Herinner je nog wat er vorige week gebeurde? Zo niet: een korte recap (of klik hier, dan kan je het hoofdstuk teruglezen). Norah vierde haar examenfeestje en Ethans vader liet duidelijk merken dat hij het niet helemaal eens was met haar studiekeuze. Gelukkig namen haar vrienden en vriendinnen het voor haar op. Vandaag lees je over Lily, is zij eigenlijk al wel toegelaten op de kunstacademie?
‘Hoe voelde dat?’ Jolien, de praktijkondersteuner keek haar vriendelijk aan. Zojuist had Lily haar verteld over het moment dat Joëlle vergeving vroeg en dat ze niets anders kon dan haar vergeven.
‘Alsof ik na heel lang binnen zitten in een stoffige ruimte ineens weer frisse lucht kon inademen’, antwoordde Lily. Het klonk een beetje poëtisch, maar zo voelde het écht voor haar
‘Als een bevrijding, dus?’
Ze knikte. ‘Ja, zo kan je het ook zeggen. Maar ik vond mijn versie mooier.’
Jolien schoot in de lach. ‘Dat was het zeker. Weet je zeker dat je naar de kunstacademie gaat? Ik denk dat je het niet slecht zou doen bij de studie Nederlands.’
Nu was het Lily’s beurt om te lachen. ‘Nou … liever niet. Ik ben niet zo goed met d’s en t’s. En ja, ik weet dat je dat vast wel goed zult leren tijdens je studie, maar ik teken toch een stuk liever.’
‘Dat snap ik, het was een grapje.’
‘En dat snapte ik wel weer. Maar ik kan het in overweging nemen als ik niet word toegelaten op de kunstacademie.’
Jolien glimlachte en schakelde toen over op een ander gespreksonderwerp. ‘Zeg, Lily, ik vind dat je sprongen vooruit hebt gemaakt en wat mij betreft is dit onze laatste afspraak. Natuurlijk mag je in de toekomst altijd terugkomen als er iets is. Heb je zelf het gevoel dat je hier ook aan toe bent?’
Ze moest even nadenken over die woorden. Was ze er klaar voor? Had ze haar verleden genoeg verwerkt? Meteen kwam de gebeurtenis tijdens het kamp weer in haar op, hoe Hester had geprobeerd tussen Aron en haar in te komen en hoe ze daar zelf op had gereageerd. Ja, ze was er klaar voor, ze kon dit. En als het in de toekomst toch nog een keer misging, dan kon ze altijd terugkomen, toch?’
‘Ja, dat ben ik zeker’, zei ze.
Jolien glimlachte weer. ‘Hoor je zelf wat je zegt?’
‘Eh …’ Waar had ze het nu weer over?
‘Een paar weken terug zou je antwoord “ik denk het” geweest zijn, of misschien wel “als jij het zegt”. Dat is een teken van groei, Lily.’
Ze voelde dat ze bloosde, maar moest Jolien wel gelijk geven. En dat betekende dat ze echt klaar was voor de volgende stap.
‘Dus je hoeft niet meer terug?’ klonk Arons stem door het oortje van haar telefoon. Ze besloot haar vriend toch even te bellen tijdens de fietstocht naar huis.
‘Nee, het is goed zo. Tenzij ik in de toekomst een terugval heb.’
‘Ik kan het me niet voorstellen’, zei Aron. ‘Je bent zo veranderd, Lil. Zo zelfverzekerd geworden en daardoor houd ik nog meer van je.’
De woorden bezorgden haar kippenvel en ze voelde een brok in haar keel komen. Even wist ze niet goed wat ze moest zeggen, maar uiteindelijk viel het antwoord haar in. ‘Dank je, lieverd. Ik hou ook van jou.’ Ze wachtte even voor ze overging op het volgende onderwerp. ‘Maar ja … misschien moet ik volgende week wel weer terug naar Jolien omdat ik afgewezen ben voor de kunstacademie.’
‘Onzin’, merkte Aron op.
‘Grapje.’
‘Er zit een kern van waarheid in, je bent er nog steeds bang voor.’
‘Zou jij dat niet zijn, dan?’
‘Eh … niet als ik jouw talent had’, grinnikte hij. ‘Maar ik snap het wel. Je hebt dus nog steeds niks gehoord?’
‘Nee.’ Geen mailtje, geen telefoontje en zelfs geen brief. Misschien moest ze Huurman mailen en vragen of dit gebruikelijk was. Iedereen wist inmiddels of hij of zij was toegelaten, waarom had zij nog niets gehoord?
‘Misschien moet je de hogeschool mailen?’
‘Nee. Ik wil niet wanhopig overkomen.’
‘Dan doe ik het.’
‘Nee’, zei ze beslist. Aron moest niet haar vervelende klusjes opknappen. ‘Als ik volgende week niks gehoord heb, vraag ik het Huurman, die weet vast wel wat gebruikelijk is.’
‘Deal’, zei Aron. ‘Maar wel echt doen!’
‘Natuurlijk!’
‘Lily, er is een brief voor je gekomen’, met die woorden begroette mam haar, toen ze de keuken instapte. Even keek Lily haar wantrouwend aan. Een brief … Het deed haar terugdenken aan die periode dat Corné haar stalkte en ze iedere week een handgeschreven brief van hem kreeg.
‘Van Windesheim’, verduidelijkte mam.
Haar hart leek ineens vier keer zo snel te kloppen. ‘Waar is die brief?’
‘Ik heb ‘m op je bureau gelegd.’
Meteen stormde Lily naar haar kamer toe en met trillende vingers opende ze de envelop. In eerste instantie dansten de letters voor haar ogen en ze dwong zichzelf een paar keer diep adem te halen voordat ze verder las. Een zucht van opluchting ontsnapte haar toen ze de bevrijdende woorden las dat ze was toegelaten. De toelatingscommissie was onder de indruk van haar talent en ze konden niet wachten haar te begroeten op de kunstacademie.
‘Yes! Yes! YES!’ gilde ze en ze maakte een rondedansje.
‘Wat is er aan de hand?’ Mam stak haar hoofd om het hoekje van de kamer.
‘Ik ben toegelaten! Ein-de-lijk!’
‘Wat fijn!’ Mam omhelsde haar. ‘Ga je nu weer vrolijk zijn?’
‘Was ik chagrijnig dan?’
‘Af en toe’, zei mam. ‘Maar dat snap ik wel, als iedereen inmiddels weet of hij of zij is toegelaten en jij niet … daar kan je best wel wanhopig van worden. Of niet?’
‘Inderdaad. Maar het was het allemaal waard, want jahoe! Ik ga naar de kunstacademie!’ Wat er verder zou gebeuren, haar dag kon niet meer stuk!
Ben jij blij voor Lily?
Liefs,
Mirjam
Zeker!
🙂
Of coursee<3
🙂