Friends 4-ever // Hoofdstuk 53 // Norah

Het is alweer een jaar geleden dat ik het eerste hoofdstuk van het vervolgverhaal deelde. Toen kon je lezen over de eerste schooldag van de vier meiden op de middelbare school. Ik was eerst van plan om per jaar één leerjaar te delen, maar dat is niet gelukt. Dat komt natuurlijk ook door de uitgebreide beschrijving van de trip naar Cambridge. En het geeft helemaal niets, want het betekent dat jullie langer kunnen genieten van de avonturen van Norah, Lily, Eva en Marit. Vorige week kon je lezen over Marit, die een 9,3 voor haar toets van Engels haalde. Via deze link kan je dat hoofdstuk nog eens teruglezen. Vandaag gaan we kijken hoe het gaat met Norahs pianolessen …

De diepe zucht van Ethan vertelde Norah genoeg, dus stopte ze met spelen.
‘Noor, even serieus. Oefen je wel?’
‘Ja!’ reageerde ze geïrriteerd. Oké, misschien niet zo veel als eigenlijk zou moeten en ze zou willen. Maar ze oefende echt.
‘Oké.’ Ook Ethan klonk kortaf en chagrijnig. ‘Hoor je wat het probleem is?’
Norah haalde haar schouders op. ‘Niet de juiste maat?’
‘Ook niet,’ antwoordde Ethan. ‘Je speelt aarzelend en slaat nog te vaak de verkeerde toetsen aan.’
‘Het gaat toch al beter dan eerst?’ probeerde ze.
‘Nou … als je op dit tempo doorgaat kan je over vijftig jaar misschien pianospelen op het niveau dat je wilt hebben.’ Weer zuchtte Ethan. ‘Dit werkt gewoon niet, Noor.’
Norah zweeg om te voorkomen dat ze te heftig zou reageren. Ze haalde aan paar keer diep adem.
‘Wat werkt niet?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Dit.’ Ethan maakte een vaag gebaar richting de piano.
‘Waarom niet?’
In haar hoofd turfde ze de hoeveelheid zuchten van Ethan. Een diepe zucht telde dubbel, dus dan zat hij inmiddels al op zes. Ze glimlachte bij het idee.
‘Weet je … omdat je m’n vriendin bent, durf ik niet streng te zijn voor je. Pieter Verboom stuurde me vroeger weleens naar huis als ik niet genoeg geoefend had.’
‘Hoe wist hij dat dan?’
‘Dat kon hij horen. Net als dat ik nu kan horen dat jij niet genoeg oefent. Niet als je goed piano wil kunnen leren spelen, dus wil je dat eigenlijk wel?’
Verontwaardigd keek Norah hem aan. ‘Natuurlijk wil ik dat, dat weet jet toch?’
Ethan haalde zijn schouders op. ‘Dan moet je echt beter je best gaan doen! Anders gaat het echt een jaar of vijftig duren.’
‘Nou en, dan duurt het maar vijftig jaar,’ reageerde Norah boos. ‘Ik wil piano leren spelen.’
Ethan glimlachte. ‘Het kan korter. Als je wat meer oefent.’
‘Ik oefen echt wel, hoor!’ zei Norah, hoewel … als ze eerlijk was had ze de afgelopen weken niet zo enthousiast geoefend meer als eerst. Het ging ook zo sloom allemaal en de liedjes waren zo saai. Ze had gedroomd dat ze na een les of twee al wel het een en ander kon spelen. En soms plaagden haar zussen haar, als ze zat te stuntelen en dan gaf ze maar weer op.
‘Ja, dat geloof ik wel. Maar hoe lang oefen je?’
‘Een halfuurtje,’ antwoordde ze.
‘Per dag?’ Ethans wenkbrauwen waren hoog opgetrokken.
‘Eh …’ Norah aarzelde. Liegen vond ze nooit een goed idee en al helemaal niet tegen Ethan.
‘Per week?’ Zijn stem schoot omhoog. ‘Lieverd, dat is echt niet genoeg!’
Ze zuchtte diep. ‘Nou, dan stop ik er wel mee.’ Ze sloot de klep van de piano, iets harder dan ze eigenlijk bedoeld had, stond op en liep naar de gang waar haar schoenen stonden en haar tas hing.
‘Norah!’ Ethan kwam de gang in gerend, hij struikelde bijna over z’n eigen voeten. ‘Doe niet meteen zo boos!’
‘Ik ben niet boos …’ zei Norah, maar haar gezichtsuitdrukking zou haar vast verraden.
‘Teleurgesteld dan,’ grijnsde Ethan. ‘Dat is het probleem hè?’ Hij pakte haar pols, trok haar naar zich toe en sloeg zijn armen om haar heen. Haar boosheid en teleurstelling smolt weg. Ze legde haar hoofd op zijn schouder.
‘Je hoopte dat je al heel goed kon spelen, op dit moment, of niet? Maar weet je, je moet ergens beginnen. En zoals ik al zei, ik ben niet streng genoeg voor je. Dat lukt me gewoon niet. Dus we moeten op zoek naar een andere oplossing.’
‘Die hebben we toch al,’ zei Norah. ‘Ik stop ermee.’
‘Nee,’ zei Ethan. Ze vroeg zich af of wat hij had gezegd over streng zijn wel waar was, gezien de toon in zijn stem nu. ‘Ik ga een andere oplossing zoeken. Misschien weet ik al wel wat.’
‘Wat dan?’ Norah nam afstand en keek hem verwachtingsvol aan.
Hij glimlachte geheimzinnig. ‘Dat hoor je nog van me. Als het gelukt is.’
Voor ze kon protesteren had hij zijn lippen op de hare gedrukt. Zoenen was altijd beter dan ruzie maken over pianoles, besloot Norah, dus kuste ze hem enthousiast terug.

‘Hoe gaan je pianolessen bij Ethan?’ informeerde Eva de volgende dag, toen ze uit school op Lily en Marit wachtten. ‘Ik heb je er al een tijdje niet meer over gehoord.’
‘Omdat het slecht gaat,’ verzuchtte Norah. ‘We kregen gisteren zelfs ruzie. Ik oefen niet genoeg volgens Ethan.’
Eva grijnsde. ‘Heeft hij gelijk?’
‘Een beetje wel,’ antwoordde ze. ‘Dus hij gaat me geen les meer geven.’
‘Zo, hij is wel heel streng!’
‘Nou, eigenlijk is hij gestopt omdat hij niet streng genoeg kan zijn,’ antwoordde Norah. ‘Maar hij gaat een andere oplossing voor me bedenken. Dus ik ben benieuwd.’
‘Hoorde ik het woord ruzie in combinatie met een gesprek over Ethan?’ Lily kwam eraan, op de voet gevolgd door Marit.
‘Het stelde niks voor,’ reageerde Norah. ‘We waren alleen een beetje geïrriteerd, het is allang weer goed.’
‘Had een klasgenootje weer met hem geflirt?’ vroeg Lily plagend.
Norah rolde met haar ogen. ‘Heb jij al weleens ruzie gehad met Stan?’ vroeg ze aan Eva.
Die schudde demonstratief haar hoofd. ‘Stan weet niet eens wat ruzie is,’ grinnikte ze vervolgens. ‘Hoe gaat dat eigenlijk met jou en James?’ informeerde Eva. ‘Hebben jullie nooit misverstanden ofzo?’
Marit schudde haar hoofd. ‘Ruziemaken is ook een beetje lastig … Ik bedoel, we kunnen het niet eens goedmaken, dat is toch het idee van ruziemaken in relaties?’ Ze keek Norah grijnzend aan en Norah wist dat ze een grapje maakte.
‘Precies. Misschien moet je Stan toch het concept van ruziemaken uitleggen, Eef!’

‘Moet jij geen huiswerk maken, Norah?’ informeerde haar moeder, toen Norah na het eten nog een tijdje beneden bleef rondhangen.
‘Dat heb ik vanmiddag al gedaan,’ vertelde Norah. Ze wilde toch nog oefenen op de piano en als ze dat vanavond deed, waren er minder mensen om commentaar te leveren. Ze ging achter de piano zitten, pakte een van de oefenboekjes en opende de klep. Het kostte nog steeds wat tijd om de juiste toetsen te vinden.
‘Hé, je luistert wel naar me,’ hoorde ze opeens een stem achter zich. Verrast keek ze om. ‘Wat doe jij hier?’
Hij grijnsde. ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Hij boog zich naar haar toe en kuste haar op haar wang. ‘Heel toepasselijk dat je achter de piano zit.’ Hij overhandigde haar een klein, plat pakje. ‘Pak maar uit. Het is eigenlijk een beetje te vroeg, maar ik kon niet nog een maand wachten.’
Ze trok haar wenkbrauwen op, maar begreep toen wat hij bedoelde. Volgende maand hadden ze een jaar verkering. Ze peuterde aan het plakband. Het was een fotolijstje, maar in het lijstje zat geen foto, maar een briefje.
Tegoedbon voor een jaar pianoles bij Pieter Verboom, vanaf september. Xxx Ethan
Verbaasd keek Norah van de bon naar Ethan. Die grijnsde een beetje verlegen.
‘Ik heb vanmiddag met hem gebeld en gevraagd of ik mijn plek mag doorgeven aan iemand naar keuze. Normaal gesproken is dat niet de manier, maar ik ben al zo lang z’n leerling dat hij akkoord ging. Helemaal toen hij hoorde dat het om m’n vriendin ging. Enne, als je het briefje eruit haalt, kan je in het lijstje een foto van ons samen doen.’
Norah vloog overeind, de pianokruk viel met een klap op de grond, maar dat kon haar niks schelen. Ze trok Ethan in haar armen en drukte hem stevig tegen zich aan.
‘Marit had gelijk,’ mompelde ze na een tijd.
‘Wat?’ informeerde Ethan.
‘Ruzies maak je alleen om het daarna weer goed te maken.’

Wat vind jij van Ethans lieve gebaar?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•