Vorige week las je over Lily en Marit in Berlijn. Er gebeurde van alles en als het je niets zegt, raad ik je aan om even op deze link te klikken. Vandaag lezen we weer meer over Eva. Twee weken geleden biechtte ze aan Norah op dat het niet lekker liep tussen haar en Stan. Norah gaf advies, gaat het weer goedkomen tussen hen?
‘Kom, we gaan de Eiffeltoren beklimmen!’ Norah trok enthousiast aan Eva’s arm. Eva was nog niet helemaal overtuigd.
‘Het is wel erg hoog, Noor!’
‘Watje,’ grapte Norah. ‘Marit en Lily hebben ook de Berliner Dom beklommen, Eef. Denk aan het mooie uitzicht.’
Ja, Eva had gisteren de foto’s die hun vriendinnen hadden gestuurd goed bestudeerd. Maar dat was vooral omdat ze een glimp wilde opvangen van haar blonde vriend. Inmiddels appte ze weer met Stan, maar ze had hem nog niet gesproken. Gisteravond wilde ze hem bellen, maar uiteindelijk was ze toch teruggekrabbeld met het smoesje dat het laat was.
‘Herinner je die foto die Lily en Marit stuurden? Ik wil een soortgelijke foto sturen naar hen. Maar dat lukt niet als ik in m’n eentje op de Eiffeltoren sta.’
Eva grinnikte. ‘Oké, vooruit.’
Ze hadden een kaartje gekregen van school waarmee ze toegang kregen tot de Eiffeltoren, maar als je hoogtevrees had hoefde je niet te gaan, wat dat betreft hadden ze wel veel vrijheid.
Het was een flinke klim, maar het uitzicht was inderdaad adembenemend.
‘En … heb je spijt?’
‘Niet meer,’ grapte ze. ‘Al moet ik zeggen dat ik m’n benen wel echt voel.’
Norah keek haar hoofdschuddend aan. ‘Je hebt ook een conditie van niks hè?’
‘Tja … ik heb geen tijd om drie keer per week hard te lopen.’
‘Ik ook niet,’ zei Norah. ‘Maar ik zwem wel één keer per week. Zin om mee te gaan?’
‘Misschien,’ hield Eva de boot af, ze vond haar leven eigenlijk wel druk genoeg.
‘Hoe is het nu met Stan?’ informeerde Norah.
‘Beter,’ antwoordde Eva. Maar het was nog niet wat ze wilde. Ze wilde hem heel graag spreken, maar durfde hem niet te bellen. Want wat als ze dan iets verkeerds zei waardoor de afstand tussen hen nog groter werd?
‘Dat klinkt niet heel overtuigend,’ meende Norah. ‘Heb je hem al gesproken?’
‘Geappt.’
‘Je zou hem bellen, toch?’
‘Ja, maar toen belden Lily en Marit en daarna vond ik het te laat.’
‘Nou … dan bel je hem nu toch?’
‘Ze zijn vast in een museum ofzo,’ meende Eva. ‘Dat kan echt niet.’
‘Natuurlijk wel!’
Norah haalde haar telefoon tevoorschijn en begon driftig te typen. Even later voelde Eva haar telefoon trillen. Ze pakte hem en zag dat Norah een berichtje in de vriendinnenapp had gezet.
Hé meiden, zijn jullie nu in een museum ofzo?
Er kwam vrijwel meteen een reactie van Lily.
Nee, we zijn in een groot warenhuis. Hoezo?
-moest Eva even weten, voor Stan
‘Nou, je weet wat je te doen staat,’ merkte Norah op, ze was onverbiddelijk.
Eva had wel in de gaten dat Norah niet op zou geven voordat ze Stan gebeld had, dus er zat
weinig anders op dan hem te bellen.
Haar hart bonsde toen de telefoon overging.
‘Hé Eef,’ hoorde ze Stans vrolijke stem. Er klonk ook wat verbazing in.
‘Hoi.’ Ze hoorde dat ze zelf wat verlegen klonk. ‘Ik mis je.’ Het waren de eerste woorden die ze kon bedenken. Tranen sprongen in haar ogen, ze miste hem echt. Niet alleen het feit dat hij honderden kilometers verderop zat, maar ze miste praten met hem. Alles met hem delen.
‘Ik jou ook.’ Zijn stem klonk warm, maar ook emotioneel. ‘Eef … het spijt me. Ik had niet moeten doen alsof er niets aan de hand was.’
Die woorden raakten een gevoelige snaar en een traan rolde over haar wang. Al snel volgden er meer. Norah sloeg haar arm om haar heen.
‘En ik had niet weg moeten lopen,’ zei Eva, toen ze haar stem weer gevonden had.
‘Je had groot gelijk,’ vond Stan. ‘Ik gedroeg me vreselijk.’
‘Dat is waar,’ zei Eva. Ze kon wel doen alsof het niet waar was, maar hij had gewoon gelijk.’
Stan grinnikte kort. ‘Zaterdag praten we alles uit, goed?’
Eva knikte, maar bedacht zich dat hij dat niet kon zien. ‘Ja, is goed. Wil je nu nog even wat van mijn uitzicht zien?’
‘Waar ben je dan?’ vroeg Stan.
Eva giechelde. ‘Bovenop de Eiffeltoren.’
‘Echt? Kan je even videobellen?’
‘Heel even dan,’ zei ze en ze switchte naar FaceTime. Snel veegde ze over haar wangen zodat Stan haar tranen niet zou zien. Maar zodra ze Stans lachende gezicht zag kreeg ze weer tranen in haar ogen.
‘Waar ben jij dan?’ vroeg ze verbaasd.
‘In een heel groot warenhuis,’ vertelde hij. ‘Het KaDeWe. Ik was net een cadeautje voor je aan het uitzoeken.’
‘Op de afdeling speelgoed?’ vroeg Eva verbaasd die ze schappen achter Stan zag.
‘Je begrijpt wel dat ik snel ben weggelopen bij de plek waar ik was,’ grijnsde hij. ‘Het moet wel een verrassing blijven. Maar goed … laat me Parijs eens zien vanaf de Eiffeltoren.’
Eva drukte op het knopje om de camera te draaien en liet langzaam de hele stad zien aan Stan.
‘Mooi hoor,’ zei hij. ‘Maar ik vind jou wel het mooist.’
‘Dat is wel heel cheesy,’ merkte Eva op, maar haar hart maakte wel een sprongetje bij zijn woorden. Het kwam weer helemaal goed tussen hen. Ze wisselden nog een paar woorden uit en namen toen afscheid.
‘En?’ vroeg Norah lachend. Natuurlijk had ze het hele gesprek gevolgd, maar ze wilde kennelijk toch nog zeker weten of het weer goed was.
‘Het komt goed,’ zei Eva. ‘Dank je wel, lieve Noor.’
Toen ze ’s avonds in de jeugdherberg zaten kon Eva het ergens nog steeds niet helemaal geloven, maar dan scrolde ze weer door haar WhatsApp chat met Stan heen en zag alle appjes die hij haar sinds het gesprek had gestuurd.
‘Ik ben zo blij dat het weer goed is,’ zei ze vrolijk.
‘Ik ook,’ lachte Norah. ‘Sowieso omdat je nu een stuk aangenamer gezelschap bent.’
Eva gaf haar plagend een duwtje. ‘Zo erg was het toch niet?’
‘Nee hoor,’ verzekerde Norah haar. ‘Zullen we Lily en Marit nog even bellen?’
‘Ja, leuk.’
Ze probeerden hun vriendinnen te bellen, maar geen van beide namen ze hun telefoon op. Toen Norah een appje stuurde in de vriendinnengroep zagen ze ook dat Lily en Marit hun appjes niet ontvingen.
‘O … ik snap het al,’ bedacht Eva. ‘Stan stuurde een kwartiertje geleden dat ze met de metro meegingen, daar hebben ze natuurlijk geen bereik.’
‘Dan proberen we het later nog eens,’ bedacht Norah. ‘Ik heb het idee dat ze daar in Berlijn langere dagen hebben dan wij hier in Parijs.’
‘Ik ook,’ beaamde Eva. ‘Ze doen veel meer. Maar ik durf te wedden dat wij het allermooiste uitzicht hebben gezien vandaag!’
Norah knikte. ‘En dan te bedenken dat je het bijna gemist had omdat je niet durfde.’
Beschaamd sloeg Eva haar hand voor haar mond. ‘Dank je wel Noor, voor alles.’
‘Dat doen vriendinnen voor elkaar,’ vond Norah. ‘Toch?’
Eva kon niet anders dan het met haar eens zijn, ze zou echt niet weten wat ze zonder haar vriendinnen zou moeten doen!
Zou jij de Eiffeltoren durven beklimmen?
Liefs,
Mirjam
Leuk hoofdstuk weer! Ik denk dat ik het wel durf, maar ik vind het wel heel eng!
Ik denk dat ik precies hetzelfde heb 🙂
Leuk hoofdstuk! Wat fijn dat het weer goed is tussen Stan en Eva! Ik durf het denk ik wel, maar niet in mn eentje denk ik 😉
Ja hè, dat werd zo onderhand wel tijd 😉 En ik denk dat het voor mij precies hetzelfde is op de Eifeltoren.