Friends 4-ever // Hoofdstuk 65 // Norah

Voordat ik het hoofdstuk vandaag begin: fijne Koningsdag vandaag. Op het moment dat ik dit hoofdstuk inplan is het 27 februari en heb ik geen idee hoe Koningsdag er vandaag uit gaat zien. Maar ik hoop dat je een fijne dag hebt. En voor het geval Zijne Majesteit ook meeleest met het vervolgverhaal: gefeliciteerd met uw verjaardag 😉
Vorige week kon je lezen over Marit, die een gesprek met haar vader had omdat haar schoolwerk begon te lijden onder het gemis van James. Komt het je niet bekend voor? Lees het dan terug via deze link. Vandaag lezen we over Norah, wiens leven er ook een tikkeltje anders uitziet nu Ethan examen heeft gedaan en ze hem dus niet meer elke dag op school ziet. Maar of de school Ethan ook vergeten is?

‘Oké, wij zijn dus officieel de kneusjesgroep.’ Stan keek met een tevreden uitdrukking de kring rond. ‘Of zijn jullie heel toevallig wel heel goed in softbal en heeft Brouwer mij in de verkeerde groep gezet?
Norah schudde haar hoofd om aan te geven dat zij met softbal er meestal ook niks van bakte. Ze vond het best een leuke sport, maar echt goed was ze niet. Niet in het slaan, niet in het vangen en ook niet in het opgooien. Nu ja … wat vangen betreft was ze niet echt slecht, maar als ze daarna de bal moest teruggooien liep dat meestal op een fiasco uit.
Vrijwel iedereen in de groep was het met Stan eens. Gelukkig zaten haar vriendinnen ook bij haar in de groep, hoewel Norah vond dat Lily best in de middelste groep kon. Ze was echt niet slecht, maar waarschijnlijk had Brouwer dat niet in de gaten. Ook gymleraren zagen niet alles.
‘Zijn we nu niet met te weinig spelers?’ vroeg Jonathan, een leerling uit de andere vijfde klas waarmee ze tegelijk gym hadden.
‘Volgens mij niet,’ antwoordde Norah. ‘Maar ja, ik kan het natuurlijk mis hebben. Ik zit niet voor niets in de kneusjesgroep.’
‘Ethan zal wel teleurgesteld zijn, of niet?’ plaagde Eva haar. Norah grinnikte, haar vriend stond vorig jaar bekend als de softbalkampioen van de school. Een keer had hij de bal zo hard geslagen dat hij over het hek vloog en tot nu toe nog niet teruggevonden was.
‘Ethan? Wie is dat?’ vroeg Jasper nieuwsgierig.
‘Norahs vriend,’ zei Stan, voor Norah kon reageren. ‘Het is nog aan, toch Noor?’
‘Jazeker,’ zei Norah beslist en ze kon het niet helpen, er verscheen een glimlach op haar gezicht. Vanavond zou ze Ethan weer zien! Het was inmiddels twee weken geleden omdat hij vorige week het weekend in Groningen was gebleven. Hij had maandag vroeg college gehad, dus dat vond hij fijner. Ze had hem echt gemist. Maar goed, nu moest ze zich niet laten afleiden door dat gemis, ze zou hem trots maken en goed haar best doen met softbal.
‘Kennen wij hem?’ wilde Lianne weten.
‘Natuurlijk! Heb je Norah en hem vorig jaar nooit hand in hand zien lopen ofzo?’ vroeg Lily.
Lianne haalde haar schouders op.
‘O, da’s die lange gast die vorig jaar in 6-v zat!’ wist Jasper. ‘Die ontzettend goed was in softbal.’
‘Hij is toch cum laude geslaagd?’
‘Heb je verkering met hém? Goed voor elkaar Noor!’
Norah bloosde een beetje van alle aandacht en opmerkingen.
‘Wordt hier nog gewerkt?’ Brouwer kwam met grote passen aanlopen. ‘Jullie kunnen juist wat extra oefening gebruiken!’
‘O, heeft u daarom alle kneusjes bij elkaar gezet?’ reageerde Stan meteen. ‘Maar ik kan altijd veel beter softballen als ik in een groep zit met mensen die het wél kunnen.’
‘Iedereen hier kan softballen,’ zei Brouwer stellig. ‘Alleen hebben sommige wat meer oefening nodig. Dus hup, aan het werk. Hebben jullie al groepen gemaakt?’
‘A tegen B,’ zei Stan meteen. Kennelijk had hij geteld dat het precies uitkwam als de klassen tegen elkaar zouden spelen. ‘A is aan slag.’
‘Misschien kun je voor ons bijles vragen aan Ethan,’ zei Jasper en hij stootte Norah aan, terwijl ze een rij vormden om te gaan slaan. ‘Ik wil ook wel de bal over het hek slaan.’
Norah grinnikte. ‘Ik geloof niet dat Ethan daar tijd voor heeft. Hij is heel druk met z’n studie. Als hij dan een keer thuis is doe ik liever wat anders dan softballen.’
‘Dat snap ik wel,’ zei Eva ernstig.
‘Ja?’ vroeg Stan op quasi-ongelovige toon. ‘Wat is er nu leuker dan softballen?’
‘Nou, zoenen,’ antwoordde Eva zonder blikken of blozen.

Ongeduldig liep Norah voor de zoveelste keer naar het raam. Waar bleef Ethan nu? Ze hadden tien minuten geleden al afgesproken, toch? Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en opende hun gespreksgeschiedenis. Met een teleurgestelde zucht liep ze terug naar de kamer en liet zich op de bank ploffen. Ze was er echt vanuit gegaan dat haar vriend kwart voor zeven er zou zijn, maar nee, in het appje stond heel duidelijk kwart over zeven. Hoe kwam ze ooit die komende twintig minuten door? Ze lachte schamper om haar eigen gedachten. Deed ze nu echt moeilijk over twintig minuten? Marit zou haar vriend pas over een heel aantal weken zien en ze had hem al langer niet gezien dan Norah Ethan had gezien. Ook Lily zou Corné de komende maand waarschijnlijk niet zien, al wist Norah nog steeds niet goed wat ze daarvan moest denken, waarschijnlijk omdat ze hem nog niet ontmoet had. In haar hoofd klopte het gewoon niet en hoorde Lily bij Aron. Ze vroeg zich af of hij wist dat Lily verkering had, want de laatste tijd was hij veel in Lily’s buurt te vinden. Laatst waren hij en Kyle zelfs met hen meegegaan naar de McDonalds, maar Norah kon zich niet herinneren dat ze het toen over Corné hadden gehad. Dat was op zich wel bijzonder, want Lily leek soms nergens anders over te kunnen praten.
‘Komt Ethan niet?’ informeerde haar moeder, die haar onrustig heen en weer had zien lopen.
‘Jawel,’ antwoordde Norah. ‘Maar ik had me in de tijd vergist. Hij komt pas kwart over.’
‘Ach, arme jij,’ zei haar moeder. Precies op dat moment ging de achterdeur open en stapte Ethan de kamer in.
‘Ik heb je zo gemist dat ik besloot wat eerder te komen,’ zei hij met een lach op zijn gezicht. Norah vloog op hem af en knuffelde hem stevig.
‘Zo te merken heb jij mij ook gemist,’ zei hij zachtjes in haar oor.
‘Heel erg,’ zei Norah ernstig. ‘Laten we een rondje gaan lopen,’ stelde ze vervolgens voor. Ze had behoefte om met Ethan samen te zijn.
‘Acht uur staat de koffie klaar,’ vertelde haar moeder, die haar woorden kennelijk op had gevangen. ‘Zijn jullie dan weer terug?’
‘We doen ons best,’ beloofde Ethan.
Even later liepen ze dicht naast elkaar door de wijk. ‘Leuke weken gehad?’
‘Jawel,’ zei Norah. ‘We hadden het vandaag op school nog over je. Brouwer zei dat er tot nu toe nog niemand is die zo goed kan softballen als jij.’
Ethan grinnikte. ‘Volgens mij vindt hij het nog steeds jammer dat ik die gymlerarenopleiding niet ben gaan doen. Dat was m’n plan B, maar dat wist je wel.’
Norah knikte, hij had het haar een keer verteld. ‘Maar goed, je hebt hoe dan ook een onuitwisbare indruk achtergelaten op school. Mijn klasgenoten waren allemaal vol bewondering toen ik vertelde dat je mijn vriend was,’ overdreef ze. ‘Tenminste, degenen die dat nog niet wisten.’
Weer grinnikte Ethan.
‘Tot ik vertelde dat je nu tandheelkunde studeert, toen was het snel over,’ voegde Norah er plagend aan toe. ‘Maar goed, ik heb je gewaarschuwd, niemand vindt een tandarts leuk.’
‘Jij wel,’ zei Ethan.
‘Hm, dat weet ik nog zo …’ begon Norah, maar Ethan snoerde haar de mond door zijn lippen op de hare te drukken.

Ken jij een aardige tandarts?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•