Friends 4-ever // Epiloog

Vorige week, op Tweede Kerstdag, kwam het laatste hoofdstuk in de Friends 4-ever reeks online. Het voelt vreemd om dit te typen (al komt dat misschien ook door het feit dat het op het moment dat ik dit bericht inplan 1 maart 2023 is) en het geeft mij een heel bizar gevoel. Vier jaar lang kwam er iedere dinsdag een hoofdstuk van het vervolgverhaal online en ik heb hier zelf ruim 3,5 jaar aan gewerkt. Ik vond het te moeilijk om de meiden los te laten, dus heb ik besloten nog een boekenreeks te schrijven over hun avonturen, waar je al meer over hebt kunnen lezen op mijn blog. Het hoofdstuk van vorige week was nog niet helemaal het einde, de meiden hadden immers nog een McFlurry tegoed…

Ze waren alle vier een beetje opgewonden over het feit dat ze naar de McDonalds gingen op vrijdagmiddag. In eerste instantie hadden ze voor ’s morgens afgesproken omdat Norah bijna op vakantie ging, maar Lily had bezwaar gehad: ‘Dan is het niet volgens de traditie’, had ze opgemerkt. ‘Want we gaan altijd op vrijdagmiddag.’
Dus zetten ze nu hun fietsen in het rek bij de McDonalds. Het was net zo druk als normaal en het voelde gek dat al die andere mensen niet in de gaten hadden dat dit zo’n speciaal moment voor hen was. Ze gaven hun bestelling door.
Norah wilde stroopwafel, Lily ging voor Oreo en Marit en Eva namen allebei M&Ms, precies zoals bij hun eerste McFlurry.
‘Ons tafeltje is vrij’, wees Norah. ‘Gaan jullie er vast zitten?’
Eva en Marit haastten zich erheen, terwijl Lily en Norah bleven staan om de bestelling in ontvangst te nemen. Het duurde gelukkig niet lang en al snel zaten ze met z’n vieren op het plekje waar ze meestal zaten.
‘Dit was het dan’, verzuchtte Lily en ze keek met een treurige blik om zich heen.
‘Niet zo sentimenteel doen’, wees Eva haar terecht, maar eigenlijk dacht ze precies hetzelfde.
‘Ik ga dit missen’, zei Marit en ze knipperde een paar keer vlug met haar ogen. ‘Ik weet zeker dat de McFlurry’s in Essex anders smaken.’
Norah grinnikte. ‘Misschien zijn ze daar wel lekkerder.’
‘Onmogelijk.’ Marit klonk overtuigd. ‘Zodra ik in Nederland ben, gaan we hier met z’n vieren heen, deal?’
‘Zeker weten! En wanneer kom je weer naar Nederland?’ vroeg Lily.
Marits gezicht betrok. ‘Ik denk pas in de kerstvakantie. Ik weet niet precies wanneer ik vrij ben, ik denk dat ik geen herfstvakantie heb.’
‘Ai, dat is jammer. Maar we hebben in ieder geval de kerstvakantie om naar uit te kijken’, zei Eva. ‘Het komt vast wel goed met ons.’
Het bleef een tijdje stil, terwijl ze alle vier genoten van hun McFlurry.
‘Ik heb het gevoel dat het vandaag al anders smaakt’, verzuchtte Marit.
‘Niet zo lekker als anders?’ vroeg Norah.
Marit haalde haar schouders op. ‘Dat is het niet. Maar … misschien gewoon het idee dat dit de laatste McFlurry is.’
‘Het is niet de laatste McFlurry’, hield Lily haar voor. ‘Misschien voorlopig wel de laatste, maar we blijven deze traditie voortzetten, tot het bittere eind.’
‘Precies’, zei Norah strijdlustig. ‘En als we bejaarde besjes zijn en in het verzorgingstehuis zitten, laten we eens per maand op vrijdagmiddag een McFlurry bezorgen.’
‘En als het verplegend personeel het daar niet mee eens is?’ vroeg Eva. ‘Ik bedoel … bij mijn oma letten ze heel streng op wat ze eet.’
‘Dan zorgen we ervoor dat onze kleinkinderen het naar binnen smokkelen’, grinnikte Lily.
‘Kleinkinderen, waar denk jij aan?’ Marit keek haar verbaasd aan.
‘Norah begon over de tijd dat wij oude besjes zijn. Dan hoop ik toch wel dat ik kleinkinderen heb’, antwoordde Lily. ‘Maar laten we daar voorlopig niet aan denken, we zijn nog maar achttien, nog lang geen eenentachtig.’
‘Precies’, vond Eva.
Weer bleef het een tijd stil, ze keken elkaar aan alsof ze hun herinneringen op die manier beter vast konden houden. Diep vanbinnen wisten ze allemaal wel dat het vanaf nu anders zou zijn, dat dit het einde van een tijdperk betekende.
‘Wat hebben we hier veel meegemaakt’, verbrak Eva de stilte. ‘Ik weet dat we al veel herinneringen hebben opgehaald de laatste tijd, maar nu is het tijd voor onze favoriete McDonalds herinnering.’
Lily grinnikte. ‘Om eerlijk te zijn is dat een moment dat ik samen met Kyle hier was. Hij deed heel aanhankelijk, alsof ik z’n vriendin was. Een meisje dat hier werkte zat al wekenlang met hem te flirten en dat was hij zat.’
‘O ja’, wist ook Norah weer. ‘Ik weet nog dat je dat vertelde. Dat heb ik later gebruikt voor m’n sinterklaasgedicht.’
‘O ja’, wist Lily.
‘Mijn favoriete herinnering is de eerste keer’, zei Eva. ‘Want als we die niet hadden gegeten, was de traditie niet ontstaan.’
‘Dat klinkt diepzinnig’, lachte Marit. ‘Maar ik ben het met je eens. Toen was Ethan er ook, toch? En toen hebben we Norah uitgehoord over hoe hij haar verkering vroeg.’
‘Dat is waar ook’, wist Norah. ‘Ik vond die ene keer met z’n allen ook leuk’, zei ze. ‘Toen Aron en Lily vertelden dat ze ein-de-lijk verkering hadden. Daar hebben we zolang op zitten wachten!’
‘Inderdaad’, beaamde Eva.
Ze haalden nog een tijdje herinneringen op aan de McDonalds en de periode op school, tot ze alle vier aanvoelden dat het tijd was om te gaan. De McFlurry’s waren al lang op en af en toe wierp een medewerker hen een blik toe die aangaf dat ze plek moesten maken voor anderen.
‘Laten we maar gaan’, verzuchtte Norah. ‘Maar we komen terug.’
‘Zeker weten!’ zei Lily vol overtuiging en Marit en Eva sloten zich bij hen aan.
‘Wat er ook gebeurt, wij blijven vriendinnen, voor altijd!’ zei Norah, voor ze opstonden.
Ze knikten alle vier.
Marit schraapte haar keel. ‘Friends forever!’ vulde ze aan.
‘Friends forever!’ herhaalden Lily, Norah en Eva.

Wat denk jij: blijven de meiden vriendinnen voor altijd?

Liefs,

Mirjam

PS: wil je de serie nog eens teruglezen? Hier vind je een overzicht van alle hoofdstukken die zijn verschenen!

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•