Friends 4-ever // Hoofdstuk 144 // Marit

Vorige week las je over Eva die een lekke band kreeg. Balen! Maar wel een goed moment voor een open en eerlijk gesprek met Marit. Zegt het je niks? Klik dan even op deze link, daar kan je het teruglezen. In het hoofdstuk van vandaag staat Marit zelf centraal. Het is een speciale dag voor haar: ze is jarig!

Happy Birthday!
Het appje van James werd vergezeld van een heleboel hartjes en kuspoppetjes. Helaas zat er vandaag niet zo’n verrassingsbezoek in als vorig jaar op haar verjaardag, ze wist dat haar vriend keihard moest werken om zijn achterstand op school nog in te halen. Hij stond er goed voor, maar als hij echt toegelaten wilde worden op de universiteit van Cambridge moest hij nog een flinke inhaalslag maken voor zijn A-levels. Maar goed, het zou heus wel een leuke dag worden vandaag, vanavond kwamen haar vriendinnen immers langs.
Ze zwaaide haar benen over de rand van het bed en rekte zich eens uit. Brr … wat was het koud, het liefst kroop ze weer terug onder de dekens. Maar … waarom zou ze dat eigenlijk niet doen? Het was nog maar half acht, haar ouders en Samuël sliepen meestal uit tot half negen. Snel stopte ze haar benen weer onder de dekens. Ze zette haar kussen rechtop en pakte het boek dat ze aan het lezen was erbij. Heerlijk die vrije zaterdagen! Met medelijden dacht ze aan Norah en Lily die allebei een bijbaantje hadden op zaterdag. Norah moest iedere zaterdag om zes uur al opstaan om op tijd bij de bloemist te zijn. Dat zou echt niks voor haar zijn.
Maar … het betekende wel een extra zakcentje, dat kon ze wel gebruiken als ze volgend jaar in Engeland ging wonen en studeren. Haar ouders hadden dan wel toegezegd haar studie te betalen, ze moest ook de huur van een huis betalen en andere dingen. Weer voelde ze een steek van angst door zich heen trekken toen ze dacht aan haar toekomst. Pas had ze vol enthousiasme aan Eva verteld over haar aanmelding op de verschillende universiteiten, eigenlijk wist ze nog helemaal niet zeker of ze dit wel écht wilde. Voordat ze er langer over kon piekeren riep ze haar gedachten een halt toe. Nu ging ze zich daar nog niet druk over maken en al helemaal niet op haar verjaardag. Ze sloeg haar boek open en begon te lezen.
Een tijdlang was ze helemaal verdiept in het verhaal, tot ze een zacht klopje op haar slaapkamerdeur hoorde.
‘Ja?’
Piepend ging de deur open, de scharnieren moesten nodig gesmeerd worden.
‘Er is er een jarig, hoera, hoera … dat kan je wil zien dat is onze Marit!’ Pap, mam en Samuël stonden alle drie, in pyjama in de deuropening. Mam had een dienblad in handen en langzaam liep ze in de richting van Marits bed.
Haar ogen schoten meteen vol tranen door de herinnering aan vroegere verjaardagstradities. Voordat mam werd opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis en later in de beschermde woonvorm ging het iedere verjaardag zo. Je kreeg ontbijt op bed met een croissant. Zelfs die lag traditiegetrouw op het bord dat op het dienblad stond.
‘Meisje toch,’ zei mam een beetje geschrokken.
‘Het zijn tranen van blijdschap,’ riep Marit gauw. ‘Echt waar. Dank jullie wel!’
‘Tja, je achttiende verjaardag … dat konden we niet zonder ontbijt op bed voorbij laten gaan,’ merkte pap op. ‘Gefeliciteerd Marit!’ Hij boog zich voorover en drukte een kus op haar wang. ‘Ik wens je nog vele jaren in goede gezondheid toe.’
‘Bedankt.’
Samuël ging op bed zitten en overhandigde haar zijn cadeautje. ‘Gefeliciteerd Marit. Ik hoef toch geen zoen te geven hè?’
Ze grinnikte. ‘Als jij daar geen zin in hebt, hoeft dat niet nee. Cadeautjes zijn wel verplicht, maar daar
voldoe je zeker aan.’
Nu grinnikte haar broertje ook.
Voorzichtig maakte Marit het papier los, het was een prachtig motiefje en als het even kon wilde ze het hergebruiken. Uit het pakje kwam een boek dat op haar verlanglijstje stond. Het heette Schrijven vanuit je hart.
‘En ik heb nóg een cadeau,’ haastte Samuël zich te zeggen. Weer drukte hij een pakje in haar handen, aan de vorm te zien was dat ook een boek.
‘Deze moest ik van James aan je geven,’ legde hij verlegen uit.
Voorzichtig haalde Marit het papier eraf. ‘Save the cat writes a novel,’ las ze hardop voor. ‘Nou, nu moet het helemaal goedkomen met het schrijven van m’n boeken, denk je niet?’
‘Natuurlijk!’ verzekerde Samuël haar. ‘Je bent nu toch ook al bezig met het schrijven van een boek.’
‘Ja, een heleboel boeken tegelijk,’ lachte Marit. ‘En ik heb Lily geholpen bij het schrijven van haar graphic novel voor haar examen van tekenen. Dus eigenlijk heb ik al één boek afgemaakt.’
‘Wauw, wat geweldig!’ complimenteerde mam haar. ‘Ik denk dat ons cadeau je zal helpen bij het schrijven
van nog meer boeken,’ zei ze een beetje geheimzinnig.
Pap overhandigde haar een grote doos die ingepakt was. Toen ze het papier eraf gehaald had kwam er een laptopdoos tevoorschijn.
‘Is dit een nieuwe laptop?’ Haar mond viel open van verbazing, dat was wel een heel groot cadeau. Haar oude laptop begon kuren te vertonen, dus ze was wel van plan om van haar verjaardagsgeld en extra spaargeld een nieuwe te kopen. Dit had ze echt niet verwacht.
‘Er mankeert nog steeds niks aan je ogen,’ lachte mam. ‘Inderdaad, het is een nieuwe laptop. Pap heeft hem al voor je geïnstalleerd, maar omdat het makkelijker was om ‘m in de doos te geven hebben we ‘m erin terug gestopt.’
‘Supergaaf! Ik ga ‘m vandaag meteen uitproberen.’
‘Maar eerst nog je laatste cadeau uitpakken,’ knikte mam en ook zij gaf Marit een cadeau. Door de vorm verwachtte Marit een boek, maar het was een prachtig notitieboek van een duur merk. Zelf zou Marit het nooit kopen, maar om het cadeau te krijgen was een heel ander verhaal.
‘Je vertelde pas dat je graag aantekeningen met de hand maakt, dus leek dit me wel een goed idee.’
‘Dat is het zeker!’

‘Wauw! Je hebt een laptop gekregen voor je verjaardag, hoe gaaf!’ merkte Lily op.
‘Zegt degene die een iPad en ProCreate kreeg,’ plaagde Norah haar.
‘Ik moest zelf bijbetalen!’ Lily schoot meteen in de verdediging. ‘Jij ook?’
Marit schudde haar hoofd. ‘Nee, dat niet. Maar … ik ben niet van plan om rijles te gaan volgen, dus daarom kreeg ik een groot cadeau.’ Dat was tenminste wat haar ouders vanmorgen hadden verteld.
‘Je mag toch al rijles nemen als je zestien en een half bent?’ vroeg Eva.
‘Ja. Maar vroeger was het achttien,’ wist Marit. ‘Mijn ouders zijn van de traditie dat je voor je achttiende verjaardag rijlessen cadeau krijgt. Maar ik heb helemaal geen zin in autorijden.’
‘Nee?’
‘Voorlopig niet in ieder geval.’ De echte reden vertelde ze niet, maar als ze zich inderdaad met James in Engeland ging vestigen nam ze liever daar rijles omdat ze in Engeland links reden.
‘Autorijden is best leuk,’ zei Lily, die pas haar eerste rijles had gehad. ‘Maar het kost een heleboel geld.’
‘Ga je wel voor je rijbewijs?’ informeerde Marit.
‘Ja. M’n ouders betalen het.’ Er verscheen een kleur op Lily’s wangen. ‘In ieder geval tot m’n eerste examen, dus hopelijk haal ik het in een keer.’
‘Zeker! Hé, zullen we een spelletje doen? Ik heb van m’n opa en oma Beverbende gekregen.’ Marit leidde snel het gespreksonderwerp een andere kant op. Over geld praten vond ze altijd maar ongemakkelijk.
‘Ja leuk!’
Al snel zaten ze aan tafel te spelen. Het ging er fanatiek aan toe en pas halverwege het spel realiseerde Marit zich dat ze nog helemaal geen drinken had ingeschonken voor haar vriendinnen. Ook de brownies stonden nog onaangeroerd in de keuken. Toen de derde ronde was afgelopen stond ze op.
‘En nu ga ik eerst de rol van goede gastvrouw spelen. Wat willen jullie drinken?’
Al snel had ze drinken ingeschonken voor haar vriendinnen, dat was nu echt het voordeel van een kleine verjaardag, bedacht Marit.
‘Deze brownies zijn echt geweldig!’ merkte Lily met volle mond op. ‘Heb je een recept?’
‘Ja, maar dat is geheim.’
‘Jammer,’ pruilde Eva.
‘Geintje. Ik zal het straks doorsturen,’ beloofde ze. ‘Maar nu ga ik eerst jullie allemaal inmaken.’
‘Ha, veel succes met die achterstand die je hebt!’ grijnsde Norah.
‘De brownies hebben me nieuwe energie gegeven. Let maar op!’

Wat denk je, gaat Marit alsnog winnen?

Liefs,

Mirjam

6 Reacties

  1. Hahah, vast wel (: Leuk om weer over een verjaardag van één van de meiden te lezen! Ik ben heel benieuwd of Marit nu echt in Engeland gaat studeren.. Ik zou het zelf nooit doen, maar om te lezen lijkt het me echt superleuk (;

    1. Ik vond het inderdaad weer een keer tijd voor een feestje. Ik ben blij dat je genoten hebt van dit verhaal. En wie weet … denk je er over een paar jaar anders over en ga je wel in het buitenland studeren 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.