht, was al meer meiden opgevallen. Stan leek daar echter geen oog voor te hebben, hij leek alleen met haar veel contact te hebben.
De rest van de avond ging een beetje aan haar voorbij, ze dacht eigenlijk de hele tijd aan Stan, die naast haar zat en Robin, die haar al een tijdje negeerde.

‘Wauw, Eef! Wat was je goed!’ Verrast keek Eva op, ze had niet verwacht Lily’s stem te horen.
Met een glimlach op hun gezicht kwamen haar drie vriendinnen naar haar toelopen.
‘Hé, ik dacht dat jullie niet konden komen?’ vroeg ze quasi-streng.
‘We wilden je graag verrassen,’ legde Norah uit. ‘Maar dat dreigde in het water te vallen toen je ineens ons ging ondervragen wat we vanavond dan te doen hadden dat belangrijker was dan dit concert.’
Eva grinnikte. Eerlijk gezegd was ze er best een beetje verontwaardigd over, dat haar vriendinnen alle drie een smoesje hadden waarom ze er niet bij konden zijn. Maar nu waren ze er toch.
‘Wat tof dat jullie er waren. En bedankt voor het compliment. Vergeet Stan niet, hij was ook echt supergoed!’
‘Alleen maar dankzij de goede begeleiding van de pianiste,’ hoorde ze zijn stem naast zich.
‘Hoe lang speel je al viool?’ vroeg Lily belangstellend aan hem. Tot Eva’s opluchting maakten haar vriendinnen geen plagende opmerkingen over Stan.
‘Een jaar of tien,’ was zijn bescheiden antwoord.
Voor Lily een nieuwe vraag op hem af kon vuren hoorde Eva een andere, bekende stem achter zich.
‘Eef, goed gespeeld vanavond!’ Ze draaide zich om en keek recht in het grijnzende gezicht van Robin. Nog voor ze kon beslissen hoe ze hem kon begroeten had hij haar een knuffel gegeven. Ze voelde de blikken van haar vriendinnen en Stan in haar rug prikken. Snel maakte ze zich los uit zijn omhelzing en stelde Robin voor aan hen.
‘Robin is mijn buurjongen,’ verduidelijkte ze, toen ze zag dat Lily haar mond opentrok om iets te vragen. ‘Hij heeft me vroeger pianoles gegeven.’
Stan knikte begrijpend. ‘Dus jij speelt ook piano?’ vroeg hij geïnteresseerd.
Nu was het Robins beurt om te knikken. Al gauw waren Stan en Robin druk in gesprek.
‘Hé, mijn moeder staat klaar om ons op te halen,’ zei Lily en haar vriendinnen namen afscheid van haar.
Ze bekeek het gesprek tussen Stan en Robin met gemengde gevoelens. Stan had niets van jaloezie laten merken, toen Robin haar had geknuffeld. Zou hij dan toch niets voor haar voelen en vond hij het leuk om haar te plagen? Of was hij goed in het verbergen van dergelijke emoties? En waarom vond zij het zelf eigenlijk jammer dat hij niet jaloers was?
Ze zuchtte eens diep. Blijkbaar voelde ze toch meer voor Stan dan ze wilde toegeven…

8 Reacties

  1. Weer een hele goede aflevering. Persoonlijk vond ik hem beter als de vorige. De karakters toonden meer gevoel! Ik vind het nog altijd knap, hoe je zo iets bereikt.

    1. Dank je wel! Ik vond dit ook echt een leuk hoofdstuk om te schrijven (maar goed, dat vind ik eigenlijk wel van bijna elk hoofdstuk).

    1. Dank je wel voor je leuke reactie 🙂 Ik ben ook benieuwd wat je van de volgende hoofdstukken gaat vinden 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.