Zoals je in mijn writing logs wel kunt lezen werk ik momenteel aan verschillende verhalen tegelijk. Een ervan is de fantasy serie met mijn broer. Voor dit verhaal zijn ontzettend veel personages nodig. Elk met hun eigen achtergrond en eigenschappen. Vandaag vertel ik je iets meer over een eigenschap van een bepaald karakter en waarom ik het enerzijds leuk vind om hem deze eigenschap te geven en anderzijds ook lastig.
Xander is een van de vrienden van ons hoofdpersonage. Hij is vriendelijk en geduldig, maar ook ontzettend lui. Die laatste eigenschap maakt hem tot een heel interessant karakter en zorgt voor voldoende leuke scènes om te schrijven, maar heeft mij regelmatig de vraag doen stellen: is hij echt lui? Of zit er nog een verborgen verhaal achter zijn luiheid?
Het antwoord wat ik op deze vraag heb verzonnen ga ik natuurlijk niet met jullie delen, maar het gaf wel stof tot nadenken. Want wat is luiheid nu precies? Waarom noemen we iemand lui, terwijl we niet verder kijken? Uit ervaring weet ik dat het ontzettend vervelend is als mensen je lui noemen, terwijl de juiste benaming moe is.
Vermoeidheid is iets ongrijpbaars. Alleen jijzelf weet hoe moe je bent. Misschien wil je wel ontzettend graag een fulltime baan, het hele huis stofzuigen, de keuken poetsen en regelmatig afspreken met je vrienden. Maar je energie is kostbaar en je moet er zuinig mee zijn. Een chronische ziekte is meestal onzichtbaar en dat maakt het vaak extra lastig. Ik weet hoe het voelt om zoveel te willen, maar een lijf te hebben dat niet meewerkt.
Maar mocht iemand je nog eens vertellen, achter je rug om of recht in je gezicht, dat je lui bent, zeg dan maar dat ze hun onderzoek beter moeten doen. Je bent namelijk niet lui, maar staat op energiebesparende modus!
Liefs,
Mirjam
