Friends 4-ever // Hoofdstuk 97 // Norah

Vorige week kon je lezen in het vervolgverhaal dat Marit verkeerd terecht kwam tijdens het hoogspringen. In eerste instantie leek het goed te gaan, maar toen ze later thuiskwam deed het toch wel erg zeer. Hoe is dat eigenlijk afgelopen? Vandaag kan je er iets meer over lezen, maar het is vooral Norah die in dit hoofdstuk centraal staat…

De hele dag had Norah al het gevoel dat ze in de gaten werd gehouden, maar natuurlijk had ze hier niets over gezegd tegen haar vriendinnen. Het was vast raar om te denken dat iemand op school zoveel aandacht voor haar had. Toch kon ze het gevoel niet van zich afschudden en Eva maakte het alleen maar erger.
‘Die gast uit de zesde zit de hele tijd naar je te kijken, Noor.’
‘Echt?’ Norah probeerde verbaasd en geschokt te klinken, terwijl ze haar best deed te achterhalen wie Eva bedoelde met “die gast uit de zesde”.
‘Wie bedoel je?’ wilde Lily weten.
‘Ik weet niet hoe hij heet. William of Wilfred ofzo,’ was Eva’s reactie.
‘Die lange met het blonde haar?’ vroeg Marit, terwijl ze leunde op haar krukken die ze gebruikte om haar gekneusde voet te ontlasten.
Nu knikte Eva.
‘Wilfred,’ wist Lily. ‘Nu je het zegt … ik heb hem wel een paar keer zien kijken naar Norah. Zou hij verliefd op haar zijn?’ Het laatste klonk plagend.
Norah rolde met haar ogen. ‘Ja, want het is ook echt slim om verliefd op iemand te zijn die je waarschijnlijk alleen maar van naam kent. Hij heeft zelfs nog nooit wat tegen me gezegd.’
Precies op dat moment kwam Wilfred langslopen met twee van zijn klasgenoten of vrienden.
Hij lachte haar toe en zei: ‘Hoi!’
Norah wist niet hoe ze hier nu op moest reageren. Ze had net tegen haar vriendinnen gezegd dat Wilfred nog nooit wat tegen haar had gezegd en nu groette hij haar opeens. Wat moest ze hier nu weer mee? Zou hij écht geïnteresseerd zijn in haar? Hoe moest ze daar mee omgaan?
Lily grinnikte. ‘Dit was wel heel toevallig. Weet je zeker dat je niet eerder met hem hebt gepraat?’
Norah gaf geen antwoord, maar rolde met haar ogen.
‘Ach, als hij wat van je wil is hij vast mans genoeg om op je af te stappen.’ Norah wierp Marit een dankbare blik toe, er was gelukkig nog iemand van haar vriendinnengroepje met gezond verstand.

‘Hé … eh … jij heet Norah toch?’ In de pauze, toen Norah op weg was naar haar kluisje om haar wiskundeboek te pakken kwam Wilfred ineens naast haar lopen.
‘Ja, dat klopt.’ Norah probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken.
‘Ik weet niet of je mij kent, maar ik heet Wilfred en ik zit in de schoolkrantredactie. Omdat ik in m’n examenjaar zit heb ik daar eigenlijk geen tijd meer voor en ik ben op zoek naar een vervanger. Ik hoorde dat jij goed kunt schrijven, dus vroeg me af of je het leuk zou vinden om de redactie te komen versterken.’
Na het aanhoren van zijn relaas moest Norah zich inhouden om geen zucht van opluchting te slaken. Hij was helemaal niet op die manier in haar geïnteresseerd, ze had zich weer eens voor niets ergens druk over gemaakt.
‘Eh … van wie heb je dat gehoord?’
Wilfred grijnsde. ‘Nou … eh … om eerlijk te zijn heb ik niet gehoord dat jij goed bent in schrijven. Maar Joël Verdouw vertelde dat bij zijn broertje iemand in de klas zat die goed kon schrijven en ze liep altijd bij haar drie vriendinnen. Het was dus een gokje, maar ik heb goed gegokt, of niet?’
Norah schudde haar hoofd. ‘Marit is de schrijver.’
Wilfred keek zichtbaar teleurgesteld. ‘O, wat jammer.’
‘Dat valt wel mee,’ zei Norah. ‘Want ik weet zeker dat Marit een echte aanwinst voor de schoolkrantredactie is.’ Als ze dat tenminste durfde, maar Norah zou haar wel overhalen.
‘Ja, oké. Dat is wel mooi. Maar kijk …’ Wilfred aarzelde even. ‘Ik hoopte dat jij “ja” zou zeggen en dat ik je dan kon trakteren op een drankje om er wat meer over te vertellen.” Hij glimlachte een beetje verlegen.
Norah kon er niets aan doen, maar ze glimlachte ook. ‘Tja …’ zei ze uiteindelijk toch maar. ‘Dat was natuurlijk een leuk idee geweest, maar ik had je hoe dan ook vriendelijk bedankt voor het aanbod.’
‘Ah, waarom?’
‘Omdat m’n vriend anders jaloers wordt,’ grinnikte ze. ‘En ik zou je niet het verkeerde idee willen geven.’
Hij glimlachte weer, al vond Norah het er wat krampachtig uitzien. ‘Ja, dat snap ik wel. Maar bedankt dat je zo sportief reageert en eerlijk bent.’
‘Graag gedaan. Wil je Marits gegevens hebben, of vraag je persoonlijk aan haar of ze in de schoolkrantredactie wil? O wacht,’ viel ze zichzelf in de rede, ‘misschien kan ik het beter aan haar vragen, want eh … Marit is een beetje verlegen en denkt al heel snel dat ze iets niet kan. Maar ze kan heel goed schrijven en als ze mensen moet interviewen help ik haar wel.’
Wilfred lachte alweer. ‘Helemaal goed. Zeg maar dat ze een mailtje kan sturen naar het info-adres van de schoolkrantredactie, het adres staat ook in de schoolkrant zelf.’
‘Top!’ zei Norah.
‘Dank je wel!’ Wilfred leek even te aarzelen. ‘Enne … die vriend van je heeft maar geluk met je.’
Norah voelde haar lippen omhoog krullen. ‘Ik zal het hem nog eens zeggen, voor het geval hij het vergeten is’, grapte ze.
Er kon ook een lachje bij Wilfred af, zag ze. Hij groette haar nog kort en liep toen weg.
‘Heeft Wilfred je uitgevraagd?’ vroeg Lily plagend, toen ze bij haar kluisje aankwam. Norah giechelde.
‘Eigenlijk wel. Maar ik vertel het straks wel, dan kunnen Marit en Eva het ook horen.’ Maar voordat ze het verhaal aan haar vriendinnen zou vertellen, moest ze Ethan appen.
Hoi liefje. Had je vandaag ineens concurrentie. Hij zei dat ik jou maar even moest vertellen hoeveel geluk je nu eigenlijk met mij hebt (a). Xx
Tot haar verrassing kreeg ze bijna meteen een appje terug.
Dat hoeft niemand me te vertellen, Noortje, dat weet ik zelf ook wel. Hou van jou! Xx
Met een blij gevoel stopte Norah haar telefoon weer weg. Haar relatie met Ethan was het afgelopen halfjaar een stuk ingewikkelder geworden, nu hij zo ver weg studeerde. Maar het maakte hen alleen maar sterker. Wilfred had dan wel gezegd dat Ethan geluk had met haar, zij had minstens zoveel geluk met hem.