Friends 4-ever // Hoofdstuk 30 // Lily

Oké, voordat ik begin met de terugblik, wil ik even stilstaan bij het hoofdstuknummer. Dertig alweer. Ongelooflijk. Tenminste, ik kan het bijna niet geloven? Ergens was ik bang toen ik met dit project begon dat ik het niet zo lang zou volhouden. Dat bleek gelukkig niet waar te zijn! Maar goed … nu ter zake. Vorige week las je over Norah die graag op pianoles wilde, maar ook opmerkte dat Marit erg stil was. Marit zei dat het bijna vier jaar geleden was dat haar moeder niet meer thuis kon wonen, maar was dat de enige reden …?

‘Gaan we straks een McFlurry eten?’ vroeg Marit, tot Lily’s verbazing. Hun roodharige vriendin was de afgelopen dagen erg stil geweest, Lily wist zeker dat het Eva en Norah ook opgevallen was.
‘Dat was wel de bedoeling, toch?’ reageerde Eva. ‘Of kan je niet?’
‘Jawel,’ zei Marit en haar bedrukte gezicht leek zelfs wat vrolijker te staan. Ze stonden met hun klasgenoten voor het geschiedenislokaal, Van Eck was nog in gesprek met een leerling uit een van zijn andere klassen. Die had zich vast misdragen het afgelopen uur.
‘Nog maar een uurtje, dan is het weer weekend!’ Norah lachte gelukkig, die had dit weekend vast een date met Ethan. Soms was Lily wel jaloers op haar beste vriendin, ze had nu al een halfjaar verkering met Ethan. Het leek Lily fantastisch dat de persoon op wie je verliefd was, jou ook leuk vond. Sinds de kerstvakantie had ze Aron nauwelijks gesproken, hoewel hij haar daarvoor nog zo’n leuk cadeau had gegeven. Natuurlijk had ze hem daar wel voor bedankt, maar ze wist nu niets te appen. Ze vond het gek om hem uit het niets een appje te sturen en op school praatten ze ook niet met elkaar.
Eindelijk ging de deur van het lokaal open en de jongen verliet het lokaal. Van Eck begroette iedereen vriendelijk, maar Marit gaf hij een hand.
‘Marit, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!’
Lily keek verbaasd achterom. Was Marit vandaag jarig?! Waarom had ze daar niets van gezegd? Was zij de enige die het niet wist? Norah en Eva keken even verbaasd, dus die hadden ook geen idee gehad.
Marits gezicht was knalrood geworden.
‘Eh … dank u wel,’ zei ze. Zou Van Eck zich vergist hebben? Nee, dan had Marit vast wel gezegd dat ze helemaal niet jarig was. Of zou ze dat niet durven?
Meteen drongen zich allerlei klasgenoten om Marit heen.
‘Je bent vandaag jarig?’ Ook in Kyles stem klonk het ongeloof door. ‘Waarom weet ik dat niet?’
‘Vertel mij wat,’ reageerde Lily. ‘Ik wist het ook niet!’ Ze schudde Marits hand en feliciteerde haar, maar eigenlijk was ze nog steeds verbijsterd. Ze wist wel dat Marit ergens in januari jarig was, maar de precieze datum had ze nooit gezegd.
Het duurde even voordat het rustiger was geworden in de klas. Marit kwam naast Lily zitten, haar hoofd was nog steeds vuurrood.
‘Waarom heb je niks gezegd?’ fluisterde Lily. ‘Dan hadden we vanmorgen een liedje voor je gezongen!’
Marit glimlachte flauwtjes. ‘Ik … eh … ik vind jarig zijn gewoon niet zo leuk.’
Lily fronste haar wenkbrauwen, maar omdat Van Eck de les begon, kon ze niets meer vragen.

‘Waarom vind je jarig zijn niet leuk?’ was het eerste dat Lily aan Marit vroeg, toen ze op de fiets zaten, onderweg naar de McDonalds.
Marit kreeg weer een kleur en haalde haar schouders op. ‘Gewoon … Het is lastig uitleggen,’ zei Marit uiteindelijk. ‘Misschien vertel ik het nog wel een keertje.’
Hoewel Lily brandde van nieuwsgierigheid, vroeg ze niet verder, dat voelde niet goed.
‘Kyle was echt verontwaardigd,’ zei ze daarom maar, om het gesprek op een ander
onderwerp te brengen. Al weken vroeg ze zich af of er iets speelde tussen Marit en Kyle en het leek haar een veiliger gespreksonderwerp dan Marits verjaardag.
‘Ja, inderdaad,’ zei Marit met een zucht.
Lily fronste haar wenkbrauwen, het klonk niet alsof Marit hier erg blij mee was. ‘Is dat een probleem?’ vroeg ze daarom maar.
‘Eh … een beetje,’ antwoordde Marit.
Er viel een korte stilte.
‘Waarom?’ vroeg ze uiteindelijk, hoewel ze het antwoord al wel kon raden.
‘Ik ben bang …’ begon Marit, maar ze klapte toen haar mond weer dicht. ‘Vergeet het maar, het is een rare gedachte.’
‘Dat zal vast wel meevallen,’ protesteerde Lily. ‘Ben je bang dat hij verliefd is op jou?’
Weer verkleurden Marits wangen. ‘Ja, een beetje.’
‘Maar jij voelt dus niets voor hem?’ Lily probeerde haar conclusie als een vraag te laten klinken.
‘Ik vind hem best aardig,’ zei Marit. ‘Maar ik geloof inderdaad niet dat ik verliefd op hem ben. Verliefd zijn is helemaal niks voor mij.’
‘Maar wat is er erg aan dat hij misschien verliefd is op jou?’ informeerde Lily. ‘Of vind je het irritant?’
Marit haalde haar schouders op. ‘Ik vind het vooral vervelend dat ik niet weet waar ik aan toe ben. Ik vind het prima om gewoon vrienden te zijn met hem. Maar als hij meer wil, dan wil ik hem niet … eh … hoe zeg je dat?’
‘Aanmoedigen?’
‘Precies, dat! En ik weet niet zo goed hoe ik me nu moet gedragen als ik bij hem in de buurt ben. Daardoor ga ik misschien wel heel gek doen en denkt hij juist dat ik wel verliefd op hem ben. Wat op alle manieren een ramp is.’
Lily was verbaasd over de woordenstroom die uit Marits mond kwam, ze praatte normaal nooit zoveel en al helemaal niet over verliefd zijn. ‘Waarom is dat een ramp?’ vroeg ze, hoewel ze het wel dacht te weten.
‘Als hij verliefd is op mij, moedig ik hem dus aan. Maar als hij niet verliefd is op mij en denkt dat ik wel verliefd ben op hem, wil hij misschien geen vrienden zijn, omdat hij denkt dat hij mij dan aanmoedigt. Pfft … dit is dus de reden waarom ik niks met verliefd zijn heb, het is veel te ingewikkeld allemaal!’
Weer grinnikte Lily. ‘Wacht maar tot je écht verliefd wordt op iemand, dan vind je het vast minder erg.’
‘Ik hoop het’, verzuchtte Marit. ‘Maar goed, wat moet ik nu doen? Heb jij een idee?’
‘Vraag het hem!’ Het was de eerste reactie die Lily binnenviel en het leek haar eigenlijk best een goed plan. ‘Kyle kan het wel hebben.’
Marits gezicht betrok. ‘Jij denkt dat ik Kyle durf te vragen of hij verliefd is op mij?’
Nee, eigenlijk was dat iets wat helemaal niet bij Marit paste, maar dan had ze wel duidelijkheid en het was voor Lily duidelijk dat ze dat graag wilde.
‘Dan heb je duidelijkheid’, verzekerde ze haar. ‘Misschien is het even awkward, maar daarna kan je wel weer verder!’
Het bleef een tijdje stil, waarschijnlijk dacht Marit er nog over na.
‘Ga jij dan aan Aron vragen of hij verliefd is op jou?’
‘Wat? Nee, natuurlijk niet!’ reageerde Lily geschrokken.
‘Dus ik moet wél met Kyle praten, maar jij durft niet met Aron te praten!’ De afkeuring was hoorbaar in Marits stem, hoewel Lily vermoedde dat ze haar plaagde.
‘Er is een belangrijk verschil,’ antwoordde Lily. ‘Ik ben wél verliefd op Aron én ik vind het geen probleem dat de dingen een beetje ingewikkeld zijn.’
‘Dat is waar,’ zei Marit. ‘Maar zou je het wel doen?’
‘Eh … wanneer?’
‘Als je klaar bent met ingewikkeld gedoe en het gewoon wilt weten?’
Daar moest Lily even over nadenken. Zou ze zichzelf zo kwetsbaar op durven stellen en aan Aron vertellen over haar gevoelens voor hem? Nu begreep ze pas echt dat het advies dat ze aan Marit had gegeven makkelijker gezegd was dan gedaan.
‘Misschien,’ antwoordde ze. ‘Als er een gelegenheid voor is. Maar ik snap wel dat het heel eng is, daar dacht ik net helemaal niet over na. Het was een slecht idee van mij, vergeet het maar.’
Marit glimlachte. ‘Het is heel eng, maar ik denk niet dat het een slecht idee is. Had ik maar wat meer lef.’ Ze zuchtte diep.
‘Misschien moet je wachten op een goede gelegenheid,’ adviseerde Lily toen. ‘Dan vraag je gewoon: “Zeg Kyle, waarom ben je altijd zo aardig voor me?” Dan zeg je niks over verliefdheid, maar dan heeft hij wel de gelegenheid om eerlijk te zijn.’ Ze was benieuwd hoe Marit hierop zou reageren. Tot haar verbazing knikte ze.
‘Dat klinkt wel goed,’ zei ze.
‘Laat me maar weten als je het gaat vragen,’ zei Lily. ‘Wie weet, kan ik je nog wat support geven.’
‘Prima,’ zei Marit. ‘Maar sowieso eerst een Mcflurry. Enne … ik trakteer!’

(Hoe) moet Lily aan Aron laten merken dat ze hem leuk vindt?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•