Friends 4-ever // Hoofdstuk 25 // Norah

In het vorige hoofdstuk werkten Norah en Marit samen aan hun huiswerk voor scheikunde en je hebt de twee al vaker kunnen horen klagen over hun lerares voor dit vak: mevrouw Ploeg. Is het er echt zo verschrikkelijk of verzinnen ze maar wat? Laten we eens een kijkje nemen…

‘Wat is hier gebeurd?’ snerpte de stem van mevrouw Ploeg door het lokaal. Norah keek meteen op van het practicum dat ze met Kyle aan het doen was. Bij wie was het mis gegaan?
Schuin tegenover haar zat Marit met afgehangen schouders en een verdrietig gezicht naar de bende op de tafel te kijken. Liam stond er al even verslagen naar te kijken.
‘Het begon ineens te borrelen, mevrouw!’ zei Liam dapper.
Ploeg zette haar handen in haar zij en haar mond werd een smalle streep. ‘Het begon inééns te borrelen? Dat maak je mij niet wijs, jochie!’
Liam verschoot van kleur, zijn ogen fonkelden van woede. Norah begreep hem volkomen, omdat hij op de basisschool een keertje was blijven zitten, was Liam al zeventien. Jongens van zeventien noemde je geen jochie, dat was gewoon belachelijk!
‘Jullie hebben de stappen niet goed opgevolgd, anders zou dit niet gebeuren.’ Ploegs ogen schoten heen en weer tussen Marit en Liam, die allebei niet wisten waar ze moesten kijken.
Marits wangen waren vuurrood en Norah zag dat ze op haar lip beet. Vast om te voorkomen dat ze zou gaan huilen.
‘Hoe vaak moet ik het nog zeggen: goed lézen wat er staat, dan kan er niets misgaan.’
Wat een stomme opmerking, alsof ze geen fouten konden maken. Het was toch het idee dat je van je fouten leerde? Maar nee … Ploeg ging ervanuit dat iedereen in dit lokaal een volleerd scheikundige was en het vak gekozen had omdat ze er zo goed in waren.
‘Dat dit nou net hen moet overkomen,’ fluisterde Kyle, die naast haar zat.
‘Ja, Liam is echt een kei in scheikunde,’ merkte Norah op.
‘En Marit doet nooit een vlieg kwaad,’ zei Kyle heftig. ‘En dan krijgt ze er zo van langs van dat …’ Hij slikte zijn woorden in, maar Norah wist prima wat hij had willen zeggen. ‘Straks gaat ze nog huilen.’
‘Nou, komt er nog wat van?’ zei mevrouw Ploeg. Kennelijk had ze hen opgedragen om de boel op te ruimen. ‘Jullie blijven straks even zitten, dan geef ik jullie strafwerk mee. En zoals jullie wellicht weten moet strafwerk bij mij altijd ingeleverd worden met een handtekening van je ouders. Van allebei.’ Dreigend keek Ploeg de klas rond, alsof ze iedereen een lesje wilde leren.
Norah zag Marits gezicht wit worden en ze wist meteen wat het probleem was. Marits moeder kon natuurlijk nooit dat strafwerk ondertekenen. Wat een vervelend mens was Ploeg ook.
Vastberaden draaide ze zich om naar Kyle. ‘Kyle, jij en Aron weten altijd goed hoe je docenten dwars kunt zitten hè?’
Er brak een grijns door op Kyles gezicht. ‘I’m your man, madam.’
‘Kunnen jullie iets bedenken om haar goed betaald te zetten? Dat …’ Geschrokken hield ze haar mond, want ze zag dat mevrouw Ploeg hun richting op kwam lopen.
‘Wordt hier ook nog gewerkt?’
‘Ja hoor, mevrouw,’ zei Kyle met een braaf gezicht, dat helemaal niet bij hem paste. Toen Ploeg was doorgelopen keek hij haar onderzoekend aan. ‘Hoe boos ben je?’
‘Heel erg boos,’ antwoordde Norah. ‘Hoezo?’
‘Dan passen we onze rottigheid daarop aan,’ grijnsde hij. ‘Waarom ben je eigenlijk zo kwaad … je weet toch dat ze zo is?’
‘Jawel,’ zei Norah aarzelend. ‘Maar dat Ploeg zó gemeen doet tegen Marit … er staat toch vast wel in haar leerlingendossier over haar moeder …’ Op dat moment realiseerde ze zich tegen wie ze aan het praten was. Ze sloeg haar hand voor haar mond en kreunde.
‘Haar moeder?’ Kyle was een en al interesse.
‘Vergeet het!’ zei Norah op gebiedende toon. Hoe kon ze dat nu doorvertellen? En nog wel tegen Kyle! Als ze het nu tegen Ethan had gezegd, dan was dat nog begrijpelijk. Maar Kyle had hier helemaal niks mee te maken.
‘Heeft … heeft Marit geen moeder meer?’ vroeg hij zacht.
‘Zoiets,’ antwoordde Norah. ‘Het is veel ingewikkelder dan dat. Maar je mag dit tegen niemand vertellen Kyle. Tegen niemand!’
Kyle knikte ernstig.
‘En je mag ook nooit laten merken aan Marit dat ik dit per ongeluk tegen je heb verteld.’
Weer knikte Kyle met een ernstig gezicht.
‘Nooit!’ herhaalde Norah nog eens.
‘Dat beloof ik,’ zei Kyle serieus. ‘En Aron en ik zullen een passende wraakactie bedenken.’
Norah lachte opgelucht. Ze vertrouwde Kyle volkomen en richtte zich weer op het practicum.
Het was eigenlijk maar een saai proces, je moest de precieze stappen opvolgen van mevrouw Ploeg. En daardoor kon je al bedenken wat er zou gebeuren: vrijwel niets. Natuurlijk, stofjes veranderden van kleur, door bepaalde chemicaliën. Maar wat leerde je hier nu van? Ze kregen alleen maar bevestigd wat ook in hun tekstboek stond. Met heimwee dacht Norah terug aan de lessen van meneer Verduijn. Hij zou spontaan in lachen uitgebarsten zijn, na de overstroming van het project van Marit en Liam. Vervolgens zou hij de klas gevraagd hebben wat zij dachten dat er misgegaan was, op basis van de kennis die ze hadden over de stoffen. Dat was toch veel interessanter?
‘Hé, waar zit jij met je gedachten?’ Kyle stootte haar aan. ‘Je wilt niet dat dit goedje ontploft, toch?’
‘Nou … eigenlijk, lijkt me dat nog niet eens zo’n gek idee,’ bedacht Norah.
Er verscheen een glimlach op Kyles gezicht. ‘Uit solidariteit,’ raadde hij haar gedachten.
Norah knikte. ‘Dan heb ik meteen m’n wraakactie.’
Kyle grijnsde. ‘Wat moet ik doen?’
Norah keek even naar de verschillende schaaltjes en potjes die op de tafel stonden. ‘Gooi dat er maar helemaal in,’ wees ze. ‘Dan gaat het fiks borrelen. Met een beetje geluk krijgen we een mini-explosie.’ Ze hoopte maar dat ze het goed had ingeschat.
Zonder blikken of blozen mikte Kyle de volledige inhoud van het schaaltje met poeder in het glas waar ze hun mengsel hadden gemaakt. Gespannen keek Norah toe.
‘Er gebeurt niks,’ fluisterde Kyle.
‘Jawel,’ zei Norah. ‘Even geduld nog.’
Het duurde een tijdje, maar toen begon het mengsel te borrelen en kwam er een dikke laag schuim op, dat snel omhoog kroop en over de rand stroomde.
‘Mevrouw Ploeg! Help!’ Kyle was een geboren toneelspeler en Ploeg kwam snel naar hun tafel gelopen.
‘Wel heb ik ooit …’ begon ze haar tirade. ‘Kan dan niemand hier normaal een proefje uitvoeren?’
‘Maar bij stap vijf moesten we dat poeder toevoegen …’ zei Kyle bedremmeld.
‘Niet alles!’ Ploeg beheerste zich nog redelijk, bedacht Norah. ‘Te bedenken dat ze bij Liam en Marit zo’n tirade had afgestoken.
‘Ik zei het je toch!’ Kyles stem klonk vol verwijt richting Norah, maar hij gaf haar snel een knipoog.
‘Ik heb nooit gezegd dat je alles moest toevoegen. Alleen maar dat je niet te weinig moest doen,’ wierp Norah tegen. Als ze ruzie maakten zou Ploeg nog sneller boos reageren.
‘Ja, maar nu heb ik te veel gedaan. Dat is jouw schuld!’
‘Genoeg!’ Mevrouw Ploeg gilde bijna. ‘Norah en Kyle …’ Hun scheikundelerares haalde een paar keer diep adem. ‘Zorg dat alles opgeruimd is. Net als Marit en Liam krijgen jullie strafwerk mee, maar wel het dubbele, aangezien jullie al gewaarschuwd waren door hun onoplettendheid.’
Norah omklemde met haar handen de tafel, om te voorkomen dat ze in woede zou uitbarsten. Ze had hier immers zelf voor gekozen.
‘Oké mevrouw,’ hoorde ze Kyle zeggen. ‘Maarre … ik kreeg een beetje van het goedje over m’n handen. Kan dat kwaad?’
Ploeg zuchtte hoorbaar, haar enige reactie was het schudden van haar hoofd.
Norah besloot dat het nu wel genoeg was geweest en liep naar de tafel van Marit en Liam, waarop een grote rol keukenpapier stond.
‘Zullen we vanavond samen ons strafwerk maken?’ fluisterde ze. ‘Als jij bij mij komt, wil een van m’n zussen wel een handtekening zetten.’
Hoe vervelend ze het ook vond dat ze strafwerk had gekregen, de dankbare blik op Marits gezicht was het allemaal waard. Met een blij gevoel liep Norah terug naar de tafel, waar Kyle ondertussen alle spullen vanaf had gehaald.
Hij stak zijn vuist naar voren. Norah bokste die van haar ertegenaan.
‘Missie geslaagd!’

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•