Als afsluitende opdracht voor de eerste module van de LOI cursus moest ik een beschouwing schrijven over schrijven. Voor mij resulteerde het in een bericht waaróm ik nu schrijf en wat het voor mij betekent. Dit kun je lezen in onderstaand bericht.
Al sinds mijn jonge jaren word ik geïntrigeerd door verhalen. Ik kan mezelf verliezen in een boek over avonturen, opoffering en de eeuwige strijd tussen goed en kwaad. Een natuurlijke stap in dit proces was dan ook de gedachte dat ik dit zelf ook zou willen kunnen. Het begon met het schrijven van mezelf naast de hoofdpersoon van een boek wat ik had gelezen of mijzelf naast de hoofdrolspeler in een film die ik had gezien. Op die manier oefende ik op jonge leeftijd al met schrijven, kreeg ik feeling voor wat bij elkaar kon en wat absoluut anders moest. Een van mijn favoriete auteurs, Tonke Dragt, zei eens: “Goed schrijven leer je alleen door het veel te doen.”
Op de basisschool was ik emotioneel niet stabiel en was daardoor een makkelijk pestslachtoffer. Omdat het plagen voornamelijk steken onder water betrof, werd er niet veel aan gedaan. Heel erg vond ik het niet, want ik had mijn eigen uitlaatklep gevonden. Op papier kon ik zijn wie ik wilde zijn en zo werd schrijven als therapie geboren voor mij.
Toen ik ouder werd speelden verhalen nog steeds een belangrijke rol in mijn leven. Ik las graag, maar veel verhalen in de streng christelijke traditie waar ik in verkeerde hadden een gereformeerde moraal. Dat moest anders kunnen, dacht ik. Ik begon met het schrijven van Young Adult verhalen om wel een boodschap mee te kunnen geven, zonder er een zwaar christelijk sausje overheen te gieten. Schrijven werd een manier om te kunnen vertellen hoe ik de wereld ervoer, ik deed (en doe) verwoede pogingen om dit in woorden te vangen.
Met het schrijven hoop ik iets te betekenen voor anderen, een herkenbare situatie scheppen om te laten zien dat ze er niet alleen voor staan. Niet alleen ervaar ik het schrijven als een leuke hobby, maar ook als een roeping. Een talent dat ik heb gekregen om mensen te vermaken en misschien ook wat te leren.
Als ik mijn roeping voor me zie gaat het schrijven vaak vanzelf, maar niet altijd. Schrijven is ten slotte hard werken en dat gaat ook niet altijd vanzelf. Door de jaren heen heb ik verschillende schrijfrituelen geprobeerd en ontdekt wat voor mij werkt. Het beste advies wat ik ook andere schrijvers mee zou willen geven is: ga aan de slag. De Franse schrijver André Maurois zei het al: “de inspiratie wordt geboren uit het werk.” Voor ieder woord dat opgeschreven wordt, volgen er weer vijf nieuwe woorden.
Een volleerd schrijver zal ik nooit worden, maar daar heb ik mij inmiddels bij neergelegd. Ernest Hemmingway zei het als volgt: “Schrijven is een kunst waar iedereen stagiair is en niemand ooit een meester in wordt.” Wat schrijven aangaat ben ik nooit uitgeleerd, maar ik zal er wel in blijven groeien. Als ik het maar iedere dag blijf doen. Hier wil ik wel aan toevoegen dat schrijven nooit een verplichting moet worden. Schrijven moet voor mij hetgene zijn waar ik gelukkig van word en plezier in heb. Dat vind ik belangrijker dan mijn droom om een bestseller te schrijven of een prijs winnen met schrijven. Tot nu toe is het aardig goed gelukt, want ik heb mij zelden gelukkiger gevoeld dan achter mijn laptop terwijl het ene na het andere woord mijn scherm vulde.
Liefs,
Mirjam
Wat een bijzonder verhaal zeg, leuk om te lezen hoe en waarom je bent gaan schrijven. Hoewel de echte reden natuurlijk niet fijn is, vind ik dat je voor jezelf een mooie oplossing hebt gevonden om het pest probleem van je af te laten glijden..