Friends 4-ever // Hoofdstuk 81 // Norah

In het vorige hoofdstuk vierden de vier meiden met hun klas het Sinterklaasfeest. Je las hier vooral veel over Lily en Marit, maar hoe gaat het eigenlijk met Norah? Het is alweer even geleden dat je iets hebt kunnen lezen over de ‘stalker’ van Ethan, krijgt dat verhaal nog een staartje? Vandaag kan je er meer over lezen…

‘Hoi, wie ben jij?’ Norah herkende het meisje dat naast haar kwam zitten meteen. Het was Lisanne, de studiegenoot van Ethan die altijd berichtjes onder zijn foto’s plaatste. Zou ze haar echt niet herkennen of deed ze alsof?
‘O wacht, jij bent Ethans vriendinnetje, toch?’ De neerbuigende toon waarop ze het zei ontging Norah niet.
‘Ja,’ zei Norah.
‘Ik ben Lisanne,’ zei ze. ‘Ethan en ik hebben al onze colleges samen en ook bij de werkgroepen hebben ze ons bij elkaar ingedeeld. Toevallig hè? We studeren dan ook veel samen.’
Norah zag Ethan met zijn ogen rollen en dat stelde haar enigszins gerust.
‘Ja, ik heb weleens iets over je gehoord,’ zei Norah. ‘Leuk je eindelijk te ontmoeten.’ Met moeite kreeg ze de woorden over haar lippen en haar glimlach was vast krampachtig, maar Lisanne leek niets door te hebben.
‘Dat verbaast me niets. Zonder mij zou Ethan veel lagere cijfers halen, dat weet ik zeker.’
‘Nou … nu overschat je je eigen intelligentie wel heel erg.’ Een van Ethans huisgenoten mengde zich in het gesprek. Hij heette Tobias en al de keren dat Norah hem ontmoet had, had hij zijn afschuw over Lisanne afgesproken. ‘Ethan is slimmer dan jij en ik bij elkaar,’ voegde hij toe. ‘Cum laude geslaagd, toch?’
Ethan grijnsde verlegen. ‘Niemand vraagt ooit naar m’n cijfers.’
‘Maar het is wel ontzettend handig als je afhankelijk bent van loting,’ meende Tobias, die naar eigen zeggen heel veel geluk nodig had gehad om ingeloot te worden. Bij de eerste ronde was hij eerst uitgeloot, maar door afvallers had hij toch een plekje bemachtigd op de opleiding. Dat verhaal vertelde hij ook iedere keer als Norah hem zag.
‘Inderdaad,’ zei Lisanne. ‘Maar ik was ook bijna cum laude afgestudeerd hoor … ik kwam een halve punt tekort bij wiskunde. Dus als jij zegt dat Ethan slimmer is dan jou en mij, zegt dat vooral iets over je eigen intelligentie.’
‘Slimmer dan jij en ik,’ verbeterde Norah haar automatisch. Toen sloeg ze haar hand voor haar mond, ze vond het altijd verschrikkelijk als mensen zo hamerden op taal en nu deed ze het zelf.
Ethan kreeg een grote grijns op zijn gezicht en Tobias lachte openlijk. Hij stak zijn vuist naar haar uit, zodat ze hem een boks kon geven.
Lisanne rolde met haar ogen. ‘Ja hoor, whatever. Ik wist niet dat je vriendinnetje van de taalpolitie was, Ethan. Vind ik helemaal niks voor jou.’
Norah deed haar best om zich er niets van aan te trekken, maar ze voelde zich steeds slechter op haar gemak op het feestje van Ethans andere huisgenoot, Marcel. Ethan leek het in de gaten te hebben en hij kwam naast haar zitten op de bank en legde zijn arm om haar schouder.
‘Nu blijkt maar weer dat je me helemaal zo goed niet kent als je denkt,’ zei hij tegen Lisanne. ‘Ik houd namelijk ontzettend veel van correct Nederlands.’
Norah waardeerde het gebaar, maar ze telde de minuten af tot ze naar huis konden gaan. Gelukkig besloot Ethan het niet te laat te maken, de treinrit naar huis duurde ten slotte ook nog zo’n twee uur.
‘Ga je nu al weg?’ Weer was het Lisanne die zich met hen bemoeide.
‘Jep. Norah moet morgenvroeg werken, toch Noortje?’
Dat was niet helemaal waar. Morgenochtend had ze een sollicitatiegesprek en dat was ook pas om elf uur, maar het zou natuurlijk wel helpen als ze daar een beetje uitgeslapen zou verschijnen. Ethan haalde hun jassen, die vanwege de drukte op zijn kamer waren gelegd, en Lisanne mengde zich in een ander gesprek.
‘Je hebt je goed staande gehouden,’ complimenteerde Tobias haar. ‘Echt … ze haalt het bloed onder m’n nagels vandaan en Ethan is het volgens mij ook goed zat.’
‘Waarom trekt hij dan veel met haar op?’ waagde Norah te vragen. Ze wist dat ze die vraag niet aan Ethan kon stellen, maar misschien kon Tobias ook wel een bevredigend antwoord geven.
Tobias maakte een vaag gebaar met zijn hand. ‘Je hebt nu een beetje gemerkt hoe ze is, denk je dat het makkelijk is om haar te negeren?’
‘Nee, dat denk ik niet,’ gaf Norah toe. ‘Maar wat doet ze hier dan … nu?’
‘Marcel heeft een oogje op haar, ik heb geen idee wat hij in haar ziet. En ook begrijp ik niet waarom hij niet inziet dat Lisanne alleen maar oog heeft voor Ethan. Zelfs jouw aanwezigheid verandert daar helemaal niets aan, wat een vreselijk mens is het toch.’
‘Laat me raden, je hebt het over Lisanne,’ grijnsde Ethan die terugkwam met Norahs jas. Hijzelf had zijn jas al aangetrokken en in zijn andere hand had hij zijn koffer.
‘Dat was niet zo moeilijk te raden, of wel?’
Ethan schudde zijn hoofd. ‘Succes nog vanavond en tot volgende week.’
‘Geniet van je weekend,’ zei Tobias.
Als afscheid stak Ethan zijn hand op en zei iets tegen de hele kamer. Norah was blij toen ze met z’n tweetjes over de straat naar het station liepen. Het was heel erg koud, dus liepen ze innig gearmd.
‘Dank je wel dat je er vanavond bij wilde zijn,’ zei Ethan. ‘En het spijt me van Lisanne, echt … ik had niet gedacht dat ze ook zo zou doen waar jij bij was.’
‘Ach … jij kan er toch niks aan doen? Dan hoef je ook je excuses niet aan te bieden hoor,’ zei Norah, hoewel ze stiekem wel blij was dat Ethan het zei.
‘Nee, dat klopt. Maar toch. Ik vind het gewoon vervelend dat ze zo is. En nu gaan we het niet meer over Lisanne hebben, maar denken we aan het heerlijke, lange weekend dat voor ons ligt. Ben je zenuwachtig voor je sollicitatiegesprek?’
‘Nee hoor,’ zei Norah. ‘Het zijn heel aardige mensen, ik zou niet weten waarom ik hier zenuwachtig voor moet zijn. Het is maar een bijbaantje.’
‘Maar wel een bijbaantje dat je graag wilt,’ wierp Ethan tegen. ‘Dat snap ik ook wel. Het is veel leuker dan vakkenvullen of een krantenwijk.’
‘Klopt.’ Nog maar een week geleden had ze gezien dat de plaatselijke bloemist een zaterdaghulp nodig had. Kennelijk hing de advertentie er al weken zonder dat iemand had gereageerd, dus besloot Norah meteen te solliciteren. Ze hield van bloemen en ’s zomers maakte ze vaak veldboeketten. Haar moeder gaf aan dat ze er talent voor had, dus ze kon het altijd proberen. De eigenaren reageerden in ieder geval erg enthousiast op haar sollicitatie en ze was al meteen uitgenodigd voor een gesprek, dat was een goed teken.
‘Hoe is het met je vriendinnen?’ informeerde Ethan. ‘Allemaal nog gelukkig in de liefde?’
‘Nee,’ antwoordde Norah. ‘Lily’s verkering is uit.’
‘O, wat jammer. Zij had toch verkering met die gast uit Rotterdam?’
Norah knikte. ‘Tenminste, hij kwam uit de buurt van Rotterdam.’
‘Weet je ook waarom het uit is?’
‘Nee, niet echt,’ zei Norah. ‘Tenminste, volgens Marit was Lily niet meer verliefd op hem. Zoiets had ze een paar weken geleden ook tegen mij gezegd, dat ze weleens twijfelde aan haar gevoelens voor hem, maar toen was hij later wel op haar feestje, dus ik dacht dat ze zich over haar twijfels heen had gezet. Kennelijk was dat toch niet zo.’ Hè, wat klonk haar stem bitter, zo bedoelde ze het helemaal niet. Of wel?
‘Zit het je dwars?’ informeerde Ethan.
‘Wat?’
‘Dat Lily kennelijk naar aanleiding van het gesprek met Marit haar verkering heeft uitgemaakt, terwijl ze na het gesprek met jou dat besluit niet durfde te nemen.’
‘Hm,’ was alles wat Norah wist te zeggen. Misschien had Ethan wel gelijk. Niet dat ze jaloers was op Marit, maar ze vroeg zich af of ze destijds het juiste had gezegd tegen Lily. Als zij anders had gereageerd, zou de situatie dan anders zijn geweest?
‘Misschien wel,’ zei ze uiteindelijk tegen Ethan. ‘Ik weet het niet. Maar goed … ik vind het wel jammer, Corné was een leuke jongen.’
‘Hm, ik heb weleens wat anders gehoord,’ plaagde Ethan haar.
‘Dat was voordat ik hem ontmoet had. Toen vond ik het vooral zielig voor Aron, want ik dacht dat hij Lily wel leuk vond.’
‘O ja, zoiets zei je ook.’
Intussen waren ze bij het station aangekomen, ze checkten allebei in en liepen naar het juiste perron.
‘Ik heb je echt gemist,’ zei Ethan zachtjes. ‘Weet je … als ik druk bezig ben met m’n studie merk ik het niet zo, maar ik mis onze gesprekken. Whatsapp is gewoon niet hetzelfde.’
‘Misschien moeten we gaan videobellen,’ stelde Norah voor. ‘Of vind je dat niet leuk?’
‘Jawel,’ zei Ethan enthousiast. ‘Waarom hebben we dat eigenlijk niet eerder bedacht?’
‘Ik heb het eerder voorgesteld,’ zei Norah. ‘Maar toen maakte je vooral zorgen over Tobias en Marcel, vanwege de wifi.’
‘O ja.’ Ethans gezicht versomberde. ‘Op woensdagavond gaat Tobias altijd naar Bijbelstudie en Marcel heeft vaak bijeenkomsten van z’n studentenvereniging, dan moet het wel kunnen.’
‘Super!’ zei Norah tevreden. ‘Dat is ook nog eens midden in de week, dus precies op het moment dat ik je het meest mis.’
Ethan grinnikte. ‘Waarom heb je me dat niet eerder gezegd, Noortje?’
‘Ik wilde niet lastig zijn,’ zei Norah zachtjes.
Ethan nam een klein beetje afstand van haar en keek haar bevreemd aan. Hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Lieve, lieve Norah. Jij bent nooit lastig en je mag me altijd bellen, al is het midden in de nacht. Zul je dat onthouden?’
Norah knipperde een paar keer snel met haar ogen om te voorkomen dat ze zou gaan huilen. Wat was Ethan toch lief!
‘Ja,’ zei ze zacht.
‘En niet vergeten, ik mis jou net zo erg als jij mij mist.’
Nu glimlachte Norah. ‘Echt?’
‘Ik denk het wel,’ grijnsde Ethan. ‘Dus laten we daar voortaan eerlijk over zijn tegen elkaar, goed?’ Norah knikte en Ethan bezegelde hun afspraak met een kus.

Wie mag jou midden in de nacht bellen?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•