Friends 4-ever // Hoofdstuk 181 // Norah

Vorige week bekeek Marit samen met James en Chloe haar toekomstige appartement en bracht ze een bezoekje aan de universiteit van Essex. In het hoofdstuk van vandaag gaan de vriendinnen met zes vwo op kamp en voor je het hoofdstuk gaat lezen een kleine disclaimer: Ik heb ooit gezegd dat ik het vervolgverhaal zoveel mogelijk ‘neutraal’ zou houden (zie ook de overzichtspagina), maar ik wilde vandaag toch iets uit de Bijbel noemen. Het is theologisch niet zo doordacht als in de boeken die ik schrijf, maar ik kon het er niet uit weglaten 😉

‘Wauw, wat een enorm huis is dit!’ merkte Norah op, terwijl ze Linde volgde door het enorme vakantiehuis. Het was een soort kamphuis, ingericht met diverse woonkamers.
‘Normaal gesproken zitten hier vaak verschillende grote gezinnen’, vertelde Linde. ‘Tenminste, dat zei de eigenaar. Een paar jaar geleden heeft er ook een examenklas gezeten, de klas van Daniëls broer, zo kwamen we op het idee.’
‘Oké, tof!’ merkte Lily op, die naast Norah liep.
‘Hier mogen jullie slapen’, wees Linde. ‘Eva en Marit hebben we ook bij jullie ingedeeld, zij komen toch ook?’
‘Zeker! Als het goed is zijn ze er al, we hadden dezelfde trein.’ Bij de aankomst van het kamphuis waren ze hun vriendinnen echter uit het oog verloren. Zeker omdat Eva Stan wilde begroeten.
‘Komt iedereen eigenlijk?’ informeerde Lily.
‘Nee, niet iedereen. Sommigen hebben afgezegd. Er zijn ook ouders die het niet goed vonden omdat we dit zelf geregeld hebben, ze vinden het maar niets dat er geen toezicht is.’
‘Wat ik me ergens wel kan voorstellen’, grijnsde Norah. Haar ouders waren er ook niet al te enthousiast over geweest, maar gelukkig had haar broer Rick hen kunnen overtuigen dat Norah wel mee mocht, hijzelf was een paar jaar terug ook op kamp geweest en dat was heel goed verlopen. Hé, zat haar broer niet bij Daniëls broer in de klas? Misschien was hij ook wel in dit vakantiehuis geweest.
‘Over het algemeen hebben we aardig wat verantwoordelijkheidsgevoel, toch?’ meende Linde. ‘En er is wel toezicht hoor, er komen een paar ouders. Bovendien … het is één nachtje, wat denken ze dat er gaat gebeuren? Van die highschool taferelen?’
‘Je weet maar nooit’, grinnikte Norah.
Ze waren nog geen minuut op hun kamer toen Eva en Marit aankwamen. ‘Hè hè … waarom waren jullie ineens weg?’
‘Linde zei dat we met haar mee moesten lopen’, beantwoordde Lily de vraag van Eva. ‘We dachten dat jullie dat ook hoorden, maar kennelijk niet.’
‘Nee, zeker niet.’
‘Over een halfuur moeten we ons voor het huis verzamelen’, wist Marit te vertellen. ‘Dus kunnen we nu even gebruiken om de kamer in te delen. Hoeveel kamers heeft dit huis wel niet?’
Norah haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen flauw idee, maar het is huge.’

‘Kom op! We kunnen dit!’ Aangemoedigd door de kreten van Aron en Kyle trok Norah nog eens flink aan het touw. Ze deden zeskamp en haar groepje bestond uiteraard uit Liam, Kyle, Aron, Stan, Eva, Lily en Marit. Ook Linde en Thijs waren aan hun groepje toegevoegd, omdat ze groepjes van tien moesten maken.
Van de andere kant werd ook flink aan het touw getrokken, maar Norah dacht dat haar groepje het wel zou kunnen winnen.
‘Drie, twee, één!’ fluisterde Aron en toen hij klaar was met tellen gaven ze allemaal een flinke ruk aan het touw. De andere groep was hier echter op voorbereid en ze wonnen er niet veel mee. Het zweet prikte in Norahs ogen en ze vocht tegen de verleiding om met een hand over haar gezicht te vegen.
‘Niet opgeven nu! Nog een keer …’ Weer telde Aron af en deze keer was de tegenstander er niet op voorbereid en trokken ze de eerste speler al over de streep. Nog vier te gaan en dan wonnen ze. De vermoeidheid nam het van iedereen over en nog geen minuut later had Norahs groepje gewonnen.
‘Gaan jullie nu alweer winnen?’ mopperde Machiel, uit de andere groep. ‘Met de laatste schooldag hadden jullie ook al gewonnen.’
‘Sorry, wij zijn onverslaanbaar’, grijnsde Kyle. ‘Na al die jaren zijn we goed op elkaar ingespeeld.’
Helaas, ondanks hun samenwerking en winst bij het touwtrekken, slaagden ze er niet in om elk spel te winnen. Uiteindelijk werden ze tweede, wat natuurlijk nog steeds erg goed was. Na de prijsuitreiking stond het eten al op hen te wachten. Norah was wel nieuwsgierig geweest wat ze zouden eten met zo’n grote groep. De organisatoren waren voor gemak gegaan en hadden bij de plaatselijke snackbar een enorme bestelling geplaatst. Zakken patat stonden verdeeld over diverse tafeltjes en iedereen schoof aan. Wat was het heerlijk om nog even tijd met hun jaargenoten door te brengen, Norah genoot van iedere seconde.

‘Ik … eh … wil met jullie lezen uit Prediker’, zei Liam op serieuze toon. Norah zag dat hij gespannen was en knikte hem bemoedigend toe. Hij glimlachte kort en rechtte zijn rug.
‘Hoofdstuk drie, een redelijk bekend gedeelte.’
Even was er het geluid van omslaande blaadjes door degenen die een Bijbel hadden meegenomen naar de dagafsluiting. Norah had niet verwacht dat ze zoiets zouden regelen bij het kamp, maar veel dingen verliepen anders dan ze van tevoren had ingeschat. Een paar jongens bleven fluisteren en zaten te ginnegappen.
‘Thom, Daniël en Matthias, hou effe je bek!’ bromde Aron. ‘We zitten allemaal op jullie te wachten.’
Aron had blijkbaar genoeg overwicht om ervoor te zorgen dat ze hun mond hielden. Weer een teken dat hij echt geschikt was voor de pabo.
‘Voor alles is er een vastgestelde tijd, en een tijd voor elk voornemen onder de hemel …’ las Liam en Norahs aandacht was meteen gevangen. Liam las duidelijk op toon en zelfs de grootste klieren bleven stil en luisterden
‘Prediker is eigenlijk best een vreemd Bijbelboek’, zei Liam, nadat hij klaar was met lezen. ‘Er lijken soms wat tegenstrijdige dingen in te staan en als je het oppervlakkig leest is de conclusie dat het leven maar ijdel, of leeg is. In het gedeelte wat we net lazen, lees je echter dat alles z’n juiste tijd en beloop heeft. Het leek mij goed om daar even bij stil te staan met jullie. Ik bedoel … we hebben examen gedaan en onze tijd met elkaar zit erop. Misschien ben je daar wel heel blij mee, maar ik kan me ook voorstellen dat je het lastig vindt. Dat je ertegenop ziet om een studie te beginnen. Misschien ga je volgend jaar wel op jezelf wonen, of zelfs naar het buitenland toe …’ Hij keek even kort naar Marit. ‘… Vergeet dan dit niet. Alles heeft z’n bestemde tijd. Dat wij elkaar ontmoet hebben, jaren met elkaar doorgebracht hebben op school, was voorbestemd. Vriendschappen die je hebt gesloten, de momenten die we hebben doorgemaakt, het moest allemaal gebeuren. Ik hoop dat je ervan hebt genoten, want dat zegt prediker ook, lees maar in vers twaalf. Ik heb gemerkt dat er voor hen niets beter is dan zich te verblijden en het goede te doen in hun leven, ja ook, dat ieder mens eet en drinkt en het goede geniet van al zijn zwoegen. Dat is een gave van God. Vergeet dat niet. De afgelopen jaren waren een gave van God. Ik wil graag met met jullie danken voor die gave en bidden voor een goede nachtrust.’
Liam vouwde zijn handen, sloot zijn ogen en iedereen volgde zijn voorbeeld. Norah had ontzettend veel bewondering voor haar klasgenoot. Zoiets zou zij echt nooit durven, voor een groep praten over de Bijbel? Ja, theologie was een goede studie voor Liam, dat wist ze nu ook zeker. En zijn woorden zou ze onthouden, evenals wat er in de Bijbel stond over tijd.

Heb jij ook bewondering voor Liam?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•