FAQ #6 Hoe oud was je toen je begon met schrijven?

Wat vind je het leukst aan schrijven? Waar haal je je inspiratie vandaan? Wanneer komt er weer een boek van je? Bij vrijwel ieder vragenrondje op Instagram zit een van deze vragen er wel tussen, dus ik besloot er een blogserie aan te wijden. Op die manier kan ik heel makkelijk verwijzen naar de blogs als ik nog eens zo’n vraag krijg. De vraag die ik vandaag behandel heb ik speciaal voor deze maand uitgekozen omdat ik bijna jarig ben: Hoe oud was je toen je begon met schrijven?

Jong geleerd
Met twee oudere broers boven me kreeg ik al snel letters onder ogen. Ik weet nog dat ik op drie- of vierjarige leeftijd een hele zondagmiddag heb besteed aan het overschrijven van het Namen en feiten* boekje van een van hen. Natuurlijk had ik geen idee wat er stond, maar ik was al wel heel jong bezig met letters. Ik leerde de namen van mijn klasgenootjes schrijven en toen ik in groep 2 zat kon ik lezen en schrijven. Ik verzon mijn eigen verhaaltjes over Nijntje, een ervan heeft de juf zelfs voorgelezen voor de klas. Heel veel respect voor de juf, want mijn handschrift was wel dat van een ongetraind kind. Het verhaaltjes schrijven bleef onderdeel van mijn leven. Ik heb wel vaker verteld dat de periode op de basisschool niet de leukste van mijn leven was (hoewel echt niet elke dag een drama was) en verhalen schrijven was mijn vlucht uit de werkelijkheid. Ik schreef veel over kinderen die gepest werden en hun lievelingslied was altijd Psalm 42:5 (Maar de Heer zal uitkomst geven).

Middelbare school – de dark ages
Van mijn eerste jaren op de middelbare school herinner ik me niet bijzonder veel. Ik hield wel een dagboek bij, de eerste anderhalf jaar, maar volgens mij schreef ik destijds weinig. Ik hield me vooral bezig met sieraden maken (van kralen), tekenen en gedichtjes schrijven. Na anderhalf jaar besloot ik dat dagboekschrijven kinderachtig was en hing ik het aan de wilgen. In november 2008, toen ik in de vierde klas zat, heb ik dat weer opgepakt en ben niet meer gestopt. Met het dagboekschrijven werd ook mijn liefde voor verhalen schrijven weer aangewakkerd. In april 2009 schreef ik dit in m’n dagboek: Ik krijg er een kick van, van verhalen schrijven.

Inspiratie voor wat uiteindelijk mijn debuut werd, kreeg ik (volgens mij) in 2010 of 2011, naar aanleiding van positieve feedback op een opdracht bij Godsdienst (ik heb serieus het gevoel dat ik dat verhaal al honderd keer verteld heb). Ondertussen begon ik ook aan veel andere verhalen, maar het verhaal van Jill en Lars bleef aan me trekken.

De opdracht
Ik herinner me nog heel goed een dinsdagmiddag, volgens mij in januari 2014 in Kampen. Ik volgde de lerarenopleiding Engels, had het eerste gedeelte van het schooljaar gewerkt als onderwijsassistent en maakte toen de overstap naar duaal student. Omdat ik die aanstelling in Kampen (of eigenlijk IJsselmuiden) had, bleef ik de opleiding tot het einde van dat jaar volgen op de Pieter Zandt. Ik had een manuscript dat af was, maar ik geloofde niet het ooit wat zou worden. Tegelijkertijd was de drive om te schrijven er wel. We namen pauze – ik en de overige duale studenten en we hadden het over onze dromen, als we klaar waren met de opleiding. Ik vertelde dat ik eigenlijk wilde schrijven, maar dat ik geen idee had of dat mogelijk was. Een van mijn medestudenten (sorry, ik ben haar naam vergeten) zei: ‘Maar je kunt het toch altijd proberen? Het is iets wat je heel goed kan combineren.’ Toen ben ik De opdracht gaan herschrijven. Soms stiekem op dinsdagmiddag, als ik geen zin meer in het maken van opdrachten had. Ik stuurde het naar een vriendin en zij voorzag die versie van feedback. Dat verwerkte ik eind maart 2014 en in september 2014 had ik de moed om het in te sturen. The rest is history.

Jong gedaan
Ik was nog steeds superjong toen mijn eerste boek uitkwam en ik zou mijn verhaal zeker niet als blauwdruk willen meegeven. Alsof je geen succesvolle schrijver kunt worden als je niet op jonge leeftijd al van verhalen schrijven houdt (John Flanagan, auteur van de Grijze Jager, was 63 toen zijn debuut uitkwam!). Het klinkt heel leuk en romantisch, maar uiteindelijk was het ook niet zo dat ik ieder vrij moment schreef, al kende ik wel zulke periodes.

Het schrijven serieus nemen was echter een ander verhaal, dat gebeurde volgens mij pas in 2017, nadat een vriendin mij vroeg of ik mezelf wel serieus nam als schrijver. Sindsdien heb ik een heleboel bij geleerd en stel ik mezelf trots voor als schrijver/auteur als mensen erom vragen. En als ik terugkijk op mijn schrijversreis weet ik dat er een heleboel mensen zijn geweest die dat mogelijk hebben gemaakt. Mensen die zich daar zelf misschien helemaal niet van bewust zijn en van wie ik zelf ook de namen ben vergeten. Best bizar eigenlijk. Dus … als je iemand tegen komt die zegt schrijver te willen worden, volg het voorbeeld van mijn medestudent van vroeger. Moedig hem of haar aan. En als je zelf schrijver wilt worden: houd vol!

Hoe oud was jij toen je begon met het schrijven van verhalen?

Liefs,

Mirjam

*Een lesmethode over Bijbelkennis

Kom me volgen op social media

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.