Friends 4-ever // Hoofdstuk 187 // Eva

In het vorige hoofdstuk kon je lezen over Lily die haar laatste gesprek met de praktijkondersteuner had. Ook volgde er goed nieuws voor haar, maar als het je niets zegt zou ik je willen aanraden het vorige hoofdstuk terug te lezen. Vandaag lees je over Eva, zij gaat Stan mentale support bieden bij zijn herexamen.

Eva keek vlug om zich heen om te zien of ze een docent zag, toen dat niet het geval was drukte ze een kus op Stans lippen. ‘Heel, heel veel succes met je examen, lief!’
Hij glimlachte. ‘Het komt vast goed.’
Zei hij dat om haar gerust te stellen? Of had hij de stof nu echt beter onder de knie? Eva wist het niet goed, wat ze wel wist was dat ze ontzettend nerveus was en zij hoefde niet eens zelf herexamen te doen.
‘Je bent zenuwachtig hè?’
‘Een beetje.’
‘Waarom? Zelfs ik ben het niet en ik moet nog wel dat examen doen.’
‘Weet ik’, wierp Eva tegen. ‘Maar … eh … ik denk dat ik het gewoon heel spannend vind omdat ik het gevoel heb dat ik pas kan genieten van het feit dat ik geslaagd bent als jij ook geslaagd bent.’
Stan glimlachte en boog zich nog eens naar haar toe. ‘Dat vind ik heel lief van je en ik ga m’n uiterste best doen zodat jij volgende week ook eindelijk kunt genieten van je diploma.’ Na die woorden drukte hij een kus op haar lippen en draaide zich vervolgens om.
Eva keek hem na. Tja, misschien moest ze maar meer vertrouwen hebben in Stans wiskundeknobbel. En wat moest zij de komende drie uur gaan doen? Daar had ze eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. Het enige wat ze bedacht had was om met Stan mee te gaan om hem aan te moedigen bij zijn herexamen, maar wat ze dan verder op school deed? Drie uur lang hier op de gang zitten wachten leek haar geen goed idee, dus draaide ze zich om en begon te lopen. Ze dwaalde wat door de gangen. Wat was het rustig in de school zeg! Haar zusje Milou was vandaag op excursie, misschien gold dat voor meerdere klassen. Bovendien was voor de bovenbouwklassen de toetsperiode al begonnen, meestal waren ze ’s middags vrij.
Uiteindelijk kwam Eva aan bij het muzieklokaal. Er was niemand, maar de deur stond wel open. Zou Van der Linden het erg vinden als ze piano zou spelen? Ze kon het zich niet voorstellen, dus zakte ze op de pianokruk en haar vingers bewogen haast automatisch over de toetsen.
‘Eva Tuinder, wat doe jij op school?’ Geschrokken hield Eva op met spelen en keek recht in het gezicht van haar muziekleraar.
‘Oh … eh … Stan doet vandaag herexamen en ik kwam mee voor mentale ondersteuning’, legde ze uit. ‘Maar ja, ik mocht natuurlijk niet mee de examenzaal in, dus dood ik hier de tijd. Vind u het erg?’
‘Nee hoor’, lachte Van der Linden. ‘Ik ben hoogstens verbaasd. Sowieso dat jij op school bent én dat je een kerstlied op de piano aan het spelen bent.’
O. Eva had helemaal niet opgelet wat ze aan het spelen was, maar realiseerde zich nu dat ze op de automatische piloot ‘O holy night’ was gaan spelen.
‘Tja … dat ging vanzelf’, lachte Eva. ‘Vast omdat ik het zo veel gespeeld op de piano hier.’
‘Dat is waar ook’, herinnerde Van der Linden zich. ‘Jij en Stan hebben toen natuurlijk die prachtige uitvoering neergezet. Hadden jullie toen al een relatie?’
Eva voelde dat ze bloosde. Om zich een houding te geven glimlachte ze. ‘Nog niet, maar dat was wel de aanleiding, denk ik. Of oorzaak. Hoe zat dat ook alweer?’
Haar muziekleraar grijnsde. ‘Dat moet je aan collega Van Eck vragen, denk ik. Jij bent wel geslaagd, toch, Eva?’
‘Jazeker.’
‘En volgend jaar het conservatorium, of niet?’
‘Yep. Ik ben al toegelaten.’
‘Dat is heel mooi om te horen, Eva. Ik hoop dat je er veel plezier zult beleven. Gaat Stan er ook heen?’
‘Nee, Stan gaat voor rechten. Als hij z’n examen nu tenminste haalt, maar daar gaan we wel van uit.’
‘Uiteraard. Ik begreep dat zijn diabetes opspeelde de avond voor het bewuste examen.’
Die docenten vertelden ook alles aan elkaar. Maar goed, zo erg was het nu ook weer niet dat hij dit wist.
‘En hoe gaat het met je muziekcarrière?’
‘Eh … hoe bedoelt u?’
‘STER’, verduidelijkte Van der Linden. ‘Ik ben fan hoor’, grinnikte hij erbij. ‘Jullie maken mooie muziek, hebben echt een unieke stijl.’
Nu waren haar wangen vast knalrood geworden. Haar muziekdocent complimenteerde de band waar ze inzat? Om de een of andere reden kon Eva zich niet voorstellen dat Van der Linden naar hun muziek zou luisteren. Dat was toch meer iets voor jongeren? Aan de andere kant … zo oud was hij nu ook weer niet.
‘Jullie kwamen een keer voorbij in mijn suggesties lijst op Spotify’, ging Van der Linden verder. ‘Ik meende de muziekstijl te herkennen. Vervolgens zag ik de albumcoverfoto en toen begreep ik het. Heel erg leuk, Eva.’
‘Dank u.’ Wat kon ze anders zeggen dan dat?
‘Gaat Stan er ook mee verder?’
Eva schudde haar hoofd. ‘Hij houdt veel van muziek, maar ziet een carrière in de muziek toch niet zo zitten. Dat geeft niks, we hebben al een vervanger gevonden voor hem, zijn naam begint gelukkig ook met een S.’ Van der Linden keek haar vragend aan. ‘STER is een afgeleide van de eerste letters van onze namen’, legde Eva uit. ‘Stan, Tessa, Eva en Robin.’
‘O, vandaar. Nu snap ik het. Maar dat komt dan zeker heel mooi uit.’
Eva praatte nog een poosje verder met Van der Linden, over van alles en nog wat. Ze vergat compleet de tijd en schrok op toen haar telefoon overging.
‘Neem maar op’, lachte Van der Linden. ‘Je bent officieel geen leerling meer, toch?’
‘Ik denk het niet, nee.’ Het bleek Stan te zijn, hij was klaar met zijn examen en was naar haar op zoek.’
‘Ik zit bij Van der Linden’, antwoordde ze. ‘Herinneringen ophalen aan zes jaar muziek.’
‘Top! Ik kom er ook aan.’
‘Hoe ging het?’ Ze kon het niet nalaten te vragen, hoewel ze wist dat ze het ook zo meteen kon vragen.
‘Super! Als ik het niet gehaald heb, eet ik m’n viool op.’
‘Dan hoop ik maar dat je het haalt, want ik zou het zonde van die viool vinden.’
‘Daarom zeg ik het ook’, grijnsde hij. ‘Omdat ik zeker weet dat ik het nu wel gehaald heb.’