Schrijfpraat #35 Over personages gesproken

Mijn allergrootste nachtmerrie toen ik na het verschijnen van De opdracht aan een nieuw boek begon: “Wat als het hoofdpersonage (Nikki) lijkt op Jill? Ik MOET ervoor zorgen dat Nikki echt heel anders is dan Jill, anders denkt iedereen dat ik niet kan schrijven.” En hoe heb ik dat gedaan? Heb ik personages die op elkaar lijken? En wat voor tips heb ik om dit te voorkomen? Tot slot heb ik het ook nog even over eigenwijze personages en doe ik een poging dit fenomeen uit te leggen…

Hoe heb ik ervoor gezorgd dat Nikki anders werd dan Jill?
Heel simpel: Jill was extreem verlegen en ik liet Nikki meer voor zichzelf opkomen, daardoor beleefden de twee meiden elk heel andere avonturen. Jill zou bijvoorbeeld nooit aan Lars durven vragen wat Nikki wel aan Tim vroeg. Natuurlijk bracht dat Nikki ook wel in een vervelende situatie, maar Jills verlegenheid was natuurlijk ook niet alles.

Heb ik personages bedacht die op elkaar lijken?
Nu ik er achteraf naar kijk vind ik Lynn en Nikki best wel op elkaar lijken qua persoonlijkheid. Maar op zich is dat ook niet zo verwonderlijk, ze zijn niet voor niets beste vriendinnen sinds de basisschool. Toch zit er ook wel verschil tussen de twee meiden. Zo weet Nikki vaak snel wat ze wil en is wat uitgesprokener dan Lynn. En ik denk dat als ik de boeken er nog eens op na sla, dat ik dan vast wel meer verschillen (en vast ook wel overeenkomsten) zie. Ik werk nu ook aan het boek over het zusje van Lynn, Roos. Zij lijkt ook wel op haar zus, maar is gelukkig door wat ze meemaakt ook een uniek karakter geworden.

Hoe voorkom je dat al je personages op elkaar lijken?
Ik ben ervan overtuigd dat personagedossiers hierbij helpen, hier leg je de verschillende smaken van je personages in vast en ook hun karaktereigenschappen. Dat helpt je ook om consistente karakters te creëren, omdat je als het goed is al hun voorkeuren vastlegt. Daarnaast helpt het ook om kritisch naar je personages te kijken, misschien heb je wel verschillende bijfiguren die lijken op je hoofdpersonage, dan kan je er een paar wel weglaten uit het verhaal. Wat ook helpt is om een aantal eigenwijze personages ertussen hebben, die doen vaak wat hen uitkomt en dan hoef je helemaal niet bang te zijn dat ze lijken op andere karakters 😛

Eigenwijze personages?
Tja. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik dat fenomeen moet uitleggen. Maar ik heb een aantal personages dat gewoon totaal geen respect heeft voor de verhaallijnen die ik voor hen heb bedacht. Of eigenlijk meer voor de verhaallijnen die ik NIET had bedacht. Ja Maurits en Juda, ik heb het over jullie. Het was nooit mijn bedoeling dat Maurits een grotere rol zou spelen dan een kleine bijrol in Lijmen. En Juda … ik vond het prima dat hij zich zo vervelend ging gedragen tegenover Fleur, dat vond ik zelfs een fantastisch idee. Maar toen wilde ik ook een verklaring hebben waaróm hij dat deed. Natuurlijk liet hij daar (geheel in Juda stijl) niets over los, hoewel hij tegen het einde van deel 2 wel meer ontdooide. En ja, ik weet dat ik nu echt klink alsof de personages echt bestaan. Maar voor mijn gevoel doen ze dat ook. In mijn hoofd leiden ze een compleet leven en daarom weet ik vaak ook meteen of iets wel of niet gaat werken in een verhaal, omdat ik ze goed ken. Ik hoop dat je m’n uitleg een beetje begrijpt, want beter dan dit gaat het niet worden denk ik.

Wat wil jij nog weten over het bedenken van personages? Laat het me weten in een reactie, wellicht volgt er een tweede deel van ‘Over personages gesproken…’

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•