In het vorige hoofdstuk gingen de vier vriendinnen winkelen, ze zijn nog steeds op vakantie in Zeeland. Je las over Eva die haar vriendinnen trakteerde, de meiden plaagden Lily met Aron en tot slot ging Eva videobellen met Stan. Zegt het je allemaal niks? Lees dan via deze link het vorige hoofdstuk terug. Ben je wel helemaal bij? Lees dan verder!
‘Nou, snel wat eten en weer terug de zee in, ik vond het heerlijk. Het is echt warm!’ Marit kon Norah geen ongelijk geven. De hele dag was het al broeierig warm zodat er niks lekkerder was dan in de zee dobberen. Er had gelukkig geen waarschuwingsvlag gestaan en ze konden met een gerust hart de zee in. Ze hadden ervoor gezorgd dat ze geen waardevolle spullen bij zich hadden, zodat ze alle vier tegelijk konden gaan zwemmen. Eva en Lily waren nog in het water, maar Marit en Norah hadden honger gekregen en gingen op zoek naar iets lekkers.
‘Ik denk dat we niet lang meer kunnen blijven.’ Marit wees naar de horizon waar donkere wolken zich samenpakten. Vanmorgen had ze op Weeronline gezien dat het aan het einde van de middag zou kunnen gaan onweren.
Norah volgde haar blik. ‘Aah, dat is jammer. Maar misschien is het inderdaad wel slim om niet te lang te blijven, we moeten ook nog teruglopen naar het huisje, dat doe ik liever niet als het regent.’
‘Of erger, als het onweert,’ vulde Marit aan.
Norah keek een beetje moeilijk. ‘Zullen we Lily en Eva maar gaan roepen dan?’ De teleurstelling was in haar stem te horen.
‘Hm, ik denk dat het nog wel een halfuurtje kan hoor,’ zei Marit. ‘Het waait amper, dus het duurt nog wel een tijd voordat die buien hier zijn. Volgens Weeronline zou het pas om vijf uur gaan onweren, het is net half drie geweest.’
Norah keek even besluiteloos voor zich uit. ‘Oké. Dan blijven we tot kwart over drie.’ Vervolgens pakte ze het pak met mueslirepen uit de tas en gaf er een aan Marit. Snel aten ze het op en voegden zich weer bij Lily en Eva.
Uiteindelijk was het half vier voordat ze uit het water waren, maar de donkere lucht was nog niet veel dichterbij gekomen. Misschien zou het allemaal wel meevallen en bleef de bui boven zee hangen, dat kon ook altijd nog.
Langzaam liepen ze terug naar het huisje en namen daar één voor één een douche. Marit was de laatste die frisgewassen uit de badkamer kwam. Omdat het behoorlijk donker was geworden in de kamer draaide ze de lichtschakelaar aan en de kamer baadde in een zee van licht.
‘Dank je,’ mompelde Norah die een boek op schoot had. ‘Ik kon de letters bijna niet meer lezen.’
‘Je had ook zelf de lamp aan kunnen doen hè?’ plaagde Marit.
‘Ja, ik was moed aan het verzamelen,’ grinnikte Norah.
Een uur lang waren ze allemaal bezig met hun eigen dingen, tot het tijd was om het eten klaar te maken. Er stond macaroni met kaas op het menu, een recept van Eva. Lily bood aan haar te helpen, dus bleef Marit op de bank zitten met haar laptop. De afgelopen dagen had ze weer wat vaker aan haar verhaal gewerkt, maar het werd nog niet helemaal zoals ze wilde. Deze zomer had ze sowieso minder geschreven dan ze had gehoopt, ze wilde graag een verhaal afronden, maar ze moest nog iets van acht hoofdstukken met elk zo’n tweeduizend woorden. Als school eenmaal begon zou er niks meer van komen, zeker niet nu ze aan hun examenjaar begonnen. Met een diepe zucht begon ze te typen, als het niks werd kon ze het altijd nog weghalen.
‘Kom je eten?’ Pas toen Lily met haar hand voor haar gezicht zwaaide werd Marit zich weer bewust van haar omgeving.
‘Jep!’ zei ze enthousiast en ze selecteerde het stuk dat ze zojuist had geschreven. Duizendnegen woorden, niet slecht voor een halfuur werk.
Norah en Lily zaten al aan de tafel.
‘Hè hè … je was zeker helemaal verdiept in je werk.’
Marit voelde dat ze bloosde. ‘Ja, het ging echt heel lekker, het schrijven.’
Toen ze klaar waren met eten en de vaat hadden gedaan stelde Lily voor om een spelletje te doen.
‘Wat had je in gedachten?’ Norah wees naar de mand waarin verschillende spelletjes zaten. Sommigen hadden ze zelf meegenomen, anderen lagen al in het vakantiehuisje.
Lily haalde haar schouders op.
‘Truth or dare,’ stelde Eva voor. Norah en Marit waren meteen enthousiast, Lily leek nog te aarzelen, maar knikte uiteindelijk wel.
‘Ik begin,’ zei ze snel. ‘Norah, wat kies je?’
‘Dare,’ zei Norah. ‘Ik heb eigenlijk geen geheimen, dus zoveel spannends kan ik niet vertellen bij Truth.’
‘Iedereen heeft geheimen,’ meende Lily. ‘Maar goed, ik daag je uit om mijn koffer in te pakken.’
Norah slaakte een diepe zucht, maar stond wel op van de tafel. Binnen vijf minuten was ze weer
terug.
‘Dat viel eigenlijk best mee, Lil. Ik had erger verwacht.’
Lily grijnsde. ‘Daarom heb ik het je ook opgedragen. Maar goed, jij bent aan de beurt.’
Het ging een tijdje zo door, tot Lily aan de beurt was. Zij moest erg lang nadenken over haar keuze. Zou ze bang zijn voor een moeilijke vraag of opdracht? Bijvoorbeeld Aron een appje sturen dat ze hem leuk vond? Eigenlijk was dat best een leuke opdracht, maar Marit vond dat ze zich al genoeg bemoeid had met die twee. Bovendien koos Lily voor de waarheid en was het aan Eva om iets te bedenken.
‘Oké … hoe denk je nu écht over Aron?’
Lily’s wangen kleurden meteen vuurrood. ‘Ik … eh … ik ben weer verliefd op hem, denk ik.’
‘Verrassend,’ plaagde Norah. ‘Weet hij dat ook?’
‘Je mag maar één vraag stellen,’ zei Lily snel. ‘Norah, truth or dare?’
Toen Norah een rondje om het huisje had gerend – in de stromende regen – verbaasde het Marit dat ze zich niet tot Lily richtte, maar aan haar vroeg of ze de waarheid over iets wilde vertellen of een uitdaging aanging.
‘Truth,’ zei ze. Net als Norah had ze geen geheimen, maar ze voorkwam in ieder geval dat ze iets ingewikkelds moest doen als de hink-stap-sprong om het koffietafeltje.
‘Komt-ie hoor, een ingewikkelde vraag. Misschien moet je in je geheugen graven,’ lachte Norah. ‘Bij de barbecue in de tuin van Van Eck had je een gesprek met Aron, waar ging dat over?’
In tegenstelling tot wat Norah zei wist Marit meteen wat ze bedoelde. Ze wist precies wat ze met Aron had besproken. Met een schuin oog keek ze naar Lily en begon toen aan haar verhaal.
‘Oké. We hadden het over onze vriendschap en dat mensen elkaar vaak uit het oog verliezen na de middelbareschooltijd. We namen ons voor om dat bij ons groepje niet te laten gebeuren. En toen vroeg ik aan hem wie hij het meest zou missen als het contact wel eh … minder zou worden.’
‘Wat was zijn antwoord?’ wilde Eva weten.
‘Zijn letterlijke woorden: “Ik denk dat je dat wel weet”,’ antwoordde Marit.
Lily’s hoofd, dat net weer haar normale kleur had aangenomen werd weer vuurrood. ‘En wat zei jij toen?’
‘Dat hij ervoor moest zorgen dat ze elkaar niet uit het oog verliezen, omdat het bij diegene precies hetzelfde is. En toen keek hij heel blij.’
‘Echt?’ Lily’s gezicht zag er zo hoopvol uit en Marit was blij dat ze kon knikken.
‘Echt waar,’ verzekerde ze haar vriendin. ‘Hierover zou ik niet liegen, want ik weet hoeveel het voor je betekent.’
Zou jij ooit liegen tegen een vriendin zodat ze zich beter voelt?
Leuk hoofdstuk weer, ik krijg ook zin om naar het strand te gaan!! Eh ja, lastige vraag. Ik denk van niet, want ze komt er later toch weer achter en ik vind dat je een echte vriendin bent als je gewoon de waarheid zegt!
Heel goed antwoord, ben het helemaal met je eens, maar soms kan het best lastig zijn. Ik kreeg tijdens het schrijven van deze hoofdstukken ook veel zin om naar het strand te gaan 🙂
Bedoeld u hier dat Marit gemiddeld 2000 woorden schrijft per hoofdstuk?
Jep, Marit lijkt hierin erg op mij 😉 (als het om m’n boeken gaat in ieder geval, de hoofdstukken van het vervolgverhaal zijn meestal wat korter).