Friends 4-ever // Hoofdstuk 195 // Eva

In het vorige hoofdstuk voerden de meiden diepzinnige gesprekken, op voorstel van Marit. Zegt dat je niks? Je kunt het hier teruglezen. Vandaag zit de vakantie er helaas weer op en fietsen de meiden weer naar huis, maar eerst maken ze nog ergens een tussenstop…

‘Dus we gaan Spakenburgs hart halen?’ vroeg Eva voor de zekerheid aan haar vriendinnen. Laatst had Stans moeder de lekkernij op zondag bij de koffie en nu ze zo dichtbij de plek waren waar het gemaakt werd, leek het haar een goed idee om naar een bakker te gaan en koek te halen. Gisteravond hadden haar vriendinnen het een goed idee gevonden, maar misschien waren ze het nu vergeten.
‘Perfect idee!’ vond Lily. ‘Ik heb best wel trek gekregen van dat schoonmaken.’
‘Anders ik wel’, viel Marit haar bij. ‘Al heb ik geen idee of ik dat wel lekker vind, volgens mij heb ik het nog nooit op.’
‘Het is heel lekker’, verzekerde Eva haar. Ze kon zich in ieder geval niet voorstellen dat iemand het niet lekker vond. De smaak en structuur was uniek en ze dacht dat haar vriendinnen het wel konden waarderen.
Ze fietsten door Eemdijk, door de polder zo Spakenburg in. Of was het Bunschoten-Spakenburg? Officieel wel, dacht Eva, maar hoe het precies zat wist ze niet. Aangekomen bij een bakker vroegen ze om een stuk Spakenburgs hart.
‘Een hart?’ vroeg de bakker. ‘Moet er nog een tekst op?’
‘Eh … we willen gewoon vier stukken hart’, verduidelijkte Eva. ‘Kan dat ook?’
Gelukkig kon het geregeld worden. Precies op het moment dat hun de stukken overhandigd werden kwam een vrouw een heel hart ophalen. Wat een joekelig ding was dat! Dat kregen ze met z’n vieren nooit op. De stukken die ze hadden gekregen waren al ontzettend groot en Eva was blij dat het een tijd geleden was dat ze had ontbeten, anders had ze het niet eens op gekregen.
‘Zo lekker’, zei Norah met volle mond. ‘Ik zou bijna naar binnen gaan en zo’n heel hart kopen.’
Eva grinnikte. ‘Ja, superlekker hè?’
‘Zeker! Dit ga ik onthouden, lijkt me leuk voor m’n verjaardag’, zei Lily. ‘Eens een keer wat anders dan monchoutaart.’
‘Hoewel dat natuurlijk ook heel erg lekker is’, lachte Marit. ‘Zou je ook een monchoutaartbodem kunnen maken van hart?’
‘Vast wel’, dacht Eva. ‘Hoewel … ik weet niet of je diezelfde structuur nagebootst krijgt.’
‘We kunnen het allicht een keer proberen.’ Marit nam nog een hap van haar koek en keek rond. ‘Zullen we anders even daar op een bankje gaan zitten.’
Het bankje keek uit over de haven van het voormalige vissersdorp, dus daar rustten ze een tijdje uit. Eva wilde net voorstellen om weer verder te fietsen toen haar telefoon overging. Het was Stan. Verbaasd nam ze op, waar kon haar vriend nu weer over bellen? Nog voor ze de kans had iets te zeggen, tetterde hij in haar oor: ‘Ik ben geslaagd! Ik had een 8,3 voor m’n herkansing!’
‘Yes!’ riep ze uit. ‘Supergoed gedaan! Ik dacht dat je later deze week pas de uitslag kreeg.’
‘Dat dacht ik ook, maar Van Eck vertelde dat de normering vroeg bekend was, mij hoor je niet klagen!’
‘Nee, dat snap ik. Ik ben trots op je, lieverd!’
‘Is Stan geslaagd?’ vroeg Lily en daarmee verwoordde ze waarschijnlijk wat Marit en Norah ook wilden weten.
Eva knikte. ‘Ik zet je even op luidspreker’, zei ze tegen Stan.
‘Gefeliciteerd!’ riepen Marit, Norah en Lily in koor.
Stan grinnikte, waarschijnlijk wist hij niet goed wat hij nu moest zeggen. ‘Dank je wel’, bracht hij uiteindelijk uit. ‘Hebben jullie een leuke vakantie gehad?’
‘Zeker’, antwoordde Eva. Kort vatte ze samen wat ze gedaan hadden, hier en daar geholpen door Lily, Norah en Marit.
‘Nou, succes met de fietstocht naar huis dan’, zei Stan. ‘Enne … neem je voor mij ook een stukkie hart mee? Dat heb ik wel verdiend dacht ik zo!’
Zijn woorden zetten Eva aan het denken. ‘Weet je wat, ik ga zo’n hart halen’, zei ze, nadat ze had opgehangen.
‘Hoe wilde je dat meenemen?’ vroeg Lily.
‘In m’n fietskrat. Dan doe ik m’n tas wel over m’n schouder.’ Dat zou ze zeker voelen aan het einde van de dag, maar dat had ze er deze keer wel voor over. Ze liep een tweede keer de bakkerswinkel in en bestelde een hart. ‘Kan het op zo’n korte termijn?’
‘Als je maar betaalt’, grinnikte de bakker. ‘Wat moet erop?’
‘Jahoe! Stan is geslaagd!’ antwoordde Eva.
‘Schrijf maar even op een briefje’, zei de bakker. ‘Dan komt het er zo aan.’
Niet veel later liep ze met een hart de winkel uit. Het paste maar net in haar fietskrat en ze hoopte dat het heelhuids aan zou komen.
‘Denk je dat wij ook op Stans examenfeestje mogen komen?’ vroeg Norah nieuwsgierig. ‘Ik lust nog wel zo’n stuk.’
Eva grijnsde. ‘Vast wel. En anders smokkel ik wel een paar stukjes mee voor jullie.’
De fietstocht verliep zonder moeilijkheden. Eva fietste voorzichtig over alle drempels en onregelmatigheden in de weg heen en het hart bleef wonderbaarlijk genoeg heel.
‘We kunnen nu zeker geen McFlurry nemen?’ verzuchtte Lily, toen ze langs de McDonalds fietsten.
‘Heb je alweer honger dan?’ vroeg Norah verbaasd.
‘Dat niet, maar het zou wel in de traditie passen.’
‘Anders gaan we vrijdag’, stelde Eva voor. ‘Dat past echt in de traditie.’
Haar vriendinnen waren het voor honderd procent met haar eens. ‘Dan gaan we vrijdag. Met z’n vieren!’ bevestigde Norah hun afspraak.
‘Perfect!’ Eva keek er nu al naar uit.

Heb jij weleens Spakenburgs hart gegeten?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•