Het idee voor dit blogbericht kreeg ik enkele jaren geleden, toen ik uit nieuwsgierigheid het eerste boek in de Zeven zussen reeks beluisterde. Ik besloot om alle boeken te gaan ‘lezen’ en dan een eindoordeel te schrijven. Dat duurde wat langer dan gepland, maar het is me uiteindelijk gelukt: in augustus 2023 las ik het laatste boek uit de reeks en vandaag vertel ik je mijn ongezouten mening.
O ja, eigenlijk zou er vandaag een ander bericht online komen. Ik zou een recensie-exemplaar krijgen van het nieuwe boek van Kees Postma. Maar ik moet er (denk ik) nog even achterna, want ik heb het boek nog steeds niet gezien. Hoe dan ook, ik zou er een blog over schrijven, maar dat is niet gelukt. Jullie houden het nog te goed. Gaan we het nu weer over de zeven zussen hebben.
Leestijdlijn
Ik heb ruim de tijd genomen om deze serie te lezen, want in april 2020 begon ik en in augustus 2023 las ik het laatste boek uit. Het grappige is dat ik zowel het eerste als het laatste deel in het Engels luisterde en de andere delen in het Nederlands.
- April 2020: The seven sisters: Maia’s story
- September 2020 & Januari 2021: Storm – Ik was begonnen in september, maar toen ging een belangrijk personage dood. Ik vond zijn dood zo zinloos en ongeloofwaardig, dat ik het op wilde geven. In januari 2021 begon ik mijn Booktube kanaal en ik besloot een video te maken over het lezen van deze reeks (uiteindelijk dus niets meer van gekomen) en ik ging toch maar verder.
- Februari-maart 2021: Schaduw
- April 2021: Parel
- Juli 2023: Maan en Zon
- Augustus 2023: De zevende zus & Atlas: the story of Pa Salt
Algemene indruk
Als je eenmaal een paar boeken in de Zeven zussen reeks hebt gelezen, dan weet je het wel. De boeken komen grotendeels op hetzelfde neer. Uiteraard spelen verschillende personages de hoofdrol, maar uiteindelijk is elk verhaal tragisch. Ook vond ik dat de boeken bijzonder veel gedwongen huwelijken bevatten. De ene historische verhaallijn vond ik interessanter dan de ander, ik denk dat ik die lijn in boek twee het mooist vond, juist omdat ik niet zo veel van Noorwegen afwist. Wat ik wel interessant vond aan de verhaallijn in het deel over Tiggy was dat het over de grotwoningen in Spanje ging. Een paar weken later ben ik zelf op bezoek geweest in zo’n grotwoning (op Gran Canaria heb je er nog een heleboel).
De verhaallijnen werden, mijns inziens, ook steeds ongeloofwaardiger. Veel toevalligheden en ook werden de boeken steeds zweveriger (naar mijn mening dan hè). Zowel in deel 7 als 8 komt duidelijk de zienswijze van Lucinda Riley (en haar zoon) naar voren: elk geloof op aarde heeft iets bijzonders en we moeten vooral niet gaan beweren dat er één waar geloof is. En dat vind ik zo raadselachtig, veel christenen zijn helemaal weg van deze boeken, wat ik gezien het taalgebruik, de zweverigheid en hekserij niet kan begrijpen. Harry Potter kan nog wat leren van Tiggy en haar achternicht 😉
Wat mij ook stoorde, was dat de schrijfstijl helemaal niet zo goed is. Veel tell en weinig show. Daarnaast ook veel storende woordherhaling en dan met name het woordje enfin. Ik weet niet wat in de Engelse versies staat, maar het is in het Nederlands niet gebruikelijk om vaak enfin te zeggen. Dat de schrijfstijl veel beschrijvend is, komt misschien ook door Rileys manier van schrijven. Ik las in een interview dat ze de eerste versie insprak op een dictafoon en door iemand liet transcriberen. Vervolgens ging ze het wel herschrijven, maar er zit een verschil tussen vertelstijl en schrijfstijl.
Positief?
Kan ik ook nog positief zijn over deze reeks? Ja, één positief punt wil ik wel noemen. De manier waarop alle verhaallijnen in het achtste boek samenkomen is op z’n minst geniaal te noemen. In elk boek heeft Lucinda Riley Pa Salt een (kleine) rol gekregen en hij heeft de vrouwen niet random geadopteerd, hun verhaallijnen zijn verweven met het zijne. In veel opzichten vond ik het laatste deel ook het beste, hoewel het ook niet allemaal even geloofwaardig was.
Het verbaasd je vast niet dat ik deze reeks niet zou aanraden. Als je van historische dual-timeline romans houdt en graag een christelijk boek leest, zou ik je de boeken van Melanie Dobson aan willen raden, of het boek Wat we verborgen houden van Erin Bartels.
Heb jij weleens een boek in de Zeven zussen reeks gelezen?
Liefs,
Mirjam
Mijn ervaring met de “schrijfstijl” was met de duitse uitgave niet beter. Of het is ook in het engels zo slecht of er wordt geen geld aan een goede vertaling besteed. In beide gevallen slecht voor een boek dat zo veel geld opbrengt. Dat zweverige zweefde er een beetje tussen door. Ik kon er niet zo goed mijn vinger op leggen. Soms was er veel religie, dan weer veel gezweef, daar ontbrak voor mij een grote lijn in. Ook had het verhaal soms een enorme infodump en dat heb ik dan maar overgeslagen. Het basisidee, die zeven zussen met elk een eigen opdracht is goed, maar niet uniek, denk ik. Maar de uitwerking had beter gekund. Ergens ging de commercie voor. Dat geldt overigens ook voor andere boeken van haar.
De kans lijkt mij het grootst dat het in het Engels ook niet heel fantastisch is dan, als de schrijfstijl in zowel Nederlands als Duits tegenvalt. En wat je schrijft over ‘zweverig’ en ‘religieus’ is inderdaad de juiste beschrijving, ik kon er ook nooit goed mijn vinger opleggen en wat je schrijft over infodump klopt ook. Het concept was niets mis mee en ik moet zeggen dat ik (wat ik ook al schrijf) de ontknoping uiteindelijk wel gaaf vond, maar de uitwerking had inderdaad beter gekund, uniekere verhaallijnen en dergelijke. Maar ik denk dat als je als schrijver eenmaal iets ontdekt hebt dat goed geld oplevert, het heel moeilijk is om er nog vanaf te stappen.
Haha, wat ”toevallig” dat je hier nu juist een blog over schrijft:) Ik heb vorige week het eerste deel van de serie gelezen en ik was er best wel positief over, aangezien ik er niet hele positieve verhalen over hoorde (niet heel realistisch, te romantisch en best wel zweverig zoals jij ook al zei) Ik vond het in deel 1 dus nog wel meevallen en het 2e deel lijkt me ook wel leuk! Het zweverige en haar idee over religies merkte ik al op in deel 1 en ik vond het eigenlijk gelijk al een beetje irritant…. Ik denk dat ik gewoon door ga lezen en als ik het niks meer vind er gewoon mee stoppen, soms kan ik dat wel en met deze serie denk ik ook! Maar wel leuk om te lezen wat jouw ervaring is met de serie:)
Haha, inderdaad toevallig. En wel leuk dat je de serie bent gaan lezen. Van de historische verhaallijnen heb ik best wel wat opgestoken (bijvoorbeeld over de bouw van het standbeeld in Rio de Janeiro) en ik ben ook niet geheel negatief over de serie. En je hebt gelijk hoor, je hoeft echt niet altijd per se christelijke boeken te lezen. Zolang je maar goed in je achterhoofd houdt waar je zelf voor staat. Ik weet niet of je De eindeloze boekenkast’ luistert, maar Anna Laura en ik hebben daar een keer een aflevering over gemaakt, over het lezen van verschillende boeken. Benieuwd of je de serie gaat uitlezen 😉
Dank je Mirjam, ik zat al heel lang te twijfelen of ik aan deze serie zou beginnen, gevoelsmatig had ik er iets tegen.
Maar omdat ik best veel positieve recensies las dacht ik “vooruit dan maar” en vervolgens begon ik er niet aan.
Wat jij beschrijft is juist wat ik in de boeken verwachtte tegen te komen..
Dus: ik laat ze staan.
Een goede beslissing! Als je er gevoelsmatig al iets op tegen hebt, is dat vaak een goede indicatie of je iets wel of niet moet doen. Blij dat mijn leeservaring jou hierbij geholpen heeft 😉