Een tijdje geleden schreef ik er bij de schrijftips al over: the artist’s way. Het leek me wel een keer leuk om zo’n dagverhaal te delen in een blog. Speciaal voor de gelegenheid ben ik helemaal niet aan het editen gegaan. Wat je leest is wat ik destijds schreef.
11 december 2017
Ik stem voor een tijdsprong van 96 uur. Dan is het vrijdag en halen papa en mama nu Anouk van school, terwijl ik de tafel dek en terugdenk aan alle leuke gesprekken die ik op de ouderavond heb gehad. Ook denk ik met een blij gevoel terug aan mijn afstudeergesprek. Maar ja, mijn leven is geen boek waarin dat kan. En dan nog denk ik niet dat de schrijver zoiets belangrijk als een eindgesprek zomaar zou overslaan. En juist die aanloop ernaar toe maakt het verhaal zo spannend. Het maakt het personage geloofwaardig en echt. Dus. Omwille van het grote verhaal zal ik dus maar braaf afwachten en berusten in het feit dat de tijd niet sneller kan gaan dan dat-ie gaat. Ik neem nog maar een slok van mijn thee en werp even een blik door het raam. Zo eentje zonder boontjes of erwtjes erin. De sneeuw blijft nog niet echt liggen, maar de vooruitzichten beweren dat dit vanzelf komt. Het maakt mij helemaal niets uit. Als ik morgen maar om 16.15 in Gouda kan zijn. En Jan + Johan dat ook zijn natuurlijk. Was het maar zo ver. Of nog iets verder. Vrijdag. Of donderdagavond 11 uur, vind ik ook prima. Maar ja, net was ik al tot de conclusie gekomen dat zoiets niet gaat, dus waarom ik er nog over zeur is mij een raadsel. Ja, ik heb bedacht dat ik dit stukje over een maand of 3, nee 4, in april, op m’n blog ga zetten. Grappig feit is dat de toon van het stukje veranderd. Ik schrijf niet meer puur voor mezelf en toch weer wel. Heel gek. En hoera! Ik heb nu al bijna 4 minuten niet meer gedacht aan de week die me te wachten staat. Maar door dat op te schrijven dacht ik er weer aan. Wat een vreemd wezen ben ik toch, maar ja, die gedachte is ook geen verrassing. Dit schriftje wordt echt weer eens gebruikt voor zaken waar hij helemaal niet voor bedoeld is. Mijn zenuwachtige gezever geeft weinig inspiratie, denk ik. Maar ja, je weer maar nooit. Handig om jezelf dat voor te houden, dan mag je hier gewoon alles opschrijven waar je maar zin in hebt. Ongeleid projectiel. Tussendoor foto’s maken voor je blog zorgt er trouwens niet voor dat dit sneller gaat, hoor. Je moet trouwens ook nodig weer gaan lopen, rug begint te zeuren. Gelukkig, daar is het einde al. Weer 3 kwartier minder tot het eindgesprek.
Ja. Tijdens het overtypen van dit stukje begonnen mijn handen meerdere keren te jeuken. Sommige zinnen lopen krom, zou ik anders willen schrijven of in zijn geheel weglaten. Maar belofte maakt schuld, ik zou niet gaan editen.
Liefs,
Mirjam
