In deze blog neem ik je twee weken terug in de tijd, terug naar een van de leukste maandagen van het jaar. Op dat moment was ik in een van de tofste steden op deze aarde. Er liggen daar zoveel mooie herinneringen en wonen zoveel leuke en lieve mensen, dat ik er steeds weer naar terugkeer en er zelfs een boek over geschreven heb. Ik heb het natuurlijk over Woking, dat op 20-30 minuten reizen van Londen vandaan ligt.
Ik werd die morgen om 6 uur Engelse tijd wakker. Ik heb eerst een tijdje gelezen in bed en vervolgens rustig ontbeten, terwijl ik de leden van de familie R. één voor één naar werk of school zag vertrekken. Toen ik het huis voor mezelf alleen had, heb ik een lang bad genomen. Thuis hebben we geen bad, dus tijdens m’n bezoekjes in Engeland moet ik het er altijd van nemen. Ik vind het heerlijk om een boek mee te nemen en een poos te lezen, terwijl ik lekker lig te weken. Na het bad, maakte ik aanstalten om te gaan schrijven. Ik moest m’n wordcount voor NaNoWriMo wel halen, natuurlijk. Maar eigenlijk had ik ook helemaal geen zin in schrijven. Dit was mijn laatste dag in Woking, morgenochtend zou mijn trein om 11:04 vanaf London St. Pancras vertrekken. Uiteindelijk heb ik een klein uurtje geschreven en daarna mocht ik mijn laptop opruimen. Ik had precies mijn wordcount voor de dag ervoor (zondag) gehaald, de rest zou ik morgen in de trein wel inhalen.
Ik besloot een flinke wandeling door het bos te maken. Daar was de andere dagen nog niets van gekomen. Ik nam m’n (nieuwe) camera mee en fotografeerde mijn favoriete boom. De zaterdag ervoor had ik ruim 2 uur gebeld met Anna Laura. Dat was superleuk, omdat we in dezelfde tijdzone verbleven, zelfs in hetzelfde land. Zij vertelde me dat wanneer je de wififunctie aanzet, je met je mobiel op het knopje kunt drukken om de foto te nemen. Je hebt dan dus geen zelfontspanner nodig. Zo kreeg ik het voor elkaar om een redelijk leuke foto te maken van mij en dé boom.
Na de boswandeling lunchte ik en vervolgens liep ik in de richting van het centrum. Ik maakte gebruik van mijn Waterstones-loyaltycard en kocht 3 nieuwe boeken, dat kon prima, want er was nog genoeg ruimte in mijn koffer. Uiteindelijk heb ik ruim een uur doorgebracht in het stadscentrum, voordat ik weer terugliep.
Om 3 uur had ik afgesproken met vriendin Lizzie. Ik wilde eerst even langs huis lopen, maar dan zou ik te laat komen, dus ging ik maar in één keer door. Lizzie woont vlakbij de familie R. dus zo’n groot probleem was het niet. Eigenlijk wilden we samen ergens wat drinken, maar Lizzie was niet zo lekker, dus ging ik bij haar langs. Het was de bedoeling dat ik heel kort zou blijven, ik had een cadeautje voor haar meegenomen en wilde dat even geven. Ze zal er niet zo heel veel aan hebben, omdat het een Nederlands boek is, maar ik vond dat Lizzie een versie moest hebben van Time-out. Tenslotte heb ik haar naam (en karakter) gebruikt voor een personage uit het boek. Uiteindelijk ben ik heel lang bij Lizzie gebleven, we hadden zoveel om over te praten! En Lizzie had de week ervoor van haar vriend (nee, hij heet helaas niet Mike) een kat gekregen. Ik ben dus normaal niet echt een kattenmens, maar Maisie is echt een uitzondering. Uiteindelijk viel ze tegen m’n been in slaap, dus toen kon ik natuurlijk ook niet vertrekken. Het grappige is dat de naam Maisie ook in Time-out voorkomt.
Het werd al donker toen ik naar huis liep. Thuis keek ik een filmpje en ondertussen haakte ik aan een knuffel. Het is de bedoeling dat het een schaapje wordt. Na het avondeten pakte ik m’n koffer in en toen begon het tot me door te dringen dat ik morgen naar huis zou gaan. Het duurde die avond best een tijd voordat ik ging slapen. Het liefst zou ik de hele nacht wakker blijven om niets van de Woking-experience te missen. Maar goed, ik besefte dat dat ook niet zo verstandig was, omdat ik de volgende dag in de trein weer flink moest schrijven en woensdag en donderdag ook weer zou moeten werken voor het LCJ. Uiteindelijk was alles ingepakt, had ik in m’n dagboek geschreven over deze dag en in m’n Bijbel gelezen. En toen moest ik opeens huilen (oh, en terwijl ik dit schrijf, op station Brussel, komen er weer tranen in mijn ogen). Ik wilde eigenlijk nog helemaal niet naar huis. En ik vind het heel lastig om te omschrijven. Want ja, ik houd heel veel van mijn familie en ben blij met mijn eigen huis en (vooral) m’n eigen bed. Maar Woking is steeds meer mijn tweede thuis geworden en het wordt steeds lastiger om het achter te laten. Misschien hè … ga ik er ooit wel naar toe verhuizen.
Ook voor mijn volgende ‘Day in the life’ blog, dat maandag 23 december 2019 online zal komen, ben ik op zoek naar een datum. Zoals altijd mag een lezer deze datum uitkiezen, deze keer wil ik graag een datum tussen 1 en 20 december 2019, over de eerste datum die genoemd wordt, schrijf ik een nieuw dagverslag.
Zou jij willen emigreren? Zo ja, naar welk land en met welke reden?
Liefs,
Mirjam
PS: Ik heb voor deze versie van Day in the life geen collages gemaakt, maar meer afgewisseld met foto’s. Wat vind jij fijner?
Leuk verslag. Een fotocollage past beter bij het thema, (omdat het een collage van een dag is) maar losse fotos zijn ook mooi. Wat je schrijft over “niet weg gaan van Woking” kan ik helemaal begrijpen. Mij is het altijd zo met Zürich gegaan, en toen ik de kans kreeg daar te gaan wonen, was ik super gelukkig. Ik woon er nu ruim 20 jaar en voor mij is het mijn thuis, vanaf het eerste moment. Vele kunnen dat niet begrijpen. Dus misschien krijg jij ook nog een kans! Veel succes.
Dank je wel voor je reactie. Ik twijfel nog een beetje over wat ik de volgende keer ga doen. Ik vind het zelf wel leuk dat de foto’s het verhaal een beetje opbreken. En het is voor mij iets minder ‘gedoe’, haha. O, echt supergaaf dat je al heel lang in Zürich wilde wonen en er nu ook echt woont! Zulke verhalen geven hoop 😉 Ik hoop dat ik ooit ook in Woking ga wonen … ook al is het maar voor een jaar, dat zou ik al heel gaaf vinden.
Mooi om te lezen en dat je zo’n binding hebt met Woking. Ik kan me het gevoel helemaal voorstellen. Ik heb dat nl. met Parijs. Ik krijg altijd heimwee. Ik hoop dat je ooit de kans hebt om in Woking te gaan wonen.
Ja, ik dacht wel dat jij het zou begrijpen 🙂 Bedankt voor je lieve reactie!