In eerste instantie wilde ik m’n Day in the life blog voor november helemaal overslaan, maar uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om zelf een datum te kiezen, in plaats van een poll op Instagram. Dat is donderdag 10 november geworden, hoewel ik daar ook nog even over twijfelde. Waarom? Dat lees je ook in dit bericht!
Ik begon mijn dag – zoals altijd – met m’n ochtendroutine. Na het Bijbellezen maakte ik deze bladzijde in mijn stiltedagboek. Ik schreef 7 november al over een ernstig zieke vriendin, die dag hoorde ik dat ze was overleden. 9 november was de begrafenis en ik wilde graag dit lied in mijn stiltedagboek zetten als herinnering aan haar, maar ook om mezelf te herinneren aan deze belofte: I’ll fight this fight and this race I’ll run, until I finally see what you can see.
Door de verdrietige – en tegelijk vreugdevolle dag (dat kan ik hier in een blogbericht niet uitleggen) ervoor zag mijn donderdag er heel anders uit.
Ik ontbeet met teffpap. Omdat de frambozen in de aanbieding waren, at ik het deze keer met banaan, frambozen en walnoten. Normaal gesproken eet ik het met appel en rozijnen, zoals je wellicht weet. Ik las in een boek. De ziekte en het overlijden van mijn vriendin heeft me nog meer aan het denken gezet over het gebruik van mijn telefoon en met name social media. Tijd is een kostbaar iets en wil ik graag goed besteden, dus probeer ik ’s morgens bij het ontbijt me niet te vullen met foto’s van het “perfecte leven” van anderen, maar met een goed of grappig boek.
Het lukte me in eerste instantie niet zo goed om te beginnen met schrijven. Ik wilde het wel graag, maar wist niet zo goed waar ik moest beginnen. Dus keek ik een filmpje van Ruby Granger over een dag dat ze 10.000 woorden schreef. Ondertussen begon ik aan het laatste stuk van mijn zelfgebreide trui: een mouw. Na het filmpje had ik wel weer zin in schrijven gekregen en ben ik begonnen aan het onder handen nemen van de hoofdstukindeling van Samen! deel 5. Mijn redacteur had feedback erop gegeven en ik wilde dat graag verwerken voordat ik verder ging schrijven.
Tegen de tijd dat ik de hoofdstukindeling up to date had gemaakt was het tijd om te lunchen. Ik at een tosti (van gekocht brood deze keer), twee gebakken eieren en komkommer met crème fraiche die nog over was van de risotto. Na het eten schreef ik een hoofdstuk aan deel 5 en de rest van de middag besteedde ik aan het schrijven van blogs.
Aan het eind van de middag kwam een pakketje binnen voor mijn nieuwe creatieve project. Ik ga weer een deken haken, hetzelfde patroon zoals je op de foto kunt zien en ook in één kleur, maar de wol die ik nu ga gebruiken is een stuk dunner en deze deken zal een stuk groter worden 😉 Maar ik moet van mezelf eerst de trui afmaken voor ik mag beginnen hieraan. Dat helpt hopelijk om door te breien, want ik kan echt niet wachten om hiermee te beginnen!
’s Avonds ging ik met mijn schoonzus naar het theater. Al in april of mei hadden we kaartjes gekocht voor de voorstelling Bang voor niks van Matthijn Buwalda. Mijn schoonzus vroeg of ik het wel zag zitten om erheen te gaan en dat was het geval. Ik keek er zelfs naar uit, Matthijn weet het leven zo goed te vangen in zijn verhalen en liedjes. Zo ook in het liedje Ik mis je nog, dan zingt hij: Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, nou dan heb ik thuis vast de verkeerde klok. De wijzers draaien eindeloos, maar ik mis je nog en Missen is de moeilijkste, de moeilijkste manier van houden van. Daar kreeg ik wel een brok van in mijn keel. En bij z’n laatste nummer (waarvan ik al wist dat het de laatste zou zijn) voelde ik zo’n vreugde door me heen stromen, ik ben echt heel erg blij dat ik geweest ben, ook al was het zeker een contrast met de dag ervoor.
Eerlijk is eerlijk, deze is van de dag erna, maar ik wilde hem tóch delen. Want dit is dat laatste liedje waar ik het over had. In de theaterversie zegt/zingt Matthijn erbij: Omdat hoop nooit stopt, klinkt er altijd nog wel ergens halleluja. Al toen ik het nummer voor het eerst hoorde vond ik het prachtig en om het in het echt te horen, helemaal na zo’n moeilijke en verdrietige week, was ontzettend mooi.
Wat is jouw favoriete lied?
Liefs,
Mirjam
Zo heftig en verdrietig het verlies van je vriendin.
Dat is zeker een mooi en troostend lied.
Dank je wel voor je lieve reactie.