Vorige week gaven Stan, Robin, Tessa en Eva een huiskamerconcert om te vieren dat hun eerste, officiële studioalbum werd gepubliceerd. Zegt het je niks? Check even deze link, dan kan je het teruglezen. Vandaag lees je meer over Marit, heeft ze inmiddels bericht gekregen van een van de universiteiten waar ze zich heeft ingeschreven?
‘Tot morgen!’ riep Marit naar Norah, toen ze op het punt kwamen waar ze afscheid van elkaar namen. ‘Tot morgen! Niet vergeten, morgen is McFlurry vrijdag!’
‘Komt goed.’ Met een glimlach op haar gezicht fietste Marit de laatste paar honderd meter naar huis. Wat was het toch heerlijk om iedere dag met haar vriendinnen van en naar school te kunnen fietsen, dat maakte het echt een stuk leuker. Dit had ze drie jaar geleden echt niet kunnen bedenken, dat ze nog eens zulke vriendinnen zou krijgen. Bovendien had ze toen ook echt niet gedacht dat het met haar moeder zoveel beter zou gaan en ze weer thuis kwam wonen. En wat dacht je van haar relatie met James? Dat was iets wat ze in haar meest bizarre verhalen niet eens had kunnen bedenken. En ze had best wel bizarre verhalen geschreven. Gisteravond was ze een map op haar laptop tegengekomen waar ze verhalen in bewaarde. Ze was ze gaan lezen, nou dat had ze beter niet kunnen doen. Allereerst niet omdat ze zich bijna schaamde voor de idiote dingen die ze had bedacht en als tweede niet omdat het, voor ze het in de gaten had, elf uur was geworden. Het gevolg was dat ze haar huiswerk voor wiskunde had afgeraffeld en uiteindelijk om twaalf uur pas op bed lag. Maar goed, het was ook wel tof om te zien dat ze zo vooruitgegaan was met schrijven.
‘Er is post voor je’, zei mam op geheimzinnige toon, toen ze de keuken instapte. Haar moeder zat met haar broertje Samuël aan de eettafel, allebei hadden ze een kop thee voor hun neus.
‘Uit Essex’, verklapte Samuël. ‘Daar ga je studeren, toch?’
‘Eh … misschien’, antwoordde Marit en ze keek om zich heen of ze de envelop ergens zag.
‘Ik heb de brief op je kamer gelegd’, antwoordde mam. Voor iemand haar kon tegenhouden spurtte Marit de trap op naar boven. Hijgend stond ze boven, haar tas nog op haar rug en haar laarzen en jas nog aan. Normaal gesproken mocht ze van mam niet met haar schoenen aan naar boven, maar vandaag was echt een uitzondering.
Yes! Daar lag de envelop. Zou het goed nieuws of slecht nieuws zijn? Er was maar een manier om daarachter te komen. Ze scheurde de envelop open en viste de brief eruit.
Dear Ms. Verhagen
We are pleased to inform you …
De letters dansten voor haar ogen, maar pleased to inform you was goed nieuws. Ze was toegelaten, toch? Ze knipperde een paar keer met haar ogen en focuste zich toen nogmaals op de tekst. Ja, ze was toegelaten op Essex, bij hoge uitzondering nog wel, omdat Engels niet haar moedertaal was. Normaal gesproken werden studenten die Engels als tweede taal hadden niet toegelaten bij English language en literature, maar de examencommissie was onder de indruk geweest van haar essay en de testimonial van haar docent Engels, dat ze haar tóch wilden toelaten. Wauw. Dat wist ze helemaal niet, en het was maar goed ook dat ze dat niet had geweten, anders had ze misschien niet eens geprobeerd om toegelaten te worden.
Ze haalde haar telefoon uit haar jaszak en stuurde James een foto van de brief. Zijn reactie liet niet lang op zich wachten.
Well done! Xxx
Hm, officieel zat hij nog op school, zou hij haar dan onder de les aan het appen zijn? Dat was helemaal niets voor hem. Maar ja, dit was wel heel goed nieuws natuurlijk.
‘En?’ Mam kwam naar boven en keek haar vragend aan.
‘Ik ben toegelaten’, reageerde ze.
Er verscheen een brede glimlach op mams gezicht. ‘Ik ben heel blij voor je.’
‘Echt?’
‘Natuurlijk, al ga ik je wel missen!’
‘Woohoo! Op Marit, die zomaar is toegelaten op een Engelse universiteit waar ze eigenlijk niet toegelaten zou worden’, grijnsde Lily en ze stak haar McFlurry in de lucht. Eva, Norah en Marit tikten die van hen er tegenaan.
‘Echt, zo goed van je!’ vond Norah. ‘Nu ben je Groeneveld zeker wel heel dankbaar.’
Marit knikte. ‘Ja, dat was ik sowieso wel hoor, maar nu helemaal. Ik denk dat ik maar een cadeautje voor hem ga kopen.’
‘Zo’n giftset badschuim ofzo’, suggereerde Lily.
Marit sloeg haar hand voor haar mond. ‘Lily toch.’ Het stonk altijd wel in het lokaal van Groeneveld, maar dit ging haar toch een beetje te ver.
‘Wat?’ Lily leek zich van geen kwaad bewust te zijn. ‘O … eh … daar had ik nog niet over nagedacht. Zo bedoelde ik het in ieder geval niet.’
‘Gelukkig. Ach, ik denk dat ik zo’n grote doos Merci haal, bij Kruidvat.’
‘Ja, dat lijkt me een veiliger cadeau’, grinnikte Eva. ‘Maar goed, je bent dus toegelaten in Essex. Hoe gaat het nu verder?’
Marit had net een hap van haar McFlurry genomen en wachtte tot ze die had doorgeslikt voor ze antwoord gaf. ‘Chloe, het nichtje van James, gaat ook naar Essex en zij gaat, samen met haar ouders op zoek naar een huisje waar we samen kunnen wonen. Haar ouders zijn … nou ja, behoorlijk rijk en betalen de huur.’
‘Supertof! Jammer dat Aron niet zo’n nichtje heeft’, grinnikte Lily.
‘Ga jij ook op kamers dan?’
‘Misschien. Op zich is Zwolle prima te doen, maar als ik ergens gratis zou kunnen wonen, zou ik daar natuurlijk geen nee tegen zeggen.’
‘Nee, ik ook niet’, zei Norah. ‘Maar misschien gaan we wel samen op kamers, toch Lil? Dat scheelt allicht iets.’
‘O ja?’ Dat had Marit nog niet eerder gehoord.
‘Misschien’, zei Norah nogmaals. ‘Maar waarschijnlijk het eerste jaar nog niet. Eerst maar kijken hoe heen en weer reizen gaat.’
‘Jullie kunnen volgend jaar wel weer met elkaar meereizen’, zei Eva. ‘Misschien niet elke dag, maar toch regelmatig.’
Norah knikte, zij en Lily gingen immers allebei naar Zwolle.
‘Ik denk dat ik dat het meest ga missen’, verzuchtte Marit. ‘Onze fietstochten samen. En uiteraard de McFlurry die we elke maand eten.’
‘Maar daar is een oplossing voor.’ Lily keek enthousiast de kring rond. ‘In Essex zit ook een McDonalds, toch?’
Marit knikte.
‘Dan gaan wij met z’n drieën hier in Amersfoort en jij in Essex en ondertussen gaan we videobellen.
‘Supergoed idee, Lil!’ Norah was uiteraard meteen enthousiast.
‘En natuurlijk zoeken we elkaar in de vakanties zoveel mogelijk op’, merkte Eva op. ‘Op onze vriendschap, meiden.’ Ze hield haar McFlurry bakje omhoog en weer tikten de anderen ertegenaan. Marits bakje was zo goed als leeg, maar dat maakte niet uit.
‘Op onze vriendschap!’ zeiden ze in koor.
Denk jij dat de meiden voor altijd vriendinnen zullen blijven?
Liefs,
Mirjam
tuurlijk!
🙂
Jaaa tuurlijk! En zo tof dat Marit toegelaten is op Essex:)
Ja, leuk hè 🙂 En het reacties achterlaten lukt weer zie ik! Ik had iets ingeschakeld waardoor je per se wordpress of Facebook lid moest zijn (per ongeluk), maar gelukkig heb ik weer iets gevonden waar je het kon uitzetten!
Jaaaa tuurlijk! En zo tof dat Marit toegelaten is op Essex:)