Friends 4-ever // Hoofdstuk 126 // Lily

In het vorige hoofdstuk kon je lezen over de speciale opdracht die mevrouw Huurman voor haar tekenklas had en Norah die Aron op de man afvroeg wat hij nu van Lily vond. Geen idee wat zijn reactie was? Check dan nog even het vorige hoofdstuk door op deze tekst te klikken. Wel helemaal bij? Lees dan verder!

‘Wat fijn dat je er al zo vroeg kon zijn, Lily.’ Mevrouw Huurman keek haar dankbaar aan. ‘Ik denk niet dat het mij in m’n eentje was gelukt de schets op de muur te krijgen. Echt heel erg fijn!’
Lily voelde dat ze bloosde. ‘Graag gedaan mevrouw. Bedankt dat ik mocht helpen bij het ontwerp.’
‘Dat spreekt vanzelf, je bent m’n beste leerling dit jaar. Zullen we een bakje thee drinken voordat de anderen komen?’
Lily knikte. Ze kon niet wachten tot haar klasgenoten kwamen, ze had ongelooflijk veel zin om te schilderen en het eindresultaat bewonderen. Ook keek ze ernaar uit Aron weer te zien, maar ze wist van de intekenlijst dat hij alleen vanmiddag erbij zou zijn, net als Norah.
‘Heb je al nagedacht over je studierichting?’ vroeg Huurman, toen ze allebei nipten van een kopje thee.
‘De kunstacademie natuurlijk,’ antwoordde Lily zonder aarzelen. ‘Denkt u dat ik het kan?’
‘Ik weet wel zeker dat je het kan,’ zei Huurman. ‘Maar we zullen wel aan je portfolio moeten werken dit jaar. Heel goed dat je voor de eerste opdracht gekozen hebt om te werken met fysieke materialen. Ze verwachten wel een mix. Ga je met je profielwerkstuk ook iets met tekenen doen?’
‘Ja. We gaan een animatie maken over diabetes,’ vertelde Lily.  ‘Een animatie die aan kinderen uit groep zeven en acht duidelijk maakt wat het inhoudt. Ons hoofdvak is bio, maar het heeft wel alles met tekenen te maken.’
Huurman knikte goedkeurend. ‘Ik ben heel erg benieuwd. Het eindresultaat kan je ook toevoegen aan je portfolio. Het is goed dat je het nu al duidelijk hebt, dat maakt het aanmeldproces een stuk makkelijker, al zul je waarschijnlijk nog wel opdrachten moeten doen voor de toelating.’
‘Ja, dat had ik inderdaad gezien,’ beaamde Lily.
‘Maar echt heel leuk, Lily. Ik weet zeker dat het goed gaat komen.’
Ze hadden net hun thee op toen Linde en Noa arriveerden. Zij hadden beiden ook beeldende vorming en hielpen vandaag de hele dag. Er kwamen ook twee leerlingen uit vijf havo meehelpen, omdat Huurman bang was dat ze het anders niet afkregen. Ze gingen meteen aan de slag en Lily ging zo op in het schilderen dat ze helemaal niet in de gaten had dat het al tijd was voor de etenspauze. Ze speurde de eetzaal af naar Norah en Aron. Ze voelde een kort moment van teleurstelling toen Aron aan een tafel zat met Noa en Linde, waar zij niet meer bij kon gaan zitten. In ieder geval niet samen met Norah. Snel zette ze zich eroverheen en begroette Norah.
‘Wauw, jullie zijn echt al ver gekomen,’ merkte Norah op.
‘Ja hè? Ik had er vanmorgen wel even een hard hoofd in, maar nu ik zie hoever we gevorderd zijn denk ik dat het ons wel lukt om het vandaag af te krijgen.’
‘Natuurlijk! Vanmiddag zijn er nog meer mensen bij!’ zei Norah optimistisch.
Stiekem hoopte Lily dat Aron naast haar aan het werk gezet zou worden, maar tot haar grote ergernis werkte hij precies aan de andere kant van de muurschildering als zij. Tja, daar was niets aan te doen. Af en toe ving ze zijn blik en dan glimlachte hij. Nog anderhalve week wachten, dan zou eindelijk hun date doorgaan. Ergens was Lily bang dat het een enorme anticlimax zou worden. Omdat ze er nu eigenlijk al drie jaar naar uitkeek om met Aron op date te gaan, zou het misschien wel heel erg tegenvallen. Net als deze dag, van tevoren had ze helemaal bedacht dat ze veel tijd met hem zou doorbrengen. Hij zou grappige opmerkingen maken en samen zouden ze het superleuk hebben. En nu kwam daar niets van, juist het tegenovergestelde was waar. Hij stond naast Linde en zo te zien maakte hij haar aan het lachen. Opeens leek het alsof een hand haar keel een beetje dichtkneep, wat als Aron haar toch niet zo leuk en bijzonder vond als ze dacht? Wat als er te lange tijd overheen was gegaan en hij het wachten zat was? Wat als alles een grote ramp zou worden? Haar hand trilde, dus legde ze haar kwast neer.
‘Even naar de wc hoor,’ zei ze, zo achteloos mogelijk. Aangekomen bij de toiletten liet ze haar tranen de vrije loop. Met haar verstand kon ze het wel logisch wegredeneren, maar haar hart luisterde niet. Het voelde zo oneerlijk, bij haar vriendinnen gingen hun relaties zonder slag op stoot, alle drie waren ze al tijden gelukkig met hun vriendjes. Maar bij haar ging het steeds mis, door Aron. En wat als het nu alsnog misliep, terwijl ze er zo dichtbij was? Het duurde lang voordat er geen tranen meer komen. Toen ze zichzelf ervan verzekerd had dat er niemand in de ruimte buiten de toiletten stond, kwam ze uit het hokje tevoorschijn en bekeek zichzelf kritisch in de spiegel. Ze had vanmorgen geen make-up opgedaan, maar nu was haar gezicht vlekkerig. Vlug draaide ze de kraan open en waste haar gezicht, maar verdwijnen deden de vlekken niet helemaal. Ach, iedereen was toch te druk met de muurschildering, het zou niemand opvallen.
‘Hé Lily, daar ben je!’ Aron begroette haar enthousiast, hij stond bij de tafel met drinken en schonk net een bekertje vol met cola. ‘Jij ook?’
‘Ja, lekker.’ Haar stem piepte een beetje, uitgerekend hij stond haar op te wachten.
Behoedzaam schonk Aron het bekertje vol. ‘Alsjeblieft.’
Met trillende vingers nam ze het bekertje aan. ‘Hé, gaat het wel goed met je?’
Het bloed steeg naar haar wangen, kon ze dan niets verborgen houden?
‘Jawel,’ zei ze. ‘Beetje moe, ik was vanmorgen al vroeg op.’
‘O ja, jij bent er natuurlijk vanaf het allereerste begin bij. Echt geweldig. Het wordt mooi hè?’
‘Heel mooi!’ bevestigde Lily, blij met het contact dat ze nu toch met Aron had.
‘Je was vanmiddag echt heel lang weg,’ merkte Norah op, toen ze op de fiets zaten, naar huis. ‘Ging het wel goed?’
‘Jawel hoor,’ antwoordde Lily. Ze aarzelde, moest ze Norah deelgenoot maken van haar zorgen? Afgezien van het korte gesprekje in een drinkpauze had ze Aron niet meer gesproken, maar het was voldoende geweest om haar verdrietige hart weer op te vrolijken.
‘Ik geloof er niks van,’ reageerde Norah.
‘Nou … eh …’ Ze besloot het toch maar met Norah te delen. ‘Soms voelt het gewoon oneerlijk, het duurt allemaal zo lang.’
Norah bleef een tijdje stil. ‘Ik begrijp het, denk ik. Ik bedoel, ik weet niet wat het is om drie jaar lang verliefd te zijn op iemand die je soms wel en soms niet lijkt te zien. Het is gewoon echt heel rot dat het dan weer zo gaat. Je had je echt verheugd op vandaag hè?’
Lily knikte, niet in staat om iets te zeggen.
‘Heeft hij voor de vakantie nog iets tegen je gezegd? Over een afspraak ofzo? Jullie zouden toch op date gaan?’
‘Gaan we ook. Binnenkort.’ Liever vertelde Lily niet precies wanneer het was, zelfs niet tegen Norah. ‘Dus ik weet dat ik niet zo verdrietig moet zijn, maar soms heb je van die dagen … dan moet je gewoon snel huilen en zie je het allemaal somber in.’
Norah knikte ernstig. ‘Ja. En weet je wat het mooiste is van die dagen?
‘Nou?’
‘Dat ze voorbijgaan.’

Ben jij het eens met de wijze woorden van Norah?

Liefs,

Mirjam

2 Reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.