Soms voer je gesprekken met en achteraf zie je pas in hoe belangrijk ze voor je waren. Vandaag wil ik het met je hebben over twee gesprekken die nog regelmatig door mijn hoofd spoken en hoe ze voor mij hebben bevestigd dat schrijven datgene is dat ik moet doen.
Woking zondag 12 augustus 2018
Het is de laatste week van mijn zomervakantie in Engeland. Een maand eerder nam ik afscheid van mijn werk op het Driestar college en het plan was duidelijk: Na de zomervakantie ga ik me een periode alleen op schrijfwerk richten. Maar zal het me lukken? Ik heb deze keuze bewust gemaakt, maar stiekem twijfel ik nog steeds. Is het niet beter om toch voor zekerheid te gaan en een baan in het onderwijs te zoeken?
Tijdens de kerkdienst zit ik naast Tom en zijn vrouw Lucy. Omdat de dominee op vakantie is, gaan we met z’n allen een preek kijken. Het gaat over gebed en hoe we als christenen voor en met elkaar kunnen bidden. De preek duurt maar kort, dus de vervangende youth pastor stelt voor dat we de preek in praktijk brengen. Hij stelt voor dat je aan degene die naast je zit vraagt waar hij of zij mee zit en dat jullie met elkaar gaan bidden.
Lucy draait zich naast de vrouw naast haar en Tom kijkt naar mij. ‘Is er iets waarvoor ik kan bidden, Mirjam?’ vraagt hij. Ik aarzel even en vertel hem dan over mijn twijfels rondom mijn toekomst. Mijn schrijfwerk, mijn baan en wat ik moet doen. Tom knikt en hij bidt voor mij. Na het amen vraag ik of ik ook voor hem kan bidden. Er is zeker iets. Tom zit in een zelfde soort schuitje. Zijn baan bevalt hem niet, hij wil graag meer verantwoordelijkheden en hij twijfelt of dit de plek is waar God hem geplaatst heeft. Ik vind het best spannend om voor hem te bidden, in het Engels. Tom lacht en zegt: ‘Ik weet zeker dat God Nederlands ook wel verstaat.’ Dat weet ik, maar het lukt me toch om in het Engels voor Tom te bidden.
Na het ‘amen’ gaan we met de rest van de kerk naar een zaaltje om bordspelletjes te doen. Ik vertrek op tijd en neem afscheid van iedereen, ik zal hen immers voorlopig niet meer zien. Zowel Lucy als Tom geven me een knuffel en Tom wenst me sterkte en veel succes de komende tijd.
Woking, zondag 28 juli 2019
Een stormachtig jaar is voorbij gegaan. Na ruim acht maanden me vooral op mijn schrijfwerk gestort te hebben, kwam er een supermooie vacature voorbij. Ik solliciteerde en werk al bijna vier maanden bij het LCJ als mijn eerste vakantie aanbreekt. Natuurlijk breng ik die in Woking door. Op zondag ga ik naar Christ Church waar al mijn vrienden en kennissen me enthousiast begroeten. Na de dienst spreek ik Tom. Hij vertelt over de nieuwe jeugddominee in de kerk. Een jong iemand, net zo oud als ik.
‘Is dat niks voor jou, Mirjam?’ stelt Tom onschuldig voor. Ik heb hem weleens verteld dat ik in Nederland naar een behoudende kerk ga, waar vrouwen geen dominee zijn. Ik weet niet of hij dat onthouden heeft.
Ik schud mijn hoofd. ‘Daar moet je toch een roeping voor hebben,’ werp ik tegen.
Tom knikt. ‘Dat is waar. Maar misschien gebruikt God mij wel om jou je roeping duidelijk te maken.’ Hij lacht erbij.
Ik glimlach. ‘Maar, ik weet niet of ik wel een roeping wil. Ik heb het al druk genoeg met boeken schrijven.’
‘O ja,’ herinnert Tom zich. ‘Maar schrijver zijn is ook een roeping, eentje die nog beter bij je past dan dominee, denk ik.’
Ik knik en vertel Tom ook over mijn andere baan. Hijzelf heeft ook nieuwe uitdaging gevonden in zijn huidige baan en we herinneren ons de zondag van een jaar geleden.
Barneveld 3 februari 2020
Het waren twee gesprekken waarvan de details met de jaren vervaagd zouden zijn. Gesprekken die je makkelijk zou vergeten door alle andere dingen die er gebeuren in je leven. Maar dan een grote schok. Tom heeft – terwijl hij op weg was naar zijn werk – een ongeluk gekregen en hij heeft het niet overleefd. De herinnering aan de gesprekken met hem komt weer boven. Steeds spelen ze zich af in mijn hoofd, omdat ik ze nooit meer wil vergeten. Omdat ik Tom niet wil vergeten en wat hij, onbewust of bewust, voor mij heeft mogen betekenen. Iedere keer als ik twijfel aan mijn roeping, twijfel aan het schrijven, dan denk ik aan deze gesprekken en weet ik het weer: Ik ben geroepen om te schrijven.
Liefs,
Mirjam
Zo mooi verwoord! Soms denk ik wel, alhoewel ik niet religieus ben, dan zulke gesprekken en reflexies vaak te weinig ruimte in mijn leven hebben. Het geloof is meer als regels volgen, en dat “meer” zou voor velen niet slecht zijn. Maar dan komt je richting oosterse meditatie. En dat doe ik ook niet. Maar zoals jij met verschillende vraagstukken omgaat vind ik mooi, en kan ook rust geven. Iets wat in de huidige dolgedraaide wereld niet overbodig is. Succes!
Bedankt voor je mooie reactie. Het geloof is inderdaad veel meer dan wat regeltjes volgen, in ieder geval voor mij wel 😉 Ik maak het graag zo praktisch mogelijk, maar soms horen daar ook diepe gesprekken bij.
Wat mooi geschreven! Ik vind het echt heel mooi dat schrijven uw roeping is en hoe dat gekomen is door die gesprekken……. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik vond het heel mooi om te lezen!
Dank je wel voor je reactie 🙂 Ik vind het fijn dat je het mooi vond om te lezen.