De korte versie:
Voor in je boekverslag, of om (deels) over te nemen door kranten, tijdschriften of websites, zoals het hoort in de derde persoon enkelvoud:
Mirjam Schippers werd in 1993 geboren en groeide op in Barneveld. Als je de zevenjarige Mirjam vroeg wat ze wilde worden als ze groot was, was haar antwoord steevast: schrijfster. Dat is gelukt, want in 2015 debuteerde zij bij uitgeverij De Banier en sindsdien zijn er 12 fysieke boeken van haar hand verschenen en enkele e-books (in eigen beheer). In 2023 trouwde ze met Jaap de Graaf en samen wonen ze in de buurt van Barneveld. In hun kleine huis is uiteraard een plek ingericht waar Mirjam het ene na het andere boek schrijft. Naast schrijven houdt ze van lezen, wandelen, fietsen, tekenen, haken en andere creatieve activiteiten. Voor de toekomst heeft ze grootste dromen, al zitten er ook weleens nachtmerries bij (zoals verhaalideeën die plots op blijken te zijn).
De lange versie
Voor wie graag zo veel mogelijk over Mirjam te weten komt, een versie in de ik-vorm:
Hoi! Wat leuk dat je bij dit kopje terecht bent gekomen. Mijn naam is Mirjam (Schippers, of eigenlijk De Graaf-Schippers, maar daar kom ik zo op) en ik ben geboren op 26 februari 1993 in het ziekenhuis in Amersfoort. Geboren is eigenlijk niet helemaal correct, ik lag dwars (toen al) en moest met een keizersnede ter wereld gebracht worden. Vervolgens heb ik tot november 2023 in Barneveld gewoond. Ik groeide op met twee grote broers en als kinderen vervelend waren, zei ik: ‘Ik haal m’n grote broers erbij’, meestal met effect 😉
Hoe cliché het ook voelt, ik begon met het schrijven van verhalen toen ik nog erg jong was: ik zat in groep 2 en dankzij die twee grote broers kon ik al lezen en schrijven. Dat ging de hele basisschoolperiode zo door en ook op de middelbare school (met name in de bovenbouw) schreef ik tijdens de lessen weleens aan een verhaal. Ik ging naar het Van Lodenstein College, eerst drie jaar in Barneveld en vervolgens drie jaar in Amersfoort. Voor het geval je het interessant vind: In de bovenbouw koos ik het Cultuur en Maatschappij profiel, met vakken als tekenen, Duits, maatschappijwetenschappen en biologie. Dat laatste vond ik eigenlijk wel eng, want met een practicum gingen we schapenhersens ontleden. Brr.
Bij godsdienst kregen we de opdracht om in een half a4-tje te beargumenteren waarom het als christen niet slim was om een relatie met een niet-christen te hebben. De feedback die ik van mijn docent kreeg was zo positief dat ik er een verhaal in begon te zien. Vele eerste ideeën en stukken verhaal volgden, maar voordat het uitliep in mijn debuut (De opdracht) gebeurden er nog een aantal andere dingen.
Zo behaalde ik in 2011 mijn diploma en begon aan de studie Engelse Taal en Cultuur aan de universiteit van Utrecht. Dat heb ik maar liefst vier (hooguit vijf) maanden volgehouden. Om eerlijk te zijn had ik geen idee wat ik wilde doen na de middelbare school. Ik was er nog helemaal niet klaar voor om een studie te volgen en simpelweg volwassen te zijn (dat had achteraf ook wel een reden). Mijn docent Engels zei dat ik goed was in Engels, dus het leek mij logisch om die studie te volgen. Na een paar maanden kwam ik erachter dat het misschien toch wat te hoog gegrepen was, ik was veel moe en diep in mijn hart wist ik wel dat ik het onderwijs in wilde. Ik stopte met mijn studie, werkte een paar maanden als een soort verzuimcoördinator op de Jacobus Fruytier Scholengemeenschap. In 2012 begon ik aan de lerarenopleiding Engels in Gouda. Eerst volgde ik deze opleiding in deeltijdvorm en in 2014 stapte ik over op het duale programma en vanaf 2016 tot 2018 gaf ik Engels in de onderbouw van de havo op het Driestar College (ook in Gouda).
Inmiddels was mijn eerste boek verschenen en tijdens de periode dat ik op het Driestar College werkte, schreef ik er nog drie. Tijdens de treinreis van Barneveld naar Gouda en terug was er genoeg tijd om te schrijven. Begin 2017, vlak voor de verschijning van mijn tweede boek Lijmen was ik het zat dat ik altijd maar moe was en buikpijn had. Ik besloot nog een keer naar de huisarts te gaan voor een bloedonderzoek en als er niets uitkwam, moest ik van mezelf stoppen met zielig doen. Er kwam wel wat uit. Ik bleek coeliakie te hebben (je zegt seulíakie), wat verklaarde waarom ik emotioneel achterliep op leeftijdsgenoten, altijd moe was en altijd gaatjes had bij de tandarts (en nog een heleboel symptomen, maar het is te veel om dat allemaal op te noemen in deze biografie, lees anders mijn achtste boek No fear maar).
In de zomer van 2018 nam ik afscheid van het onderwijs. Ik was nog druk bezig met het verwerkingsproces van mijn coeliakie-diagnose en zat op het randje van burn-out, doordat ik te veel van mezelf gevraagd had tijdens het afstuderen (december 2017). Ik besloot een paar maanden rust te nemen en me volledig te richten op mijn schrijfwerk. In oktober 2018 verscheen mijn vierde boek Vrije val, tijdens een officiële boekpresentatie in boekhandel De Wedloop.
In januari 2019 begon het toch weer te kriebelen, ik wilde naast mijn schrijfwerk ook een baan, zodat ik in de toekomst ook op mezelf kon wonen. Mijn spaargeld was nog niet op, maar het ging wel hard de afgelopen maanden. Het onderwijs wilde ik enerzijds nog een kans geven, tegelijkertijd was ik gewend geraakt aan de vrijheid die ik inmiddels had. Op LinkedIn kwam een vacature voorbij voor communicatiemedewerker bij het LCJ. Ondanks mijn gebrek aan ervaring op dit gebied solliciteerde ik en werd aangenomen, op 1 april 2019 begon ik aan deze nieuwe uitdaging. In eerste instantie werkte ik zo goed als fulltime (34 uur per week) en na een halfjaar ben ik overgegaan op parttime werken (20 uur per week). Het balanceren tussen mijn schrijfwerk en baan was soms best lastig en uiteindelijk heb ik het LCJ (inmiddels IKC) eind maart 2022 verlaten. Mijn functie zou weer een fulltime functie worden en dat wilde ik echt niet, want schrijven werd steeds belangrijker voor mij. In de tijd dat ik bij het LCJ werkte, waren er vier boeken verschenen en ik besloot het fulltime schrijven weer een kans te geven. Tot ik eind januari 2022 (ik wist toen al even dat ik het LCJ zou gaan verlaten) een supermooie kans kreeg: verkoopmedewerker bij mijn favoriete boekhandel in Barneveld, namelijk De Wedloop. Op 1 maart 2022 ging ik er aan de slag.
Inmiddels werk ik al ruime tijd zo goed als fulltime als auteur en is de baan in de boekhandel mijn bijbaantje, zo zie ik het zelf tenminste. In De Wedloop heb ik al veel mooie momenten beleefd, van het verkopen en signeren van mijn eigen boeken, tot een prachtige boekpresentatie van mijn tiende boek: Wow! Ons huis is vol. Die avond zat vol verrassingen, mijn vriend Jaap ging namelijk op zijn knie en vroeg of ik met hem wilde trouwen. Voordat onze grote dag aanbrak verscheen er nog een boek van mij: No worries.
Op 23 november 2023 was het zo ver: Jaap en ik trouwden. Over deze dag schreef ik een mooi verslag, dus ik hoef daar verder niet uitgebreid op in te gaan. Een vraag die ik rond de bruiloft wel vaak kreeg was of ik mijn auteursnaam ook ging veranderen. Wettelijk gezien heet ik tegenwoordig Mirjam de Graaf-Schippers (al blijf je op officiële documenten eigenlijk altijd je meisjesnaam houden), maar mijn boeken blijf ik schrijven als Mirjam Schippers, omdat dat wel zo handig is.
Voor de toekomst heb ik nog grootste dromen. Zo hoop ik een allegorische/fantasyreeks uit te brengen, wil ik nog een heleboel young adults schrijven en zelfs boeken in eigen beheer uitbrengen. Naast dromen heb ik ook weleens een nachtmerrie hoor, de allerergste was die waar al mijn verhaalideeën op bleken te zijn, maar als ik mijn ideeënschriftje erop na sla, hoef ik daar niet bang voor te zijn.
Op mijn blog/website (welke naam je er maar aan wilt geven), deel ik meer over mijn schrijfreis. Wil je meer weten over de boeken die ik heb geschreven? Hier is een overzicht te vinden.
Kom me volgen op social media
