Dit jaar was het weer zo ver: ik herlas Lord of the Rings. Het was inmiddels al (minstens) drie jaar geleden, dus dat werd hoog tijd. Ik houd ervan om boeken te herlezen, je ontdekt nieuwe dingen, die je eerst niet las, of je gaat op een heel andere manier naar het boek kijken. Dat gebeurde bij mij deze keer ook en daar wil ik graag iets over vertellen…
Voor wie zich afvraagt waarom ik graag fantasy boeken lees en zelfs een poging doe om zelf fantasy te schrijven, een paar maanden geleden heb ik er een schrijfsel over gedeeld, dat kun je via deze link lezen.
Dankzij mijn broer kwam ik in 2009 in aanraking met Lord of the Rings. Samen keken we de films en ik werd nieuwsgierig naar de boeken. Voor Engels literatuur mocht ik van mijn docent het eerste deel The fellowship of the ring lezen en ik worstelde mij erdoorheen. Worstelen was het juiste woord. Tolkiens schrijfstijl is nogal uitgebreid en daar moet je wel enige kennis van de Engelse taal voor hebben. Die was destijds wat beperkter dan nu. Toch gaf ik niet op en in 2011 las ik het tweede deel en in 2012 kwam ook het laatste deel in mijn kast. Twee of drie jaar achter elkaar herlas ik de boeken elke keer in september en ik probeerde het iedere keer sneller te doen. Doordat mijn Engels steeds beter werd, ging het ook gemakkelijker.
In 2019 niet. Het voelde bijna weer als die worsteling van 10 jaar geleden. En toch ook niet. Ik heb er echt van genoten. Die uitgebreide schrijfstijl en Middle-Earth was aangenaam toeven. En toch … toch waagde ik me voor het eerst aan het bekritiseren van mijn grote voorbeeld J.R.R. Tolkien. Hoewel, bekritiseren is wel weer een heel groot woord. Ik denk dat het kwam doordat ik het boek voor het eerst las met de ogen van een schrijver. Zoals trouwe lezers van mijn blog wel weten, schrijf ik al heel lang. Sinds het moment dat ik letters achter elkaar kon zetten. Maar toch … de afgelopen jaren ben ik er veel serieuzer mee aan de slag gegaan. 3 jaar geleden was ik veel te druk met het bekritiseren en verbeteren van mijn eigen werk (mijn tweede boek zou in het voorjaar verschijnen) en probeerde ik gewoon te genieten van het lezen. Maar nu we een paar jaar verder zijn, lees ik regelmatig een boek door de ogen van een schrijver. Ik vraag me af wat er goed is aan het boek en wat ik zou verbeteren. En afgelopen september deed ik dat dus ook met de boeken van de (nog steeds) zeer gewaardeerde Tolkien.
Je moet altijd positief beginnen, dus laat ik dat maar doen. Dat brengt me bij Tolkiens toewijding aan zijn verhaal, zijn wereld. Hij heeft zelf talen verzonnen nota bene. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat ook een beetje zonde van mijn schrijftijd zou vinden, maar ik vind het wel geweldig dat iemand zo toegewijd is, dat hij dat ervoor over heeft!
Tolkien is een echte plotdriven-schrijver. Het boek draait uiteindelijk om de quest en het vernietigen van de ring. Als character-driven schrijver vind ik dat best lastig. Ik wil graag weten wat karakters drijft, waarom ze op zo’n gevaarlijk avontuur willen gaan. Ik zeg niet dat het helemaal niet naar voren komt in LOTR, maar het had van mij wel iets duidelijker gemogen. Het zorgt er ook voor dat een aantal karakters, die toch lid zijn van de Fellowship, een beetje plat blijven (Merry & Pippin). Wat dat betreft heeft Peter Jackson in de films het fantastisch gedaan, daar hebben deze twee personages echt hun eigen karakter gekregen.
Tolkien schrijft dus vooral om het plot, maar dan vraag ik me af: waarom gebeuren er zoveel dingen die het plot vertragen? Tom Bombadil? The council of Elrond (ik bedoel, bijna 40.000 woorden om dingen te vertellen die iedereen eigenlijk al wel weet :/)? Een uitgebreide beschrijving van elke tak in het bos? Oh … en niet te vergeten het einde (kleine spoiler): ik vind het nog steeds zielig voor Frodo en de anderen, als ze thuiskomen na een slopende quest, dat ze nóg een keertje moeten gaan vechten om de Shire te bevrijden. Het is ook een keertje genoeg hoor! Ik denk dat Tolkien de aanwijzing kill your darlings niet goed heeft begrepen… Ik begrijp het wel, het is echt moeilijk om sommige scènes, waar je verknocht aan bent geraakt, te schrappen. Maar het is belangrijk om het eindproduct voor ogen te houden: een leesbaar boek.
Al met al heb ik dus best wel wat geleerd van het herlezen van Lord of the Rings en ik heb er ook zeker van genoten. En jij, heb jij je weleens gewaagd aan Tolkiens meesterwerk? Of heb je redenen om het niet te lezen? Ik lees het graag in de comments 🙂
Liefs,
Mirjam
Heel interessant om te lezen dit. Ik heb me nog nooit gewaagd aan het lezen van LOTR. Hoewel ik wel een keer een boek heb meegenomen van de bibliotheek. Het spreekt me toch niet zo aan.
Lord of the rings is ook echt niet het leukste boek dat ik ooit heb gelezen en ik kan me voorstellen dat het je niet zo aanspreekt. Het komt bij mij ook omdat ik de films heb gezien dat ik de boeken waardeer (denk ik).