Friends 4-ever // Hoofdstuk 56 // Marit

In het vorige hoofdstuk vertelde Eva dan eindelijk aan haar vriendinnen over haar YouTube kanaal en nu zijn er geen geheimen meer tussen de vriendinnen, in ieder geval geen grote geheimen meer. Maar naast haar vriendinnen weet bijna niemand iets over Marits geheim, is dat wel zo verstandig? Komt dit je trouwens helemaal niet bekend voor? Check dan even hier het overzicht van alle hoofdstukken!

‘Je moet echt naar Van Eck gaan, dit is superoneerlijk!’ Het verbaasde Marit dat er geen stoom uit Norahs oren kwam. ‘Ik weet zeker dat Van Eck dat ook vindt!’
Marit haalde haar schouders op, ze wilde liever helemaal niet meer terugdenken aan wat zojuist in de scheikundeles had plaatsgevonden.
‘Wat is er oneerlijk?’ wilde Lily weten.
Voor Marit Norah tegen kon houden had ze het hele verhaal al verteld.
‘Marit heeft een briefje van haar vader gekregen waarom ze haar huiswerk niet heeft kunnen maken. Maar volgens Ploeg is de reden niet goed genoeg en nu moet ze vanmiddag nakomen omdat ze het niet af heeft.’
‘Wat?!’ Eva en Lily hadden niet verbaasder kunnen kijken. ‘Wat een onzin!’
Marit maakte nog een vage beweging met haar schouder, ze wilde niet te veel zeggen, want dan ging ze huilen, dat wist ze zeker. De laatste tijd was ook zo vreemd. Met haarzelf ging het goed, maar met haar moeder was het weer helemaal mis. Haar vader ging meerdere keren per week naar haar toe en dan moest zij op Samuël passen. Hoe hard ze het ook probeerde, ze kon zich simpelweg niet concentreren op haar huiswerk. Ze hoorde nog steeds de stem van mevrouw Ploeg in haar hoofd.
‘En wat voor familieomstandigheden zijn dan zo erg dat je niet je huiswerk voor scheikunde kunt maken? Volgens mij besef jij niet hoe belangrijk de komende toets is, hij telt mee voor je schoolexamen!’
Ze had iets gemompeld over dat het persoonlijk was en toen had haar scheikundelerares haar ervan beschuldigd dat ze het handschrift en de handtekening van haar vader vervalst had. ‘Als er echt iets aan de hand was, dan hadden wij als docenten dat wel geweten.’
Ze had alles op alles gezegd om niet in tranen uit te barsten. Dat was het juist, toen ze naar deze school ging had ze alles op alles gezet dat alleen haar mentor wist van de omstandigheden. Omdat ze niet dezelfde medelijdende blikken of versprekingen wilde als op haar andere school. Natuurlijk, als ze naar Van Eck ging, zou hij het heus wel voor haar opnemen. Maar wat zou hij dan tegen mevrouw Ploeg vertellen? Dat uurtje nakomen was minder erg, bovendien moest Norah ook nakomen, dus konden ze met elkaar meefietsen.
Norah had de andere meiden intussen helemaal op de hoogte gesteld van wat zich had afgespeeld in het lokaal van mevrouw Ploeg.
‘Gelukkig hebben we nog maar twee keer les van haar,’ besloot Norah. ‘En dan maar hopen dat Liam echt gelijk had en we volgend jaar gewoon weer Verduijn krijgen.’
‘Maar waarom ga je niet naar Van Eck?’ vroeg Lily. ‘Dit is toch gewoon superoneerlijk?’
‘Het is oneerlijk, maar ik heb geen zin in gedoe,’ antwoordde Marit. ‘Norah moet ook nakomen, dus het zal heus wel meevallen.’
‘Wat heb jij dan misdaan?’
Norah grijnsde. ‘Ik heb gisteravond taart gegeten bij Ethan en toen ben ik helemaal vergeten m’n huiswerk te maken.’
‘Waarom ging je taart eten bij Ethan dan?’
‘Omdat hij geslaagd is én ingeloot voor tandheelkunde.’ Norah begon te stralen toen ze het over Ethan had. Ze was echt heel trots op hem. Marit glimlachte en opeens miste ze James. Erger dan ooit. Toen ze uit Cambridge wegging had ze eigenlijk geen idee hoe het zou gaan en al die tijd vond ze het wel fijn om zo op haar gemak James te leren kennen. Maar nu … nu wilde ze dat hij er was, dat hij haar arm om haar heen zou slaan en zou zeggen dat het wel goed zou komen.

‘Norah, als je die telefoon niet binnen drie tellen wegstopt, lever je hem in en mag je hem volgende week pas ophalen,’ snerpte de stem van mevrouw Ploeg door de gang.
Met een geheimzinnige glimlach stopte Norah haar telefoon weg, ze knipoogde naar Marit, maar die was verbaasd dat Norah zo brutaal waagde te zijn.
Ploeg zette hen aan het werk, ze moesten het hoofdstuk overschrijven uit het boek.
‘Misschien dringt het dan tot jullie door hoe belangrijk deze lesstof is!’
Uit ervaring wist Marit dat de tijd sneller ging als je hard aan het werk ging, dus stortte ze zich maar op de taak die ze had gekregen. Toch leek de tijd voorbij te kruipen, het was doodstil in het lokaal, je hoorde alleen het tikken van de klok. Tot opeens een hard geluid de stilte verbrak, een telefoon die overging. Met een schok besefte Marit dat het die van haar was. Ze werd nooit gebeld? Was het papa die wilde weten waar ze bleef? Moest ze eigenlijk oppassen vanmiddag? Nee, Marloes zou het doen, toch?
‘Is dat jouw telefoon, Marit?’ mevrouw Ploeg keek streng haar kant op.
‘Eh … ik ben bang van wel, mevrouw. Misschien belt m’n vader …’ stamelde ze.
‘Telefoons zijn uit en niet zichtbaar,’ zei Ploeg scherp. ‘Hoe moeilijk is het om de regels te volgen? Kom op, haal ‘m tevoorschijn en lever hem in! Volgende week kan je hem terugkrijgen.’
‘Dat mag niet!’ riep Norah meteen. ‘Dat is tegen de regels mevrouw, eerst moet u een waarschuwing geven.’
‘Ik heb net al een waarschuwing gegeven. Dat was aan jou, maar dat gold net zo goed voor Marit!’ zei Ploeg. ‘Bovendien moet jij je hier helemaal niet mee bemoeien.’
Tranen prikten in Marits ogen, terwijl ze haar telefoon opzocht.
Inkomende oproep James McNallen. Haar hart maakte een sprongetje. James belde, daar hadden ze helemaal niets over afgesproken. Zou het wel goed gaan met hem? Ze kon er echter niet lang over nadenken, ze klikte op het rode hoorntje en legde haar telefoon met een zucht op het bureau van mevrouw Ploeg.
‘Je moet zo naar Van Eck gaan,’ fluisterde Norah. ‘Dit kan echt niet!’
Tranen vielen op het blad dat ze had gekregen van Ploeg. Kon de dag nog erger worden dan dit? Had Norah gelijk en moest ze zo naar Van Eck? Als James maar niet nog een keer belde. Gelukkig, haar telefoon bleef stil. Maar wat moest ze nu doen? Een week zonder haar telefoon … dat kon echt niet! Zeker nu niet, nu ze zo vaak op Samuël moest passen. Hoe moest ze papa bellen als er iets was?
‘Marit, aan het werk!’
Eindelijk, na wat uren leek te duren, ging de bel als teken dat het uur voorbij was. Norah verzamelde haar spullen en liep naar voren, maar Marit durfde niet.
‘Had ik gezegd dat het voorbij was?’ vroeg mevrouw Ploeg scherp.
‘Een uur is een uur,’ zei Norah. ‘Marit, kom je ook? Je moet nog naar Van Eck!’
Marit stond op, kwam even in de verleiding om haar telefoon mee te grissen, maar bedacht zich toch. Misschien moest ze inderdaad naar haar mentor gaan.
‘Wie belde er?’ informeerde Norah, toen ze het lokaal uitliepen. ‘Was het James?’
Marit knikte. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Omdat het mijn schuld is. Ik heb hem geappt dat het leuk zou zijn als hij jou zou bellen. Ik appte halfvier, omdat ik dacht dat hij dan halfvier zijn tijd zou bellen, dus halfvijf.’
‘O,’ zei Marit.
‘Het spijt me echt, Marit. Zal ik naar Ploeg gaan en het uitleggen?’
Marit schudde haar hoofd en ze voelde de tranen over haar wangen lopen.
‘Dan gaan we naar Van Eck!’ zei Norah vastberaden.
‘En waarom moeten jullie naar mij toekomen?’ hoorden ze een stem achter zich. Ze draaiden zich om en keken in het gezicht van meneer Van Eck. ‘Wat hoorde ik nu, moesten jullie nakomen?’
‘Het was echt heel oneerlijk!’ begon Norah meteen en ze ratelde het hele verhaal eruit.
‘Is dit echt waar, Marit?’ Van Eck keek op slag ernstig. ‘Waarom ben je niet meteen naar me toe gekomen?’
‘Ik … eh… ik wil niet lastig zijn,’ zei ze.
‘Marit, dit is een van de redenen dat ik jullie mentor ben. Om te voorkomen dat dit soort onrechtvaardige dingen gebeuren. Dit kan echt niet. Ik ga nu meteen naar mevrouw Ploeg toe, wacht hier maar even.’
‘Zie je nou wel dat je naar Van Eck had moeten gaan,’ grinnikte Norah, toen hij wegliep.
Het duurde een hele tijd voordat hun mentor terugkwam. Met een plechtig gebaar overhandigde hij Marit haar telefoon.
‘Voortaan wel uitzetten hè, in school.’
Marit knikte. ‘Dank u wel,’ zei ze zacht. ‘Moeten we nog iets doen?’
‘Nu niet, ga maar lekker naar huis. Maar ik wil jullie vrijdag even spreken, tijdens mentoruur. Dan is mevrouw Ploeg er ook bij.’
Norah trok een gek gezicht en Van Eck glimlachte. ‘Dit moet even goed uitgepraat worden,’ zei hij. ‘Jij hoeft er niet per se bij te zijn, Norah. Maar ik denk dat Marit het wel fijn vindt, of niet?’
‘Dat denk ik ook wel,’ zei Norah, nog voor Marit iets kon zeggen. ‘Dank u wel, meneer!’
‘Graag gedaan. Tot morgen!’

Ben jij weleens oneerlijk behandeld door een docent?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•