Wie mij al wat langer kent dan vandaag, weet waarschijnlijk dat ik een CV met behoorlijk wat variatie heb. Mijn allereerste baantje was een krantenwijk en ik heb zelfs een halfjaar achter de balie in een sportschool gewerkt. Ook heb ik een aantal jaar voor de klas gestaan en onlangs kreeg ik de vraag of ik een terugkeer wilde maken in het onderwijs, naar aanleiding van een interview in het RD. Het leek me goed om daar wat uitgebreider op in te gaan in een blogbericht.
Voor de klas
In 2012 begon ik met de lerarenopleiding Engels, in het begin deed ik de deeltijdopleiding, maar uiteindelijk ben ik na twee jaar overgestapt op het duale programma van de Driestar Educatief. Ik kwam terecht in Gouda, op het Driestar College en daar heb ik een aantal jaar echt met plezier voor de klas gestaan. Toch viel het lesgeven mij zwaar. Wat niet meehielp was dat ik een groot gedeelte van de tijd dat ik de opleiding deed nog geen diagnose coeliakie had. Ik was zo moe en ik begreep gewoon niet hoe het kon? Hoe konden mijn collega’s met zoveel energie voor de klas staan? Toegegeven, het contact met mijn leerlingen gaf me energie, maar ’s avonds moest ik steeds vroeger naar bed gaan om de volgende dag nog iets voor elkaar te kunnen krijgen. Na de diagnose veranderde mijn energieniveau, maar wat niet veranderde was de valse start die ik had gemaakt. Met pijn in mijn hart hoorde ik dat mijn contract niet verlengd werd. Ik heb overwogen om het ertegenin te gaan, bezwaar in te dienen, maar op dat moment had ik de energie daar ook niet meer voor. Achteraf gezien denk ik dat ik in het voorjaar van 2018 heel dichtbij een burn-out zat. Inmiddels waren er ook wat boeken van mijn hand verschenen, dus ik besloot me op het schrijverschap te richten. Dat bleek geen slechte keuze te zijn. Auteur zijn is een beroep dat veel beter bij mij past en ik kan het je bewijzen:
- Personages luisteren over het algemeen beter dan leerlingen: Ja, zelfs die eigenwijze personages die het verhaal een andere richting op proberen te duwen. Meestal realiseer ik me dat ze honderd procent gelijk hebben en pas ik het verhaal erop aan, waardoor het verhaal beter wordt. En over het algemeen kan ik mijn personages beter in het gareel houden dan mijn leerlingen. Orde houden was mijn grootste struikelblok voor de klas (wat ook lag aan mijn beperkte energieniveau en later gebrek aan ervaring) en ik ben heel blij dat ik dat nu niet meer hoef te doen.
- Ik kan schrijven wanneer ik wil: Als ik een mindere dag heb, kan ik mijn activiteiten daarop aanpassen. Voor de klas moet je écht altijd aanstaan en dat was voor mij niet altijd haalbaar. Ik vind de vrijheid om mijn eigen uren in te delen echt geweldig, hoewel ik wel probeer om alleen tussen het ontbijt en avondeten te schrijven, dus geen middernachtschrijfsessies (heb ik nooit gedaan: had ik te weinig energie voor).
- Het past goed bij mijn brede interesse: Ik vind eigenlijk alles interessant. Toen wij thuis net internet hadden, kon ik uren op Wikipedia doorbrengen, klikkend van de ene pagina op de ander om meer te weten te komen over bepaalde onderwerpen. Bij een quiz kwam het altijd van pas en als mensen vroegen hoe ik aan die informatie kwam, zei ik dat ik het ‘ergens’ had gelezen. Nu komt die brede interesse nog steeds van pas, want ik kan altijd wel iets gebruiken voor een verhaal. En als ik van een bepaald onderwerp nog niet genoeg weet, kan ik me er altijd in verdiepen.
- Het is beter voor mijn mentale en fysieke gezondheid: Dit heeft echt te maken met de vorige drie punten. Nu ik voor mezelf werk slaap ik écht heel veel beter, zelfs dan toen ik voor het LCJ werkte. Ik hoef niet meer te voldoen aan verwachtingen van anderen, maar ik hoef alleen mezelf maar tevreden te stellen. Dat is voor mijn mentale gezondheid echt een boost. Vanwege het chronische aspect aan coeliakie ben ik (helaas) wat sneller vermoeid dan anderen, mijn MDL arts gaf aan dat dit gewoon is, maar sinds ik voor mezelf schrijf merk ik echt dat ik meer energie heb en ook dat ik minder vaak ziek ben dan in de tijd dat ik nog voor de klas stond.
- Als auteur kan ik op schoolbezoek gaan: Tot slot hoef ik niet volledig afscheid te nemen van mijn carrière in het onderwijs. Sinds kort ben ik ingeschreven bij de Schrijverscentrale en dat betekent dat ik af en toe op schoolbezoek ga (als een school daar interesse in heeft). Ik sta een paar uurtjes voor de klas, draag bij aan leesbevordering op school en kan daarna weer lekker naar huis gaan om uren weg te duiken achter m’n toetsenbord in m’n zelfbedachte wereld. Lijkt mij het beste van twee werelden!
Eerlijk is eerlijk, soms vind ik het wel jammer dat het tussen mij en het onderwijs op niets is uitgelopen. Ik herinner me nog die gouden momenten, dat ik écht contact had met een klas en mooie gesprekken met leerlingen had (hoewel dat vaak niet eens over Engels ging). Maar ik weet ook genoeg over mezelf en mijn grenzen om te weten dat het geen match is. Misschien zou ik met heel veel oefening, als ik genoeg ervaring opdoe, succesvol voor de klas kunnen staan. Maar dat zou ook betekenen dat ik mijn schrijfwerk niet of nauwelijks kan doen. Het schrijversleven heeft echter veel meer aantrekkingskracht en door mijn werk in de boekhandel heb ik ook heel leuke contactmomenten met heel verschillende mensen, dus ik ben uiteindelijk blij dat het zo gelopen is. In mijn geval bleek de gesloten deur echt een zegen en ben ik blij met alle deuren die daarna zijn geopend!
Heb jij weleens meegemaakt dat je leven totaal anders liep dan je je had voorgesteld? Bleek dat achteraf beter te zijn?
Liefs,
Mirjam
Meermaals. En of het achteraf beter is, is moeilijk te zeggen, omdat ook het “oude” leven zich verder ontwikkeld had, en dus niet het zelfde bleef. Wel weet ik, dat mijn keuzes niet slecht voor mij waren. Fazit: als je je keuzes wel overwogen of vanuit een goed buikgevoel maakt, kan het eigenlijk niet slecht zijn. Hooguit anders al jij (of je omgeving) je had voorgesteld. Het leven komt zoals het komt, en niet elke stap is te voorzien.
Ja, dat is natuurlijk ook zo, je weet nooit helemaal zeker of het beter was. En wat je verder zegt is helemaal waar, ben het er 100% mee eens.