Vorige week kon je lezen over Eva, die niet zo goed wist wat ze met haar vrije tijd aan moest nu haar examens voorbij waren. Vervolgens had Stan nog een spannende mededeling voor de band. Vandaag lees je meer over Marit, zij is bijna meteen na haar examens naar Engeland gegaan…
‘Heb je zin in vandaag?’ James schoof naast haar op de achterbank van de auto en legde zijn arm om haar heen.
‘Jawel’, zei Marit, maar ze kon haar spanning niet verbergen.
‘Het wordt supertof!’ verzekerde Chloe haar, die op bij de bijrijdersstoel naast Amy zat. Nog altijd moest Marit eraan wennen dat in Engelse auto’s het stuur rechts zat. Toen Chloe instapte dacht ze heel even dat James’ nichtje naar Essex zou rijden. Vandaag namen ze een kijkje op de universiteit waar ze als alles goed verliep volgend jaar ging studeren. Een bezoek aan het appartement wat ze met Chloe zou huren hoorde er ook bij.
‘Ben je zenuwachtig?’ James kende haar te goed om niets op te merken.
‘Een beetje.’ Ze probeerde te doen alsof het niets was, maar haar vriend trapte er niet in.
‘Marit?’
‘Oké. Ik ben zo bang dat ik mijn Engels examen heb verprutst. Ik had echte vreselijke hoofdpijn die dag. En als ik geen acht of hoger gemiddeld sta, mag ik niet naar Essex. Het voelt een beetje … nou ja, alsof ik op de zaken vooruitgrijp door er vandaag te kijken.’
James zuchtte diep. ‘Je hebt me verteld dat het een stuk beter ging nadat je pijnstillers had gekregen.’
‘Dat is ook zo … maar noem me bijgelovig, ik ben bang dat ik het voor mezelf verpest.’
‘Dat is zeker bijgelovig’, zei James. ‘Iets waar een goed christen zich niet mee bezig hoort te houden. Stel dat je het echt verprutst hebt, kan je altijd nog een herexamen doen, dat heb je mij verteld.’
‘Dat is waar.’ Marit probeerde het iets minder somber in te zien, maar nog altijd had ze een knagend gevoel in haar buik bij de gedachte aan de examenuitslag. Wat ze voor de andere vakken had kon haar niet schelen, maar het resultaat voor Engels bepaalde haar toekomst. Had ze maar snel alle antwoorden op de meerkeuzevragen overgenomen, dan had ze thuis meteen kunnen kijken of haar cijfer genoeg was. Dan had ze veel meer kunnen genieten van haar tijd in Engeland, met James. Haar vriend was klaar met zijn examens. Die gingen nog beter dan verwacht, dus hij zou cum laude zijn A-levels behalen. Dat moest ook wel, anders mocht hij niet naar Cambridge.
‘Het komt goed, Marit. Dat weet ik zeker. Je moet een beetje vertrouwen hebben’, klonk de stem van Amy. Zij had hun gesprek aangehoord en vond het nu blijkbaar nodig om iets bemoedigends te zeggen.
Marit haalde een paar keer diep adem en voelde de zorgen van zich afglijden. Vandaag kon ze niets veranderen aan haar examenuitslag, maar ze kon wel proberen te genieten van de tijd die ze met James, Chloe en Amy doorbracht. Volgende week zat ze weer in Nederland en zou ze vast boos zijn op zichzelf als ze niet honderd procent had genoten.
‘Het is nog mooier dan de foto’s’, verzuchtte Marit, toen ze de slaapkamer met erker bekeek. Het appartement had twee verdiepingen en ondanks dat het gebouw al wat ouder was, had het appartement een frisse uitstraling. Het was goed onderhouden en er was nog niet zo lang geleden een gloednieuwe badkamer in geïnstalleerd, mét badkuip. Marit zag zichzelf al een bad nemen op een winderige herfstavond of een ijskoude winterdag. Uiteraard nam ze een boek mee in bad, of haar waterdichte e-reader. De slaapkamer die Chloe haar had toegewezen was geweldig. In gedachten richtte ze hem in met haar spulletjes. Ze zou een scherm neerzetten die het bed afscheidde van de rest van de kamer. Laatst had ze gelezen dat het goed was om je slaapkamer en werkkamer van elkaar gescheiden te houden. In de hoek naast de erker kon ze een bureau neerzetten en tegen de muur een flinke boekenkast. Met dat ze het bedacht, vroeg ze zich af hoe ze al haar spullen in Engeland ging krijgen? Zou ze echt alles meenemen? Of liet ze ook wat spulletjes achter bij haar ouders? Over dat soort zaken had ze nog helemaal niet nagedacht, dat moest ze echt bespreken met pap en mam als ze weer in Nederland was.
‘Zie je het weer zitten?’ fluisterde James in haar oor.
‘Ja!’ verzekerde ze hem en ze drukte de twijfel weg. Daar was vandaag geen ruimte voor. ‘Ik ben het al helemaal aan het inrichten’, grinnikte ze.
‘Super! Ik ben benieuwd wat je ervan gaat maken. Dit wordt vast een geweldig werkplek waar je genoeg inspiratie kunt opdoen voor je verhalen. Ik durf te wedden dat je al gepubliceerd auteur bent voor je afstudeert.’
Marit bloosde bij die woorden. James had nog nooit een verhaal van haar gelezen, vanwege het simpele feit dat ze tot nu toe vooral in het Nederlands schreef. Laatst was ze, om te oefenen, wel begonnen aan een Engelstalig kinderboek. Dat was een stuk lastiger dan ze had gedacht, maar ze wilde het wel volhouden. Volgend jaar moest ze al haar artikelen en opdrachten in het Engels doen, dus kon ze maar beter zo veel mogelijk oefenen.
‘Dank je wel voor je vertrouwen’, glimlachte ze.
‘En ik kom zo vaak mogelijk naar Essex toe’, verzekerde hij haar. ‘Als we in hetzelfde land wonen, moeten we daar maar gebruik van maken, hè?’
‘Zeker! Ik zal ook regelmatig in de weekenden naar Cambridge komen’, beloofde Marit. Heerlijk, volgend jaar zou ze James in ieder geval iedere maand zien en misschien nog wel vaker. Maar ja … die andere kant was er ook. Haar vriendinnen zou ze niet zo vaak meer zien. Bij die gedachte kreeg ze toch weer een knoop in haar maag. Hoewel ze er al vaak over nagedacht had en de meiden haar ervan verzekerden dat niets hun vriendschap kapot kon maken, vond ze het toch spannend. Het bleef heel dubbel en dat zou het altijd zijn. Ze dacht aan de woorden van Frodo uit Lord of the Rings.
Do not be too sad, Sam. You cannot always be torn in two. You will have to be one and whole, for many years. You have so much to enjoy and to be, and to do.’
Hoewel ze het grootste gedeelte van de trilogie maar langdradig vond, waren die zinnen blijven hangen. Het verwoordde hoe ze zich voelde over haar vertrek naar Engeland. Verdrietig, maar ja … als ze in Nederland bleef zou ze zich ook verdrietig voelen. Frodo en Sam moesten voor altijd afscheid nemen, dacht Marit. Zij kon haar vriendinnen nog vaak genoeg opzoeken, dus ze moest niet klagen, maar heel dankbaar zijn voor de kans die haar gegeven was en er volop van genieten. Dus dat ging ze doen!
Heeft Marit haar examen Engels goedgemaakt, denk je?
Liefs,
Mirjam
Vast wel. Marit is echt goed in Engels, en als je een Engels kinderboek schrijft zeker 😉
Ik denk het ook wel 😉 (Haha, ik kan het weten, want ik heb de rest van het verhaal al geschreven, maar toch ;-))