Friends 4-ever // Hoofdstuk 16 // Marit

Vorige week kon je lezen over Eva en haar passie voor muziek. Samen met haar beste vriend Robin gaat ze een YouTube kanaal starten. Maar ze wil wel graag anoniem blijven. Eva is niet de enige in de vriendinnengroep met een geheim, Lily houdt verborgen dat ze verliefd is op Aron en alleen Norah weet dat Marits moeder is opgenomen in een huis voor psychiatrische patiënten…

‘Marit, wordt eens wakker!’
Haar oogleden leken wel aan elkaar vastgeplakt te zitten, want ze kreeg ze bijna niet open.
‘Je wekker gaat al een paar minuten af,’ zei papa verontschuldigend, toen ze hem eindelijk aankeek.
‘O,’ zei ze verdwaasd. Haar hoofd bonkte en ze kon niet bedenken welke dag het vandaag was.
‘Ben je ziek?’ Er zat een rimpel in papa’s voorhoofd, eentje die ze maar al te goed kende. Hij maakte zich zorgen.
‘Nee hoor,’ zei ze, terwijl ze langzaam overeind kwam zitten. ‘Ik sliep alleen een beetje diep.’
‘Weet je zeker dat je vandaag naar school kunt?’ De rimpel was nog niet verdwenen.
‘Natuurlijk,’ zei ze met meer overtuiging dan ze voelde. ‘Waarom zou ik niet naar school kunnen?’
‘Omdat gisteren een beetje te veel voor je was?’ Ze ergerde zich aan de voorzichtige toon in papa’s stem. Ze was geen klein meisje meer!
‘Nee hoor,’ zei ze. ‘Wilt u m’n kamer uitgaan? Dan kan ik me aankleden.’
Papa schudde nog even met zijn hoofd, maar verliet toen toch haar slaapkamer. Voor ze uit bed stapte haalde ze een paar keer diep adem. Natuurlijk was gisteren niet een beetje te veel. Het was veel te veel. Ze beet op haar lip om te voorkomen dat ze weer ging huilen. Dat had ze afgelopen nacht al genoeg gedaan. Ergens vond ze het maar raar dat ze zo van slag was van een bezoekje aan haar moeder. Ze wist inmiddels toch hoe het ging? Dat mama in haar eigen wereldje leefde en dat zij daar geen deel meer vanuit maakte. Dat geen van haar verhalen echt indruk maakten. En bovenal, dat het nooit meer zo zou worden als vroeger. Geen kopjes thee drinken, samen winkelen of knutselen. Alleen een heel groot wonder kon ervoor zorgen dat mama veranderde. Dat ze beter werd.

Alles ging die morgen langzaam. Over het aankleden deed ze drie keer zo lang als normaal, het duurde vijf minuten voordat ze had bedacht wat ze op haar brood zou smeren dat ze als lunch meenam naar school en haar ontbijt kreeg ze met moeite naar binnen. Ze slaagde er gelukkig wel in te doen alsof ze papa’s bezorgde blikken niet opmerkte. Een stuk later dan normaal kwam ze aan bij de plek waar ze met Norah, Eva en Lily afsprak. De drie meiden waren er allemaal al.
‘Had je je verslapen?’ vroeg Lily vrolijk. Natuurlijk, die vond het wel tof als eens iemand anders te laat was. ‘Soort van,’ was haar antwoord. ‘Ik hoorde m’n wekker niet, blijkbaar.’
‘Nee?’ vroeg Lily verbaasd. ‘Maar wekkers zijn toch gemaakt om je wakker te maken? Als ze dat al niet lukt …’
Marit grijnsde flauwtjes. Voor ze kon reageren stelde Norah voor om te vertrekken.
‘We moeten een heel klein beetje doorfietsen,’ zei ze op waarschuwende toon. Marit begreep de hint. Ze ging voorop fietsen, zodat zij de wind kon vangen voor de anderen. Ze had eigenlijk verwacht dat Norah naast haar zou komen fietsen, die was altijd goed in het tempo aangeven. Het verbaasde haar dan ook toen Lily naast haar opdook.
‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg die, na enkele onderzoekende blikken.
‘Ja hoor’, zei Marit. ‘Waarom zou het niet goed gaan?’ Dat liegen … daar was ze nu toch een stuk beter in geworden.
‘Je ziet een beetje bleek,’ was Lily’s antwoord.
‘Ik zie altijd bleek,’ wierp Marit tegen. ‘Dat is het nadeel van rood haar hebben.’
‘Je bent bleker dan anders,’ hield Lily vol.
‘Dan heb ik zeker te weinig make-up opgedaan vanmorgen. Ik was laat, dan vergeet je weleens wat.’
Gelukkig, Lily leek haar te geloven en begon te vertellen over haar tekenproject, een graphic novel. Ze had hier al vaker over verteld, dus het was vast geen probleem als Marit zo af en toe iets niet onthield.

De schooldag verliep gelukkig rustig. Geen veeleisende docenten of ingewikkelde opdrachten, maar er was wel genoeg afleiding, waardoor ze niet de hele tijd aan het bezoek aan haar moeder hoefde te denken.
‘Hé, Lil, Marit, zitten jullie nu alwéér op onze plek?’ Kyle sloeg zijn armen over elkaar en keek hen streng aan.
‘De laatste keer dat ik keek, stond er geen naam op deze stoel!’ verdedigde Lily hun plekje bij geschiedenis.
‘Ach, we gaan wel voor ze zitten,’ stelde Aron voor.
‘Die plekken zijn gereserveerd voor Eva en Norah!’ zei Lily meteen en ze legde haar voeten op de stoel. Aron trok zich hier niks van aan en ging bovenop haar schoenen zitten.
‘Au!’ riep Lily uit. ‘Rotjoch!’
Aron grijnsde breed en keek Lily enkele tellen aan. Vervolgens stond hij op.
‘Je hebt vijf seconden om je voeten weg te halen. Anders ga ik weer zitten en blijf ik de hele les erop zitten.’
Lily zette haar voeten weer op de grond, wierp Aron nog een boze blik toe en pakte toen haar geschiedenisboeken uit haar tas. Marit was eigenlijk een beetje verbaasd over die houding. Ze had verwacht dat Lily wel langer geprotesteerd zou hebben. Maar ja … in de buurt van Aron gedroeg ze zich wel vaker gek.
‘Zeg Lily … weet je dat je zo best wel op Katniss lijkt?’ zei Kyle, toen Lily weer rechtop was gaan zitten.
‘Katniss?’ vroeg Lily verwonderd.
‘Ja, je weet wel, van The hunger games. Ze heeft net zo’n vlecht als jij.’
‘O …’ zei Lily vlak.
‘Ken je The hunger games niet?’ vroeg Marit verwonderd. Ze had nog niet zo lang geleden de boeken gelezen en vond ze fantastisch. Ze had daarna zelf weer zin in schrijven gekregen.
‘Niet echt …’ was Lily’s voorzichtige antwoord. ‘Zijn ze de moeite waard?’
Kyle, Aron en Marit knikten tegelijk.
‘Boeken of de films?’ Gelukkig, Lily wist wel dat de films een boekverfilming was. Hoeveel mensen daar toch geen idee van hadden!
‘Boeken,’ antwoordde Marit en Kyle en Aron zeiden tegelijk: ‘Films.’
Kyle trok zijn mond al open om in discussie te gaan, maar meneer Van Eck eiste hun aandacht op. Terwijl hij de les inleidde, krabbelde Marit snel een briefje naar Lily.
Eerst de boeken, dan de films
Al snel kreeg ze een briefje terug van Lily: Ik ga eens kijken. Gaat het weer een beetje met je?
Het duurde een tijdje voordat Marit haar antwoord klaar had. Liegen was heel makkelijk, op een briefje, maar het voelde toch niet goed.
Ja, had vannacht gewoon bagger geslapen. Het gaat nu weer. Vanavond maar vroeg naar bed.
–Slim. Hoe kwam het?
Weer moest Marit lang nadenken over haar reactie. Hoe kon ze nu zo onopvallend mogelijk het onderwerp wijzigen? Toen eindelijk het idee haar binnenviel, begreep ze eigenlijk niet waarom ze daar zo lang op had moeten wachten. Geen idee, heb ik soms gewoon. Ff iets anders, ben je verliefd op Aron?

Word jij altijd voor of van de wekker wakker?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•