Friends 4-ever // Hoofdstuk 183 // Eva

Herinner je nog wat er vorige week gebeurde? Aron en Lily hadden een onaangename ontmoeting op de gang, toen ze afscheid van elkaar namen. Zegt het je niks, hier kan je het teruglezen. In het hoofdstuk van vandaag komen de meiden er echter nog op terug, want het is niet geheel onopgemerkt gebleven…

‘Ik hoorde vannacht allemaal stemmen op de gang, wat was dat?’ Norah zat rechtop in bed en keek de kamer rond. ‘Was jij dat, Eef?’
Eva schudde haar hoofd. ‘Ik ben nog geen tien minuten na jou naar de kamer gegaan. Maar tot mijn verbazing was je al in diepe rust, ik had verwacht dat je nog met Ethan aan het bellen was.’
‘Ethan nam niet op’, mopperde Norah. ‘Hij heeft tentamens en is daar minstens zo gestrest over als ik over m’n examens.’
‘Dat zal wel iets meevallen’, grinnikte Marit, die ook wakker was geworden. ‘Volgens mij waren het Aron en Lily, die gingen echt superlaat naar bed.’
‘Vandaar’, knikte Norah naar het bed waar Lily nog lag te slapen. ‘Zullen we haar wakker maken?’
‘Waarom niet? Als wij het niet doen, komen ze zo meteen van de pannendekselbrigade’, wist Eva.
‘Pannendekselbrigade?’ Marit en Norah keken haar verbaasd aan.
‘Dat vertelde Liam gisteren. Hij zit in de kampcommissie en het ontbijt staat om halftien klaar. Wie niet komt opdagen wordt wakker gemaakt door de commissie. En dat gaat niet zachtzinnig, want ze komen langs met pannendeksels.’
‘Ai, dat zullen we haar maar besparen’, vond Norah. ‘Want hoe laat is het nu?’
‘Halfnegen, dus in principe kan ze nog wel even doorslapen.’
‘Niet als jullie hier hele gesprekken voeren’, klonk de mopperende stem van Lily. ‘Denken jullie nou echt dat jullie niet net zoveel geluid produceren als pannendeksels?’
Marit, Norah en Eva schoten in de lach.
‘En de stemmen die je gisteren hoorde waren Aron en ik. We hadden een akkefietje met Hester’, ging Lily onverstoorbaar verder.
‘O’, liet Eva zich ontvallen. ‘Hester?’
‘Ja. Hester. Arons ex. Mijn grootste vijand.’
‘Ik dacht dat Joëlle jouw grootste vijand was …’ zei Marit voorzichtig.
‘Niet meer’, zei Lily. ‘Dat weten jullie toch?’
‘Inderdaad’, zei Eva. ‘Maar wat gebeurde er gisteren dan?’
Lily deed uitvoerig verslag van de gebeurtenissen. Eva’s mond viel open van verbazing, wat was Hester toch een raar mens. Zoiets zei je toch niet? Wat hoopte ze daarmee te bereiken? Dat Aron háár terug wilde? Iedereen met hersens in zijn hoofd kon toch zien dat Aron gelukkig was met Lily, een stuk gelukkiger dan hij was geweest toen hij met Hester had. Destijds waren ze nog niet zo goed bevriend, maar Eva vond toen al dat Aron zichzelf niet was.
‘Dit klinkt echt als een soap’, grijnsde Norah, toen Lily klaar was met haar verhaal. ‘Maar wat goed van je Lil, dat je van je hebt laten horen. Aron is een schat, maar het is goed dat je voor jezelf bent opgekomen en het niet aan hem hebt overgelaten om je te redden.’
Lily bloosde. ‘En allemaal dankzij Marit’, haalde ze de aandacht van zich af.
Eva en Norah keken allebei naar hun andere vriendin. Die keek stomverbaasd naar Lily. ‘Hoe bedoel je dat?’
‘Nou … weet je nog het gesprek dat jij en ik hadden toen ik … nou ja … eh … ruzie had met Aron?’
Marit knikte. Het zei Eva niets, hadden Lily en Aron ruzie met elkaar dan? Wanneer was dat? O ja … van de winter een keer, toen zij die vreselijke voedselvergiftiging had gehad. Toen hadden Lily en Aron twee weken niet met elkaar gepraat.
‘Marit vond dat ik me niet druk moest maken of ik goed genoeg was voor Aron, maar dat hij zich eerder moest afvragen of hij wel goed genoeg was voor mij. Dat herinnerde ik me gisteren en toen durfde ik ineens tegen Hester te zeggen dat ze niet zo jaloers moest doen.’ Het kwam er achteloos uit, maar Eva wist hoeveel haar vriendin dit had gekost.
‘Lil! Ik ben supertrots op je.’
Lily werd zo mogelijk nog roder dan ze al was en glimlachte. ‘Ik ben blij dat jullie mijn vriendinnen zijn!’

‘Wakker worden, jongens! We zijn in Amersfoort!’ Kyles stem drong nauwelijks tot Eva door. ‘Het is maar goed dat ik niet in slaap ben gevallen, anders waren we vast in Rotterdam ofzo belandt.’
Kreunend deed iedereen zijn of haar ogen open. ‘Misschien hadden we gisteren toch iets eerder naar bed moeten gaan’, vond Aron. ‘Dan hadden we ook dat gedoe met Hester niet gehad.’
‘Maar dat was juist zo leuk’, lachte Lily.
Aron keek haar een beetje meewarig aan. ‘Wat je leuk noemt.’
Eva grinnikte, ze begreep wel waarom Lily dat moment niet had willen missen. Af en toe was het best leuk om iemand flink op z’n nummer te zetten.
De trein stond nu echt stil en ze kwamen overeind en zochten hun spullen bij elkaar. Een beetje gedesoriënteerd stonden ze even later op het perron.
‘Nou, dit was het dan’, verzuchtte Liam.
‘Doe niet alsof het voorbij is’, merkte Eva op. ‘We hebben nog de diploma-uitreiking. Bovendien hebben we afgesproken dat we altijd vrienden blijven.’
‘Precies’, was Aron het met haar eens. ‘We gaan ook geen knuffels en dat soort dramatische dingen doen.’
‘O, jammer’, merkte Lily op. ‘Ik wilde je net een heel dikke knuffel geven.’
Zijn blik verzachtte. ‘Jij bent een ander verhaal.’
Nog altijd kon Eva zich niet voorstellen dat er mensen waren die Lily en Aron geen leuk stel vonden, maar ja … Hester was natuurlijk bevooroordeeld. Zouden er ook mensen zijn die zo tegen haar en Stan aankeken? Ze kon het zich niet voorstellen, maar misschien was dat wel het gevoel.
Stan leek in de gaten te hebben dat ze hem aankeek, hij trok vragend zijn wenkbrauwen op. In antwoord haalde ze haar schouders op.
‘Zullen we maar gaan?’ stelde hij voor. Dat was waar ook, ze zou vanavond bij Stan eten.
Haar vriend was op de fiets naar het station gekomen en ze moest bij hem achterop. Stans tas werd in de krat voorop gestopt en Eva’s rolkoffertje sleepte achter hen aan. Het maakte zo’n herrie dat het onmogelijk was om een gesprek te voeren, dus dacht Eva nog maar na over de gebeurtenissen van de afgelopen vierentwintig uur. Het kamp was echt supertof, maar weer zo’n moment waarbij ze stilgezet werd bij het onvermijdelijke afscheid. Ze probeerde zich geen zorgen te maken, ook omdat ze hadden afgesproken om altijd vrienden te blijven. Maar wat als het wel anders zou lopen? Lily en Norah hadden samen een huisje gevonden, Marit ging in Engeland studeren en werd huisgenootjes met Chloe. En zij? Voorlopig bleef ze thuis wonen omdat reizen naar Utrecht prima te doen was. Viel ze daarmee niet buiten de boot?
‘Waar zit jij met je gedachten?’ vroeg Stan. Ze waren inmiddels tot stilstand gekomen, hij hield zich vast aan de schutting, maar zijn fiets wiebelde vervaarlijk.
‘Eh … ergens’, antwoordde ze vlug. Ze sprong van de fiets af en volgde Stan de tuin in. Toen hij zijn fiets had weggezet nam hij haar in zijn armen.
‘En nu even eerlijk, waar dacht je aan?’
Eva besloot open kaart te spelen en deelde zijn gedachten met hem. Stan zou het toch wel uit haar krijgen.
‘Maar liefje … je weet wat Liam gisteren gezegd heeft, hè? Ik geloof dat onze vriendengroep niet zomaar is ontstaan. En ja, we zullen ons best moeten doen om de contacten goed te houden, maar volgens mij heeft iedereen dat ervoor over, dus maak je niet druk. Het komt allemaal goed!’