Friends 4-ever // Hoofdstuk 128 // Marit

In het vorige hoofdstuk kon je lezen dat Stan in de put zat. Waarom precies? Als je dat niet (meer) weet kan je beter even op deze link klikken. Vandaag lees je over Marit die bij James is in Engeland. Met hem gaat het (helaas) ook niet zo goed … hoe is Marit daaronder?

Tip gezocht: hoe vrolijk je een depri vriend op?

Meteen nadat Marit het appje van Eva had gelezen begon ze een berichtje terug te typen.

Oeh ja, dat zou ik graag willen weten.
-Hm, blijkbaar zit er toch een voordeel aan single zijn. Ik denk niet dat ik jullie kan helpen.
Ethan is bijna altijd vrolijk, sorry, ik weet ook niks. Maar wat is er aan de hand?

Marit wachtte op Eva’s reactie en keek ondertussen naar de bank waarop James lag te slapen. Tot nu toe was haar bezoekje aan hem heel anders verlopen dan ze had gedacht. Via de telefoon kon James altijd doen alsof hij niet erg ziek was, maar ze was geschrokken toen ze hem zag. Hij had dikke wallen onder z’n ogen en gewoon nergens energie voor. Een klein rondje lopen kostte al veel van zijn krachten. En natuurlijk wilde ze ook, juist in deze omstandigheden er voor hem zijn, maar het was wel een beetje frustrerend af en toe. Ze slaakte een zucht en keek toen weer naar haar telefoon, waar een nieuw appje van Eva was binnengekomen.

Stan heeft de rare gedachte in z’n hoofd gehaald dat ik het uit zal maken omdat hij diabetes heeft. Ik heb ‘m volgens mij deels overtuigd dat dit niet gaat gebeuren, maar ik merk aan alles dat hij er depri over is.

Hè, wat vervelend dat Stan zoiets dacht, hij kende Eva inmiddels toch wel? Hij wist toch wel dat ze dat nooit zou doen? Wat kon Marit zeggen om zowel Eva als Stan te bemoedigen? Weer slaakte ze een diepe zucht.
‘Wat is er?’ vroeg James, die wakker was geworden.
‘Niks,’ zei ze. Uiteraard geloofde hij er niets van.
‘Heeft met m’n vriendinnen te maken.’
‘Vertel.’ James kwam overeind en keek haar vragend aan. ‘Ik kan helaas nu niet zoveel doen, maar luisteren is iets wat ik altijd kan doen.’
Ze vertelde hem het hele verhaal.
‘Dus Stan heeft diabetes? Dat wist ik nog helemaal niet.’
Marit keek hem bevreemd aan. ‘Ik dacht dat ik het je wel verteld had.’
‘Zou kunnen,’ zei hij. ‘Ik vergeet helaas nogal veel de laatste tijd.’
Marit kwam overeind en ging naast hem op de bank zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen. ‘Het gaat nog niet beter hè?’
Hij schudde zijn hoofd en legde die toen op haar schouder. Een tijdje zaten ze stil bij elkaar, maar toen maakte hij zich los uit hun omhelzing. ‘Ik vind het echt naar dat je hier bent en dat we zo weinig kunnen doen.’
‘Dat geeft niks,’ verzekerde ze hem. ‘Dat komt wel weer.’
Hij knikte ernstig en gaf een kus op haar lippen. De eerste dag van haar bezoek wilde hij haar niet zoenen, omdat hij bang was dat ze ook Pfeiffer kreeg, maar ze had zich er niets van aangetrokken. Gelukkig had hij zich daar snel bij neergelegd.
‘Maar ik ben nu uitgerust genoeg voor een rondje lopen,’ verzekerde James haar. ‘Naar het park.’
‘Weet je het zeker? Dat is zeker drie kilometer!’
‘Ik weet het zeker,’ zei hij. ‘Als we klaar zijn met lopen halen we een wafel bij de kraam, die eten we op een bankje op en dan heb ik genoeg energie om weer naar huis te lopen. Echt waar.’
Voordat ze vertrokken bekeek Marit nog eens de appjes van haar vriendinnen. Lily stelde voor om vanavond te videobellen en de andere meiden hadden daar enthousiast op gereageerd. Ook zij appte snel dat ze ook kon. Als ze nu met James ging wandelen was hij vanavond te moe om iets te doen, dat wist ze nu al.

‘Dus James kan nog steeds niet zoveel?’ Marit voelde de blikken van haar vriendinnen op zich gericht, na Eva’s vraag. Gelukkig waren de schermpjes klein, dus zouden de meiden er niet zoveel van af kunnen lezen.
‘Nee. Ik baal er wel van. Aan de andere kant, het is ook fijn om door bij hem te zijn iets voor hem te betekenen.’
‘Zeker,’ meende Lily. ‘Maar je had waarschijnlijk een heel andere vakantie verwacht.’
‘Hm,’ bromde Marit. Ze had zich er wel op ingesteld dat James minder leuke dingen kon doen, maar dat het zo erg zou zijn had ze niet verwacht. Vanmiddag een wafel halen in het park was toch weer te veel van het goede geweest. Halverwege de weg naar huis was hij ingestort en Amy had hen opgehaald met de auto. De rest van de dag had hij zitten chagrijnen dat hij blijkbaar niet eens meer iets leuks met z’n vriendin kon doen. Dat maakte de boel natuurlijk alleen maar erger.
‘Wat zijn jullie allemaal somber,’ verzuchtte Norah. ‘Lily moest ik gisteren ook al opvrolijken, maar volgens mij is dat nu weer helemaal weggezakt, of niet?’
‘Valt mee,’ haastte Lily zich te zeggen.
‘Wat was er met jou aan de hand dan?’ vroeg Marit, blij dat de aandacht van haar afgeleid was.
‘We hadden die muurschildering en ik had een andere dag voorgesteld dan hoe die uiteindelijk verliep. Tja, dat kan gebeuren hè?’
‘Is de muurschildering mislukt dan?’ vroeg Eva verbaasd.
‘Nee hoor,’ verzekerde Lily haar. ‘Het had met Aron te maken. Maar ik wil het er nu niet over hebben.’
‘Ik weet wat we moeten doen,’ zei Norah plotsklaps.
‘Wat?’ vroegen de anderen in koor.
‘Jullie hebben allemaal een beetje last van een herfstdepressie. Niets wat een McFlurry niet kan oplossen. Wanneer kom je naar huis, Marit?’
‘Vrijdagmiddag vertrekt m’n trein.’
‘Oké. Zaterdagmiddag om vier uur bij de McDonalds.’
Er kwam geen bezwaar. Ze kletsen nog een tijdje verder en een stuk vrolijker legde Marit even later de telefoon neer. Het kwam allemaal wel goed, ze moest het alleen wat tijd geven.

Wat denk jij: komt het goed?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

2 Comments

  1. Hallo! Wat een superleuk vervolgverhaal! Ik heb in korte tijd alle 128 verhalen gelezen, want ik heb jet nog maar kort geleden van iemand gehoord. Het zal moeilijk worden om nu elke x een week te wachten? Wow, dat van Lily en Aron is frustrerend zeg! Maar ook wel goed, hoor dan blijft het een beetje interessant?

    1. O wauw! Tja … dan zal het inderdaad wel heel moeilijk worden om iedere week te wachten, maar dat maakt het nu ook wel even spannend. Veel leesplezier de komende hoofdstukken! En ik snap dat je je naam liever niet wilt zeggen 😉

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.