Friends 4-ever // Hoofdstuk 44 // Marit

In het vorige hoofdstuk heb je kunnen lezen over Eva, die uitkeek naar de Engelandreis, maar er eigenlijk ook wel tegenop zag. Ze belde hierover met Stan, omdat ze duidelijkheid wilde over de tijd die ze daar met hem door zou brengen. Komt dit je niet bekend voor? Lees dan even dit stukje terug! De komende hoofdstukken zullen in het teken staan van de reis naar Engeland, normaal gesproken verstrijkt er ongeveer een maand per vier hoofdstukken, in dit geval beslaat elk hoofdstuk ongeveer een dag. Ik hoop dat je hier net zoveel van gaat genieten als ik deed tijdens het schrijven van deze hoofdstukken!

‘Vind je het erg om zo meteen een tijdje naast Liam te zitten in de bus?’ vroeg Eva zachtjes aan Marit. Ze stonden met z’n zessen op een rij naar de witte kliffen van Dover te kijken.
‘Nee hoor,’ antwoordde ze, zelfverzekerder dan ze zich erover voelde. Deze hele reis voelde aan als een droom. Vanmorgen was ze supervroeg wakker geworden en had ze nog één keer gecontroleerd of ze alles ingepakt had. Papa en Samuël waren allebei stil geweest tijdens het ontbijt en Marit vroeg zich af of ze het wel een week zouden redden zonder haar. Het was de eerste keer dat ze zo lang wegging sinds mama’s opname. Gisteravond had ze nog kort met haar moeder gebeld, om te vertellen dat ze naar Engeland ging. Ze leek een goede dag te hebben, want ze vroeg zelfs of Marit er een beetje zin in had en zei dat ze maar veel foto’s moest maken en opsturen. Om de een of andere reden had dat haar gerustgesteld. Of ze echt veel foto’s naar mama ging sturen wist ze niet, ze was veel te bang dat ze geen enkele reactie kreeg.
‘Hebben jullie ook dat dit allemaal voelt als een droom?’ wilde Lily weten. ‘Of ben ik de enige?’
‘Nee hoor,’ antwoordde Norah. ‘Het voelt inderdaad alsof ik nog slaap, alsof het niet echt gebeurt. Maar dat is wel zo, laten we er dan maar zoveel mogelijk van genieten!’
‘Goed idee,’ zei Stan en hij trok Eva dicht tegen zich aan. Marit zag dat Eva bloosde, kennelijk moest ze nog steeds wennen aan het feit dat ze verkering had. Ze zagen er heel schattig uit.
‘Mag ik een foto van jullie maken?’ stelde ze daarom spontaan voor. ‘Jullie zien er echt heel leuk uit samen.’
Eva en Stan grinnikten. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en maakte een paar foto’s.
‘Zal ik dan nu een foto van jullie vieren maken?’ vroeg Stan, nadat Marit de foto’s had laten zien.
‘Ja, goed idee!’ Norah en Lily waren meteen enthousiast. Stan maakte een hele reeks foto’s en daarna was het alweer tijd om terug te gaan naar de bus. Ze zouden zo meteen aan land gaan en de weg naar Cambridge vervolgen.
‘Zullen we een spelletje doen?’ stelde Liam voor. Hij was inderdaad naast Marit komen zitten. Stan en Eva zouden tot Cambridge naast elkaar zitten.
‘Wat voor spelletje?’ vroeg Norah.
‘Wie ben ik?’ antwoordde Liam. Eerst had Marit niet in de gaten dat het de naam van het spelletje was, maar de anderen begrepen hem wel.
‘Ja, superleuk! Ik heb etiketten bij me!’ Lily grabbelde meteen in haar tas en haalde een mapje tevoorschijn.
‘Waarom dat dan?’ Norah keek verbaasd naar Lily.
Lily haalde haar schouders op. ‘Gewoon. Ik doe dit spelletje ook weleens met Thijn, Rosan en David en dacht dat we dat onderweg misschien ook wel konden doen. Heel toevallig dat Liam het voorstelt!’
‘Hoe werkt het precies?’ wilde Stan weten.
‘We schrijven allemaal de naam van een persoon die we allemaal kennen, een bekende Nederlander ofzo, of een van de docenten op een sticker en plakken die op het voorhoofd van degene die naast je zit,’ ratelde Lily. ‘O, we moeten wel de gordijntjes dichtdoen, anders kan je het zien in de weerspiegeling van het raam! In ieder geval … je moet dan door vragen te stellen erachter komen wie je bent.’
‘Dat klinkt tof!’ zei Stan en Marit was het met hem eens.
Ze speelden een aantal rondes van het spel en kwamen steeds dichterbij hun bestemming.
Ongeveer twintig minuten voordat ze in Cambridge zouden arriveren nam meneer Groeneveld het woord en begon te vertellen over de gastgezinnen en wat precies de bedoeling was.
‘Als er iets aan de hand is, als je je niet op je gemak voelt, laat het ons weten!’ zei hij. ‘Maar ik verwacht dat alles helemaal in orde komt, we hebben al jaren gewerkt met deze gezinnen.’
Groeneveld liep de bus door en bleef bij hun groepje staan.
‘Wat ik net zei over de gezinnen geldt niet voor jullie gezin, dames’, zei hij. ‘Amy en James McNallen hebben nog niet eerder jongeren van onze school opgevangen. Maar, ze hebben goede papieren en een goede motivatie. Ik hoor graag van jullie hoe het bevallen is.’
Zijn woorden zorgden ervoor dat de knoop in Marits maag, die verdwenen leek te zijn, weer helemaal terugkwam.

Niets had Marit kunnen voorbereiden op de ontmoeting met James. Zelfs niet de foto die Lily op Instagram had laten zien. Met zijn warrige, donkerblonde haar en groene ogen was hij een knappe verschijning, nog knapper dan zijn foto’s op Instagram weergaven. Hij gaf hen allemaal netjes een hand en stelde zich voor. Hij herhaalde hun namen. Zijn handdruk was stevig en Marit stelde zich voor. Ze durfde hem niet aan te kijken, bang dat ze dan zou blozen.
‘Eh … dat verstond ik niet helemaal,’ zei James met een lach op zijn gezicht. Het Engels verstaan ging haar een stuk makkelijker af dan ze had verwacht.
‘Marit,’ zei ze nogmaals, iets duidelijker nu. Ze waagde hem aan te kijken en ving een blik van zijn heldergroene ogen. Er schitterden pretlichtjes in.
‘Wat een prachtige naam,’ zei hij en hij herhaalde het. ‘Alleen lukt het mij niet zo goed om ‘m te zeggen,’ grinnikte hij vervolgens.
‘Ach, je hebt een hele week om te oefenen,’ grapte Lily. Die voelde zich natuurlijk meteen op haar gemak.
‘Zal ik jullie eerst jullie kamer wijzen?’ vroeg Amy, de moeder van James. ‘Dan kunnen jullie een beetje bijkomen van de reis. Daarna mag je naar beneden komen om wat te drinken en zal ik jullie de andere belangrijke dingen vertellen.’
Amy ging hen voor op twee trappen. ‘We hebben de zolder ingericht als logeerkamer voor studenten. We willen er ooit nog twee kamers van maken, maar nu is het een grote kamer.’ Het duizelde Marit. Ze was blij dat James beneden was gebleven, want ze voelde zich niet echt op haar gemak bij hem.
‘Wat een prachtige kamer,’ reageerde Norah en Marit moest haar helemaal gelijk geven. Er stond een stapelbed en twee gewone bedden. Op de grond lag een vloerkleed en er hingen prachtige gordijnen voor de ramen. Er stond een klein bureautje. Wat planten en mooie accessoires maakten het geheel af.
‘Ik laat jullie nu even alleen, dan kunnen jullie bijkomen. Kom over een uurtje of zo maar naar beneden. Of wacht, ik zal ook even de badkamer laten zien.’ Amy opende een deur in de kamer. Het was een kleine badkamer met een douche, toilet en wastafel.
‘Jullie mogen ook wel onze badkamer gebruiken, ik kan me voorstellen dat het delen met vier personen best lastig is. Maar je hoeft in ieder geval ’s nachts de trap niet af als je naar het toilet moet.’
Ze knikten alle vier. ‘Dan laat ik jullie nu even alleen. Tot straks.’
Na zo’n drie kwartier gingen ze met z’n vieren naar beneden. Ze hadden hun spulletjes wat geordend en gezellig gekletst. Haar vriendinnen waren het erover eens dat James heel erg knap was, gelukkig leek het niemand opgevallen te zijn dat Marit niet wist hoe ze moest reageren.
Ze schrok toen ze aan de keukentafel ging zitten en merkte dat James ook bij hen kwam zitten. Hij plofte op de stoel naast haar. ‘Hoe oud zijn jullie eigenlijk?’ vroeg hij.
‘Zestien,’ antwoordde Lily.
‘Allemaal?’ informeerde hij. Hij keek hierbij opzij, recht in haar ogen. Ze knikte.
‘Hoe oud ben jij?’ vroeg ze. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan, dat wisten ze natuurlijk allang. Haar vriendinnen zouden het vast gek vinden dat ze dit vroeg.
‘Zeventien,’ was zijn antwoord. Ze kletsten gezellig over van alles en nog wat. Het Engels praten ging veel makkelijker dan Marit had verwacht. Soms zocht ze wel naar woorden, maar meestal ging het goed. Amy had warme chocolademelk voor hen allemaal gemaakt en ze kregen er een flinke dot slagroom op.
‘Hoe laat moeten jullie morgen op het verzamelpunt zijn?’ informeerde Amy.
‘Acht uur,’ antwoordde Norah.
‘Dan kan ik wel met jullie meelopen,’ stelde James voor. Veel van hun klasgenoten waren met de auto opgehaald door hun gastgezin, maar James en Amy woonden zo dichtbij dat Amy hen lopend had opgehaald.
‘Goed zo, James! Ik moet morgenochtend vroeg beginnen op mijn werk, maar zal zorgen dat jullie lunchpakketjes klaarstaan. James helpt jullie wel bij het ontbijt. Is dat goed?’
Ze knikten, wat konden ze anders doen.
‘Lusten jullie ei?’ vroeg James. ‘Ik ben echt een ster in eieren bakken!’
‘Klinkt goed!’ zei Lily spontaan. Eva en Norah waren ook enthousiast.
‘Lust je ook ei, Marit?’ vroeg James. Zijn uitspraak van haar naam was bijna perfect.
‘Ja hoor,’ antwoordde ze snel, ze keek even opzij en zag nog net dat James haar een knipoog gaf.
‘Ik heb al geoefend,’ zei hij vervolgens trots. ‘Was het goed?’
Even keek ze verward.
‘Je naam,’ verduidelijkte hij. ‘Ik vind hem erg bijzonder.’
Tot overmaat van ramp zei Lily: ‘Marit is ook heel erg bijzonder!’
Ze voelde het bloed naar haar wangen stijgen en zou het liefst door de grond zakken. Waarom zei Lily dat nu? En waarom had James zo veel aandacht voor haar? Zo bijzonder was ze toch niet?!

Heb jij je ook weleens zo opgelaten gevoeld als Marit nu?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•