Friends 4-ever // Hoofdstuk 38 // Lily

Vorige week kon je lezen over Eva die aan Norah vroeg of zij wist wat er met Marit aan de hand was, omdat ze zo vreemd reageerde op de vraag die Lily stelde over het kopen van de trui. Norah ontkende alles, hoewel ze wist dat er wel wat was, maar ze vond dat Marit dit zelf moet vertellen? Doet Marit dat? Lees het vandaag…

‘Norah is zeker bij Ethan?’ vroeg Marit aan Lily, toen ze met z’n tweeën de school uitliepen. De pauze was net begonnen.
‘Ja, ze zag hem lopen en hij vroeg of ze het oké vond om een keertje samen de pauze door te brengen. En Eef is bij Stan,’ legde Lily uit. ‘Je zult het dus met mij moeten doen.’ Ze grijnsde.
‘Je zegt het nu net alsof dat heel erg is voor mij …’ grinnikte Marit.
‘Ik ben echt vreselijk, dat weet je toch?’ grimaste Lily.
‘Het zou pas jammer zijn als jij óók een vriendje had, dan was ik helemaal alleen.’
‘Of als jij een vriendje had …’ suggereerde Lily.
Marit schudde resoluut haar hoofd. ‘Dat is helemaal niks voor mij. Dat laat ik aan jullie over.’
‘Aan Norah en Eva,’ verbeterde Lily haar. ‘Ik kan het volgens mij ook wel vergeten.’ Ze probeerde het zo vrolijk mogelijk te zeggen, maar er klonk nog steeds een bittere ondertoon door in haar stem.
Marit legde even haar hand op haar schouder. ‘Het komt vast wel een keer goed,’ zei ze bemoedigend.
Lily slikte, ze vond het heel lief dat Marit het zei. Maar het kwam niet goed. Niet met Aron in ieder geval. Of hij en Hester echt verkering hadden wist Lily niet, maar ze liepen tegenwoordig bijna elke pauze bij elkaar. Niet hand in hand, maar wel dichtbij elkaar, gezellig in gesprek. Ze durfde niet meer te hopen dat het ooit goed zou komen tussen Aron en haar, ze wilde het ook niet meer hopen, ze was er echt helemaal klaar mee.
Gelukkig, er viel haar een ander onderwerp binnen waar ze over konden praten.
‘Hé, vond je moeder die trui nog mooi, die je had gekocht?’
‘Eh … eh …’ stotterde Marit en ze kreeg een knalrood hoofd.
Opeens bedacht Lily iets vreselijks. Had Marit het eigenlijk weleens over haar moeder gehad? Wat als Marits moeder gestorven was? Maar waarom had ze dat dan nooit verteld? Het was niet zo dat er nooit gelegenheid voor was geweest! Zij had openhartig verteld over haar biologische vader, die gestorven was toen ze nog maar een baby was.
‘Eh … mijn moeder …’ zei Marit aarzelend. ‘Mijn moeder woont niet bij mij thuis. Ze … ze woont … ergens anders.’
Geschokt keek Lily haar aan. ‘Echt? Maar waar woont ze dan?’ Meteen kon ze zichzelf wel voor het hoofd slaan, waarom was ze zo nieuwsgierig? Misschien wilde Marit hier helemaal niet over praten.
‘Eh … in een … in een tehuis voor psychiatrische patiënten,’ zei Marit heel zachtjes. Even vroeg Lily zich af of ze het goed verstaan had, maar ze durfde ook niet te vragen of Marit het wilde herhalen. Ze vond het vast al moeilijk genoeg om dit te vertellen.
‘O, echt Marit! Wat rot voor je, sorry dat ik zo nieuwsgierig deed. En dat ik die vraag stelde over je moeder …’ verontschuldigde ze zich snel. Ze zorgde ervoor dat ze heel zachtjes praatte.
‘Het geeft niet,’ zei Marit met een glimlach. ‘Weet je … het is eigenlijk ook m’n eigen schuld, ik had het eerder moeten vertellen.’
‘Natuurlijk niet,’ zei Lily. ‘Je bent niet verplicht om dit te vertellen.’
Marit maakte een achteloze beweging met haar schouders. ‘Op zich is het best belangrijk,’ zei ze. ‘Vriendinnen hebben toch geen geheimen voor elkaar?’
Nu haalde Lily haar schouders op. ‘Soms wel,’ zei ze. ‘Ik heb toch ook een tijdje gewacht
voordat ik vertelde dat ik verliefd was? Nou … en dat is helemaal niet zo’n groot geheim.’
‘Da’s waar,’ zei Marit met een glimlach.
Lily was haar problemen met Aron helemaal vergeten, dat was helemaal niet belangrijk nu.
‘Weten Norah en Eva het al?’ vroeg ze.
‘Norah wel,’ antwoordde Marit. ‘Ze had er iets over gelezen in de kerkbode. Maar ze heeft beloofd dat ze niets zou verklappen aan jullie. Nadat we gewinkeld hadden, zei ze dat het misschien goed was als ik het ook aan jou en Eva zou vertellen. Dat durfde ik niet, maar ik heb beloofd dat als er een goede gelegenheid was, ik het zou vertellen. Dus … nu hoeft alleen Eva het nog maar te weten.’
Lily glimlachte. Ze zag de opluchting op Marits gezicht wel.
‘En … valt mijn reactie je mee of tegen?’ informeerde ze.
Marit grinnikte. ‘Heel erg mee. Echt … als ik dit geweten had, had ik het wel eerder verteld.’
‘Alles op z’n tijd,’ vond Lily. ‘Maar … het kan soms wel opluchten als je ergens over praat,’ vulde ze aan.
‘Ja, dat is wel zo. Ik ben daar nooit zo van, maar nu heb ik gemerkt dat het toch wel beter is.’
Lily glimlachte. ‘Je weet toch dat mijn vader is gestorven toen ik een baby was?’ Toen Marit knikte, ging ze verder. ‘Ik noem Robert gewoon pap, hij is echt heel lief en een goede vader. Maar soms, om de een of andere gekke reden, mis ik m’n échte vader, terwijl ik ‘m nooit gekend heb. Als dat zo is, zeg ik dat eerlijk en meestal voel ik me alleen al door het vertellen, een stuk beter. Dus als je het moeilijk hebt, praat erover. Met mij, Norah, Eva, of wie dan ook!’
Het bleef een tijdje stil, Marit knikte en keek haar dankbaar aan. In die stilte leek haast nog meer gezegd te worden dan in de minuten ervoor. Toen herinnerde Lily zich Marits verjaardag.
‘Vind je het daarom ook niet leuk om jarig te zijn?’ informeerde ze voorzichtig.
Marit knikte een beetje aarzelend. ‘Ook,’ zei ze.
Lily fronste vragend haar wenkbrauwen.
‘Ma … m’n moeder werd op m’n verjaardag opgenomen in dat tehuis,’ verklaarde ze toen. ‘Afgelopen keer was het vier jaar geleden.’
Lily sloeg haar hand voor haar mond. ‘O, Marit! Wat verdrietig!’ Ze sloeg een arm om Marit heen en trok haar even naar zich toe. ‘Ik weet gewoon niet wat ik nu moet zeggen.’
Ze zag dat Marit glimlachte. ‘Het is oké,’ fluisterde ze. Blonken er nu tranen in Marits ogen? Lily wist het niet zeker, maar ze ging er ook geen vragen over stellen.
‘Dank je wel!’ Het was minstens een minuut stil geweest voordat Marit die woorden uitspraak. ‘Je bent een fantastische vriendin, Lily! Het is absoluut niet vreselijk om de pauze met jou door te brengen.
Lily gloeide van trots. ‘Graag gedaan, Marit!’

Lucht praten jou op?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•