In maart 2018 deed ik voor het eerst van mijn leven mee aan een schrijfwedstrijd. Het thema voor deze wedstrijd was ‘brief’ en, dit was het moeilijke, het verhaal mocht niet meer dan 250 woorden tellen. Vandaag deel ik het verhaal ook op mijn blog.
Hoi pap,
Mam zegt dat je op reis bent, maar ik weet wel beter. Omdat ik erg verdrietig ben schrijf ik je deze brief, Jantine (ik praat met haar over jou) zegt dat het me kan helpen. Ik wilde eerst mailen, maar zij zei dat schrijven beter is.
De dag dat je verdween (dit is wat oma zegt) werd ik wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Zo’n gevoel wat je verteld dat er iets vervelends ging gebeuren die dag. Ik dacht even na en toen wist ik wat het was: mijn spreekbeurt.
Die ochtend leek alles langzamer te gaan. Mijn brood met hagelslag was lang zo lekker niet als normaal. Eigenlijk wilde ik niet naar school en alleen maar kroelen met jou. Maar jij moest ook naar je werk want je pieper ging.
Maar toen mijn spreekbeurt eindelijk voorbij was ging het nare gevoel niet weg. Ik herinner me dat ik het een beetje gek vond, maar dacht er niet langer over na.
Totdat mama vertelde dat je op reis was gegaan. Ze bedoelde natuurlijk gewoon dat je dood was gegaan omdat je een mevrouw uit een brandend huis had gered. Toen snapte ik het gevoel. Ik begreep waarom mijn boterham met hagelslag niet lekker was en waarom ik je vanmorgen extra lang had willen knuffelen. Mijn buik wist al dat je dood zou gaan.
Dit was mijn brief.
Groetjes,
Lieke
PS: Die mevrouw is ook dood, ze was al heel oud.
Oké, ik had dus niet verteld dat het een leuk verhaal zou zijn 😉 Graag wil ik dit verhaal nog een keer verbeteren en dan mezelf dus geen woordenlimiet opleggen en kijken wat er dan uitkomt. Maar voor nu ben ik redelijk tevreden. Wat vind jij?
Liefs,
Mirjam
