Vorige week kon je lezen over Norah, die een gezellige wandeling met haar vriend Ethan maakte. Ze vertelde hem dat ze zich zorgen maakte om Lily, omdat ze zich de laatste tijd anders gedraagt. Ethan adviseerde haar om het met Lily te bespreken, geheel uit eigenbelang natuurlijk. Vandaag gaan we zien of Norah daarin slaagt.
‘Wow Lil, die schetsen zijn echt te gek.’ Lily glimlachte, Norah zou nooit iets negatiefs zeggen over haar tekeningen. Maar eerlijk is eerlijk, deze tekeningen waren wel erg goed geworden.
‘Wat gaat je uiteindelijk project worden?’ wilde Emmy, die erbij was komen staan, weten.
Lily haalde haar schouders op. ‘Ik wil misschien een strip tekenen bij het onderwerp. Maar ik ben bang dat het digitaal maken en inkleuren heel veel tijd gaat kosten. Dus ik moet het nog met mevrouw Huurman overleggen.
‘Zijn de dames hier gezellig een theekransje aan het houden?’ Mevrouw Huurman kwam, met een koffiemok in haar hand, het tekenlokaal inlopen.
‘We zijn Lily’s schetsen aan het bewonderen en vragen haar advies,’ antwoordde Norah ad rem.
Er verscheen een lach op het gezicht van mevrouw Huurman. ‘Ja, dan denk ik dat je bij Lily wel aan het goede adres bent.’ Ze gaf haar een knipoogje en Lily wist zeker dat haar wangen knalrood werden. De blikken van haar klasgenoten waren op haar gericht en dat voelde niet prettig.
Mevrouw Huurman boog zich over Lily’s schetsen. ‘Prachtig Lily, ik ben benieuwd naar het eindresultaat, heb je al een idee?’
‘Ze wil een strip ervan maken,’ vertelde Emmy, voor Lily iets kon zeggen.
‘Oei, dat kan best eens veel tijd gaan kosten. En jullie hebben nog maar vier weken.’
Lily knikte. ‘Dat gaat dus niet lukken, denk ik.’
‘Nou, we kunnen misschien wel wat regelen. Kwaliteit is altijd belangrijker dan kwantiteit. Maar goed, daar kunnen we het zo nog wel even over hebben. Laten we eerst de les maar eens officieel beginnen.’
Lily moest zich inhouden niet te lachen. Wat mevrouw Huurman bedoelde met ‘officieel beginnen’ was dat ze voorin de klas ging staan en zei dat iedereen moest beginnen met werken. Zo ook deze les.
‘Hé Lil, ga je echt een stripverhaal tekenen?’ Haar hart ging wild tekeer toen ze ineens Arons stem hoorde, vlak naast haar.
‘Misschien,’ zei ze voorzichtig.
Hij ging op de kruk naast haar zitten en voor ze hem kon tegenhouden had hij haar dummy naar zich toe getrokken. Hij bladerde erdoorheen.
‘Wow, dit is echt gaaf, Lil!’ Zijn stem klonk anders dan normaal. Ze ving zijn blik, waardoor haar hart een slag miste.
‘Het zou jammer zijn als je hier niet iets moois van maakt. Weet je … anders noem je het een graphic novel, dat klinkt veel professioneler dan een stripverhaal. Wie weet, kan je het wel laten uitgeven.’
Lily lachte zenuwachtig. ‘Eh … in vier weken tijd een complete graphic novel maken lijkt me vrij onmogelijk. Zelfs al zou ik niets anders doen dan hele dagen tekenen.’
Aron grijnsde. ‘Je hebt gelijk, ik ben weer te enthousiast. Maar ooit ga je toch wel graphic novels maken?’
Ze haalde haar schouders op. Een reactie waar ze meteen van baalde, dat was zo saai.
‘Misschien wel,’ beloofde ze toen voorzichtig. ‘Ik ben alleen niet zo goed in goede verhalen verzinnen. Dit zijn gewoon tekeningen bij een bestaand verhaal.’
Aron knikte. ‘Dat snap ik. Maar misschien kun je wel samenwerken met een schrijver. Er zijn vast genoeg mensen die zulke prachtige tekeningen willen bij hun boeken.’
Lily was zich vaag bewust van haar klasgenoten, die op de achtergrond allemaal hun ding deden. Zij zagen vast niets geks in dit gesprekje tussen haar en Aron. Het ging gewoon over een tekenproject. Maar voor haar was het zoveel meer. Een herinnering die ze voor altijd zou koesteren.
‘Teken je ook in je vrije tijd? Als het niet voor school is, zeg maar?’ informeerde Aron.
De bubbel knapte. Dit was weer een bewijs dat Aron totaal geen oog voor haar had. Bij aardrijkskunde zat ze voor zijn neus in haar schrift te tekenen en dat was hem nog nooit opgevallen?
‘Zo vaak als ik kan,’ antwoordde ze toch maar.
‘Deel je weleens wat via Instagram?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Dat zou je eens moeten doen. Ik durf te wedden dat je binnen no time aan de duizend volgers zit.’
Lily haalde haar schouders op. ‘Ik zal erover nadenken,’ beloofde ze.
‘Eerst nadenken en dan gewoon doen,’ vond Aron.
Die middag op de fiets overdacht ze voor de honderdste keer het gesprek met Aron. Had ze echt niks stoms gezegd? Soms was ze zo enthousiast dat ze haar zinnen niet af maakte, maar ze dacht dat dat vanmorgen niet was gebeurd. Ze had een perfect gesprek met Aron gevoerd. Deze dag kon niet beter worden, en dat terwijl het maandag was.
‘Zeg Lil, luister je wel?’ Norah keek haar onderzoekend aan.
Ze grijnsde. ‘Eh … sorry, ik ben een beetje afgeleid. Ik vind het zó tof dat ik een graphic novel mag maken en dat ik daar tot de kerstvakantie de tijd voor heb.’ Ze hoopte maar dat Norah erin zou trappen.
‘Geluksvogel,’ zei Norah, maar ze klonk niet jaloers. Toch bleef ze haar onderzoekend aankijken. Ze ging iets langzamer fietsen, waardoor de afstand tussen hen en Marit en Eva groter werd. ‘Ben je verliefd?’ vroeg ze toen zachtjes.
‘Wat?’ vroeg Lily. Te snel. Te verbaasd. Norah zou weten dat het gespeeld was. De afgelopen weken had ze regelmatig gedacht aan het moment dat ze Norah zou vertellen dat ze verliefd was op Aron. Maar zo langzamerhand was ze tot de conclusie gekomen dat het misschien niet zo verstandig was om het met haar te delen. Als Norah het wist, zou ze haar bemoedigen, of iets zeggen waardoor het opeens heel echt werd. En hoe verliefd Lily ook was, ze had nog altijd de hoop dat ze op een dag wakker zou worden en haar gevoelens voor hem verdwenen waren. Maar dan moest ze er met niemand over praten, anders zou het mislukken.
‘Op Aron, of niet?’ vroeg Norah.
Lily zuchtte diep. ‘Is het zo duidelijk?’ vroeg ze geërgerd.
Norah haalde haar schouders op. ‘Niet direct. Ik weet niet hoe lang je hem al leuk vind, maar ik heb het vanmorgen pas ontdekt.’
Nou, dat was dan toch een lichtpuntje, dat Norah het nu pas had gemerkt. Dan zouden anderen het vast niet doorhebben.
‘Dus, hoe lang vind je hem al leuk?’ wilde Norah weten.
‘Al sinds vorig jaar,’ bekende Lily. ‘Weet je nog dat we op excursie gingen naar Corpus?’
‘Ja, we mochten niet eens bij elkaar in de groep, van Smit.’ Zo te horen was Norah daar nog steeds verontwaardigd over.
‘Ik zat dus bij hem in de groep en nog een paar andere jongens. Die deden allemaal heel kinderachtig, hij was de enige die normaal deed. Toen we door het hart liepen, keek ik iets te lang in zijn ogen, dat was een beetje dom.’ Ze zorgde ervoor dat ze zijn naam geen een keer noemde, voor het geval Eva of Marit iets van hun gesprek opving.
‘Ach, wat romantisch. Je verloor je hart in het hart…’ plaagde Norah.
Lily rolde met haar ogen. ‘Tijdens de zomervakantie dacht ik echt dat het helemaal over was, maar helaas, hij moest zo nodig toch tekenen kiezen.’
‘Misschien deed hij dat wel omdat hij graag bij jou in de klas wilde komen,’ opperde Norah, maar Lily wist dat ze het niet serieus meende.
‘Kijk, dat was nu precies de reden dat ik niet wilde dat je het wist,’ zei ze, een beetje chagrijnig. ‘Ik wil niet dat je gaat zeggen dat hij me misschien wel leuk vindt, of dat hij vaak naar me kijkt, of wat dan ook.’
‘Waarom niet?’ vroeg Norah verbaasd.
‘Omdat het toch nooit wat wordt. En nee, ga nu niet zeggen dat dat wel meevalt en dat het met jou en Ethan ook goed is gekomen. Gewoon, niks. Ik wil gewoon dat het overgaat.’
‘Oké,’ zei Norah, tot haar verbazing. ‘Als jij dat wilt, zal ik niks zeggen.’
Snap jij Lily’s redenatie?
Het volgende hoofdstuk, over Eva, kan je hier lezen.
Liefs,
Mirjam
Leuk en opgewekt deel van het verhasl. Het krijgt weer meer vaart. En het tekenen van een strip vind ik een leuke vonst, vooral omdat het motiveert weer nieuwe wegen te gaan. Verdrr geloof ik dat een vervolgverhaal toch moeilijked is als een roman in hoofdstukken indelen. Je moet op een andere manier spanning erin houden. Denk ik, als totale schrijfleek. Veel succes.
Dank je wel voor je reactie 🙂 Wat spanning betreft is het inderdaad wat ingewikkelder dan een gewone roman. Ik vind het vervelend om elke week met een soort cliffhanger te eindigen en wil ook gewoon wat ‘rust’ in het verhaal. In een roman komt dit natuurlijker over, omdat je dan niet een week hoeft te wachten tot je verder kunt lezen 😉
Oh ik snap Lily helemaal! Een paar jaar geleden toen ik zelf een keertje verliefd was wilde ik aan de ene kant dat het helemaal goed zou komen maar aan de andere kant wilde ik dat het echt zo snel mogelijk stopte omdat ik er eigenlijk best wel gek van werd. Maar volgens mij heb je altijd zo’n periode als je verliefd bent! Ik ben echt benieuwd hoe dit gaat aflopen!
Ik denk dat het een heel herkenbare ervaring is voor mensen die verliefd zijn. En tja … hoe het af gaat lopen, het duurt nog een hele tijd denk ik, voordat je daar achter komt…