Voor het dagverslag van deze maand heb ik weer gebruik gemaakt van de pollfunctie op Instagram. Lange tijd liepen donderdag 1 en donderdag 8 september gelijk op, maar uiteindelijk ‘won’ 1 september. Dus je krijgt een uitgebreid verslag van mijn terugreis uit Bratislava.
Yep, mijn just out of bed look (de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit de avond ervoor was). Ik moest vroeg uit bed – maar niet zo vroeg als de week ervoor. Mijn bus naar Wenen zou namelijk om half 8 vertrekken vanaf Bratislava. Het was gelukkig maar vijf minuten lopen vanaf het appartement van Anna Laura. Ik dacht pas toen ik in Wenen was weer aan het dagverslag, dus ik heb geen foto’s van het ontbijt. Fun fact (helemaal niet zo fun): ik was zo blij dat m’n koffer in de bus zat en alles geregeld was, dat ik vergat om Anna Laura een knuffel te geven. Gelukkig dacht zij er wel aan. Dat vond ik het gekke van alles, dat ik nu Anna Laura weer een hele poos niet meer zou zien. Aan een kant keek ik uit om weer naar huis te gaan en in m’n eigen bed te slapen, maar dat was de consequentie. Maar dan denk ik aan deze wijze quote: Goodbyes are not forever, goodbyes are not the end. They simply mean: I’ll miss you till we meet again.
Omdat mijn trein pas om kwart over tien zou vertrekken uit Wenen – en ik er om 9 uur al was, betekende dat flink wat leestijd. Ik was bezig in The Gifting – binnenkort volgt een mini-review van dit eerste boek in een trilogie. Op station Wenen heb je dus een HEMA, dat vond ik zo leuk dat ik die op de foto zette.
Het lastige aan foto’s vanuit de trein maken is dat je zit met de weerspiegeling en het doet echt geen recht aan de prachtige uitzichten die ik heb gezien. Qua uitzicht is deze manier van reizen wel favoriet. Het eerste stuk – tot aan Nürnberg heb ik veel geschreven. Maar … toen miste ik m’n aansluiting op het desbetreffende station, doordat we vertraging hadden opgelopen. Niet leuk. Gelukkig kon ik omgeboekt worden en werd de reis uiteindelijk gemakkelijker daardoor. Want ik hoefde alleen nog maar op Frankfurt over te stappen en kon gewoon in de ICE blijven zitten, terwijl ik anders in Dusseldorf over had moeten stappen en in Venlo weer.
Tussen Nürnberg en Frankfurt heb ik nog meer geschreven, maar daarna werd ik moe. Ik besloot om m’n boek te lezen en keek daarna Sydney White – een film waar Anna Laura en ik het die week al over hadden gehad in onze Podcastaflevering over boekverfilmingen. Om meerdere redenen wilde ik deze film weer kijken. Het uitzicht vanuit de trein was echt mooi – ook ’s avonds, maar ik was ook blij toen ik uiteindelijk rond 22.00 uur in Utrecht arriveerde.
De laatste etappe van de reis, eerst met NS naar Amersfoort en daarna met Connexxion naar Barneveld heb ik een aflevering van Virgin River gekeken. Op Barneveld werd ik opgehaald door m’n vader en thuis ben ik meteen in m’n bed gekropen. Normaal pak ik eigenlijk altijd mijn koffer uit als ik terugkom van vakantie, maar daar had ik deze keer geen puf voor.
Zou jij met de trein door Europa willen reizen?
Liefs,
Mirjam
Leuk verslag. Eigenlijk super dat je zo’n afstand in 1 dag kunt doen. En ICEs zijn altijd te laat in Duitsland, ik heb nooit iemand gehoord die geen aansluiting miste. Jammer dat je niet een dag Wenen hebt ingepland.
Ja, eigenlijk best bizar! Tja, die dag naar Wenen komt nog wel een keer, er was nu geen tijd/gelegenheid voor 😉