Friends 4-ever // Hoofdstuk 150 // Lily

Wauw! Het is inmiddels al 3 jaar geleden dat het allereerste hoofdstuk van het vervolgverhaal online kwam en vandaag zijn we toe aan het 150e hoofdstuk. Dat is wel een echte mijlpaal. Voor zo ver ik het nu kan inschatten komen er nog 50 hoofdstukken bij, dus we gaan ook de 200 halen. Maar goed, omdat dit het 150e hoofdstuk is, is-tie extra lang. Dus, enjoy. Korte recap van vorige week: Norah kon zich niet concentreren op de preek, want ze maakte zich overal druk om. Ze dronk koffie bij Ethans ouders en Ethan was chagrijnig. Waarom? Dat lees je hier. En vandaag lees je weer over Lily. Praat ze inmiddels weer met Aron?

‘Heb je Aron al gesproken?’ fluisterde Marit, toen ze samen de school uit liepen. Een week was verstreken sinds Lily Marit had toevertrouwd dat het niet goed ging tussen Aron en haar. Een week waarin ze weer geen contact had gehad met haar vriend. Zelfs haar moeder had zondag bezorgd gevraagd waarom Aron niet kwam. Lily had gemompeld dat hij een migraineaanval had en ze voelde zich heel schuldig dat ze dat als smoesje gebruikte. Ze wist dat ze het niet langer vol kon houden, het moest uitgepraat worden. Zelfs … zelfs als het betekende dat Aron hun relatie verbrak. Bij de gedachte daaraan kreeg ze nauwelijks lucht. Zij had het verpest.
‘Nee, nog niet.’
Lily zette zich schrap voor Marits reactie en precies op dat moment draaide Aron, die samen met Kyle een meter of vijf voor hen liep, zich om. Er verscheen een droevige glimlach op zijn gezicht en hij keek snel weer naar voren.
‘Doe het nu. Dit is je kans!’
Lily’s hart begon sneller te kloppen. ‘Eh …’ stamelde ze.
‘Ik leid Kyle wel af,’ beloofde Marit haar. In het fietsenhok aangekomen aarzelde haar vriendin geen moment en liep op Kyle af. Lily wist dat Marit daar helemaal niet van hield en ze voelde zich verplicht iets te doen met de kans die Marit haar gaf.
Arons fiets stond maar een paar fietsen van die van haar verwijderd, het was haast te mooi om waar te zijn. Of niet, als ze bedacht wat er vanmiddag kon gebeuren. Nee, daar moest ze niet te veel aan denken, het was beter als ze Marits woorden in gedachten hield. Iedereen kan zien dat Aron smoorverliefd is op je, nog steeds.
‘Eh … Aron?’ Haar keel bracht bijna geen geluid voort, maar hij hoorde het toch. Hij stopte meteen met morrelen aan het slot van zijn fiets en keek haar aan, een flauwe glimlach op zijn gezicht. ‘Kan ik … kan ik je spreken?’
Zijn glimlach werd breder. ‘Altijd, Lil.’
De woorden gaven haar moed. ‘Niet hier,’ zei ze beslist en zijn mondhoeken schoten omhoog.
‘Nee, dat snap ik ook wel.’
Ze pijnigde haar hersens, waar zou ze heengaan met Aron? ‘Eh … zullen we naar de dierentuin fietsen?’
Even gleed er een verbaasde blik over zijn gezicht, maar toen knikte hij. Ze fietsten naar het hek, waar Kyle en Marit stonden te wachten.
‘Ik … eh … ik ga met Lily wat doen.’
‘Mooi. Fiets ik met Marit mee,’ reageerde Kyle. Heel gewoon. Alsof hij niet wist dat er iets aan de hand was tussen hen, hoewel Lily zich niet kon voorstellen dat hij niets had meegekregen. Aron en zij hadden al twee weken niet meer bij elkaar gelopen op school en ze vermeden ook elkaars vriendengroep.
Het was maar vijf minuten fietsen naar de dierentuin en al die tijd zwegen ze allebei. De eerste stap was gezet, maar nog steeds wist Lily niet hoe het verder moest. Ze hoopte dat Aron ook iets zou zeggen, maar diep vanbinnen wist ze wel dat zij als eerste iets moest zeggen. Maar wat?
Lily betaalde twee kaartjes voor de dierentuin. Met hun schoolpas kregen ze korting, maar het was nog steeds een rib uit haar lijf. Zeker als je bedacht dat ze er waarschijnlijk niet lang zouden blijven.
Eerst liepen ze doelloos door het park, Lily moest de neiging om Arons hand te pakken onderdrukken. Hij hield er al niet van om hand in hand te lopen en nu waarschijnlijk helemaal niet. Bij het verblijf van de pinguïns bleef Lily stilstaan en keek een tijdje naar de waggelende zwart-witte zeevogels. Het was vast idioot, maar op dit moment was ze liever een pinguïn dan zichzelf.
Uiteindelijk was het Aron die de stilte verbrak. ‘Voor iemand die me wilde spreken zeg je wel heel weinig.’
Ze hoorde de lach in zijn stem en dat gaf haar moed. ‘Ik zoek naar de juiste woorden,’ verzuchtte ze. ‘Ik was hier niet op voorbereid.’
Hij duwde haar zachtjes. ‘Dat geeft niet. Zeg maar gewoon wat je op je hart hebt.’
‘Ik mis je,’ flapte ze eruit. ‘En ik … ik wil geen ruzie met je hebben, of wat het ook is. En ik wil je al helemaal niet kwijt en ik baal zo van hoe het gelopen is …’
De daaropvolgende seconden leken urenlang te duren.
‘Ik mis jou ook,’ zei Aron.
Maar waarom sloeg hij dan zijn armen niet om haar heen? Waarom hield hij haar op afstand?
‘En ik wil ook geen ruzie met jou hebben en ik wil je al helemaal niet kwijt. Maar …’ Aron legde zijn hand onder haar kin en keek haar onderzoekend aan. ‘… wat ik zei meen ik wel, Lily. Ik wil niet dat je twijfelt aan mijn gevoelens voor jou. Ik wil dat je me gewoon gelooft als ik zeg dat ik van je houd. Want … dat doe ik. En ik weet dat we nog helemaal niet zo lang samen zijn, maar het is voor mij glashelder, Lil. Maar dan moet je me wel geloven.’ Er klonk iets van wanhoop door in zijn stem.
Haar zicht vertroebelde, Arons gezicht werd wazig. Niet huilen nu, zei ze streng tegen zichzelf, maar uiteraard hielp dat geen ene zier.
‘Ik … geloof je,’ zei ze. ‘Maar soms … soms kost dat me moeite. En dat ligt niet aan jou, maar aan bepaalde dingen … dingen die er vroeger zijn gebeurd en ik ga eraan werken, dat beloof ik je.’ De afspraak bij de praktijkondersteuner was al gemaakt. Mam was een beetje verbaasd geweest, maar had verder geen vragen gesteld.
‘Dat is goed,’ zei Aron. Hij leek even te aarzelen, maar sloeg toen wel zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Minutenlang stonden ze zo en toen voelde Lily pas hoe moe ze was. De afgelopen twee weken had ze zo slecht geslapen en had de spanning zich in haar lichaam opgekropt, alles kwam er nu uit.
Een van de pinguïns schreeuwde en ze schrokken er allebei van. ‘Ja joh beest! Ga lekker herrie maken, kan ik ook hoor,’ lachte Aron.
Lily lachte door haar tranen, opgelucht dat het weer goed was tussen Aron en haar.
‘Ik ga morgen naar de praktijkondersteuner van de huisarts,’ vertelde ze toen, een beetje aarzelend. ‘Volgens Marit kan zo iemand goed helpen bij het verwerken van … nou ja, van pesten enzo.’
Aron knikte langzaam. ‘Heel goed. Ligt het daaraan, denk je?’
‘Ik denk het wel. Ik eh … ik vind het bijvoorbeeld heel lastig om complimenten te accepteren en vind het eng als mensen aardig zijn. Joëlle was ook heel aardig, weet je. Tot groep vijf was ze een van m’n beste vriendinnetjes. Maar toen … ik weet niet wat er gebeurde, maar op een dag was alles anders. En … nu ja, ik denk dat het misschien daarmee te maken heeft.’
‘Hoe zit dat dan bij je vriendinnen?’ informeerde Aron.
‘Dat heeft een tijd geduurd,’ bekende ze. ‘Pas na drie jaar durfde ik Norah echt te vertrouwen. Met Eva en Marit ging dat wat sneller, omdat zijzelf ook van alles met mij deelden.’
‘Ik snap het,’ zei Aron.
‘En … eh … ik vind jou al jaren leuk,’ bekende Lily. ‘Al sinds de excursie in de derde. Ik hoopte dat ik je kon vergeten, maar toen zat je in de vierde ineens weer bij me in de klas. Ik heb er écht heel lang tegen gevochten.’
‘Maar waarom dan?’
‘Omdat jij mij niet leuk vond. Hoewel … op een gegeven moment dacht ik het wel, toen je het alsmaar over die graphic novel had. En toen … toen had je opeens verkering met Hester. Ik denk dat het me daarom ook dwars zit dat je me nooit verteld had … waarom dat niet goed ging.’
Even had Lily het gevoel dat ze te ver gegaan was, wat als Aron weer boos werd? Maar hij sloeg zijn arm weer om haar schouder en trok haar tegen zich aan.
‘En ik praat liever niet over Hester omdat ik mezelf gewoon heel dom vind,’ verzuchtte hij. ‘Maar goed … Het begon in februari, ze had me een roos gestuurd met een datum, locatie en een tijdstip. Ik had geen idee van wie het afkomstig was en besloot erheen te gaan. Daar stond zij op me te wachten en ik weet eigenlijk niet eens meer wat me bezielde. Ze … ze ging er gewoon meteen vanuit dat ik haar ook leuk vond en wel verkering met haar wilde. Ik vond haar zelfvertrouwen leuk en we hebben toen een tijdje in het geheim gedatet. Dat ging goed, totdat ze steeds begon te zeuren over m’n kleding, m’n haar en alles wat er niet goed was. Toen heb ik haar duidelijk laten merken dat ik daar helemaal geen zin in had. Dat was in mei, toen we op excursie gingen, toen heb je volgens mij wel gemerkt dat ze boos op me was.’
Lily knikte, daar was ze toen zo blij mee geweest. Maar vervolgens brak haar hart alsnog.
‘Uiteindelijk kwam ze met hangende pootjes bij me terug en ik … ik dacht dat het een goed idee was om haar nog een kans te geven. Maar goed, ze wilde ieder weekend, ieder vrij moment met me doorbrengen, heel vermoeiend. Zeker omdat ik toen ieder weekend wel een migraineaanval had, wat ze totaal niet serieus nam. Op haar verjaardag lag ik ziek in bed, ik had al een paar keer overgegeven, zo erg was de hoofdpijn. Dat was net na de toetsen, dus dan was het vaak op z’n ergst. Ze belde me doodleuk op dat ik moest komen en als ik niet kwam, was het voorbij. Ik heb geen idee meer wat ik toen gezegd heb, maar daarna heeft ze zelfs nooit meer naar me gekeken.’
Aron zweeg en Lily wreef over zijn rug. Nu hij dit verteld had begreep ze wel waarom hij liever niet terugdacht aan die tijd met Hester. ‘Sorry dat ik er steeds over zeurde.’
‘Dat geeft niks, Lil. Ik had het je beter meteen kunnen zeggen. Enne … even voor de duidelijkheid, ik heb Joëlle nooit verteld wat er gebeurd was, maar ik vermoed dat ze een gesprek tussen Kyle en mij heeft afgeluisterd. Natuurlijk zou ik dat niet met haar delen.’
‘O.’
Hij nam haar gezicht in zijn handen. ‘En nu … zullen we het eens over jou hebben. Jij vindt mij al sinds de derde leuk?’
‘Ja.’
‘En het is nooit in je opgekomen om dat aan mij te laten merken?’
‘Waarom zou ik? Jij vond mij niet leuk! Ik bedoel … als we in Amerika op school zouden zitten zou jij aanvoerder van het football team zijn en ik … nou ja, ik ben zo’n geek die het liefst hele dagen tekent.’
‘Maar dat is nou precies een van de dingen die ik zo leuk aan je vindt! Bovendien kan ik echt geen football, niet de Amerikaanse versie in ieder geval.
Ze giechelde. ‘Je snapt het voorbeeld, toch?’
‘Ja. Maar het voorbeeld klopt niet. Want we wonen in Nederland. Ik ben Aron en jij bent Lily. En samen zijn we een schattig stel.’ Hij kuste het puntje van haar neus.
Er zat nog een ding dwars. ‘Waarom … waarom was je toen zo aardig voor me? Toen je verkering had met Hester? Ik dacht echt …’ Haar stem viel weg, ze wist simpelweg niet hoe ze die zin moest afmaken.
‘Ik weet het niet goed,’ zei Aron eerlijk. ‘Maar … en dat zeg ik niet omdat je me dit allemaal gezegd hebt, ik heb altijd al een zwak voor je gehad. Hoe je jezelf durft te zijn en helemaal kunt opgaan in waar je mee bezig bent. Het duurde alleen een hele tijd voordat ik me realiseerde dat het meer was dan dat.’
‘Zeker,’ plaagde Lily hem. ‘Ik heb zo lang geduld met je gehad.’
De liefdevolle blik op zijn gezicht deed alle twijfels die er nog over waren wegsmelten en op dat moment wist ze één ding heel zeker: Aron Verdouw hield van haar.