Friends 4-ever // Hoofdstuk 13 // Norah

In de vorige ‘aflevering’ van het vervolgverhaal waren de meiden van plan een McFlurry te gaan eten bij de McDonalds. Marit moest, helaas, op het laatste moment afzeggen omdat ze op haar broertje moest passen. Toen ze thuis kwam, bleek haar broertje echter bij haar tante te zijn en dat zorgde voor verdriet bij Marit en de vraag waarom haar moeder niet gewoon bij haar thuis woonde …

‘Wat zoek je?’ Mama keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Begrijpelijk, want Norah zat midden tussen een stapel tijdschriften en papieren.
‘Dat artikel over handletteren,’ antwoordde Norah. ‘Het probleem is dat ik niet meer weet hoe de voorkant van het tijdschrift eruitzag. Dus er zit niks anders op dan alles doornemen.’ Ze wachtte heel even, maar voegde er toen toch nog maar een zin aan toe. ‘Ik ruim alles netjes op!’
‘Leg de oude kerkbladen maar meteen op een aparte stapel,’ zei mama. ‘Die moeten toch weg. Of wacht, ik moet nog een kaartje sturen naar mevrouw Van ‘t Woud.’
‘Die heeft toch een nieuwe knie gekregen?’ vroeg Thirza, die de kamer in kwam lopen. ‘Zo Noor, ben je zo onderhand niet te oud om winkeltje te spelen?’
Norah rolde met haar ogen, maar toen ze even om zich heen keek, wist ze wat haar zus bedoelde. Toen ze allemaal nog een stuk jonger waren speelden ze regelmatig winkeltje. Norah nam vaak de boeken en tijdschriften voor haar rekening en spreidde ze dan allemaal door de kamer uit, tot ergernis van mama.
‘Ik zoek dat artikel over handletteren,’ zei ze, voor haar zus nog een opmerking kon maken.
‘Die heeft Rhodé meegenomen naar haar kamer,’ wist Thirza.
Norah zuchtte diep. ‘Heb ik serieus voor niks dit allemaal door zitten spitten.’
‘Nou, als je toch bezig bent, kun je net zo goed het adres van mevrouw Van ‘t Woud opzoeken,’ grinnikte mama.
‘Vooruit dan maar,’ zei Norah en ze opende het eerste kerkblad dat ze zag.
Ze speurde het rijtje zieken af, maar zag de naam van mevrouw Van ‘t Woud er niet tussen staan.
Onder het kopje mutaties zag ze opeens een bekende naam. Nieuw ingekomen, meneer Verhagen en zijn twee kinderen, Marit en Samuël. Norah fronste haar voorhoofd. Alleen meneer Verhagen? Was Marits moeder overleden? Of … waren haar ouders gescheiden? Wat gek … ze was al ruim twee maanden bevriend met Marit, maar hier had ze geen idee van!

Wat ze die zondag had gelezen in het kerkblad, liet haar maar niet los. De volgende dag op school gedroeg Marit zich natuurlijk hetzelfde als altijd. Tenslotte kon zij niet weten wat Norah dit weekend had ontdekt. Maar voor Norah was alles veranderd.
‘Wat ben je stil vandaag,’ merkte Lily op, toen ze die middag naar de fietsen liepen. Eva en Marit liepen een paar meter voor hen. Even overwoog Norah om met Lily te delen wat ze in het kerkblad had gezien, maar ze bedacht zich gelukkig net op tijd.
‘Ben ik stil vandaag?’ vroeg ze daarom maar aan Lily. ‘Als het jou opvalt dan moet het haast wel waar zijn,’ voegde ze er lachend aan toe.
Lily rolde met haar ogen. ‘Heel grappig,’ mopperde ze.
‘Jij hebt toch alleen maar oog voor …’ grinnikte Norah. Ze noemde bewust Arons naam niet.
Lily’s elleboog schampte langs Norahs zij. ‘Mond dicht! Je weet wat ik daarover gezegd heb.’
Norah zweeg meteen. Ze had Lily inderdaad beloofd haar niet te plagen met Aron, omdat haar beste vriendin eigenlijk helemaal niet verliefd wilde zijn.
‘Hoe lang denk je dat je het nog geheim kunt houden voor die twee?’ vroeg Norah zachtjes, terwijl ze naar Eva en Marit knikte.
Lily haalde haar schouders op. ‘Zolang jij niks zegt en ik niks zeg, komt dat goed toch?’
Daar was Norah niet helemaal van overtuigd. Ze zag wel dat Lily haar uiterste best deed om normaal te doen, wanneer Aron in de buurt was. Maar iedereen die Lily een beetje kende, wist dat er iets aan de hand was. Marit en Eva zouden er snel genoeg achter komen. Geheimen bewaren voor je vriendinnen was best lastig, wist Norah uit ervaring. Dat deed haar meteen weer aan Marit denken. Misschien … moest ze het zo meteen toch eens aan haar vragen, als Lily en Eva verder waren gefietst.
Toen het moment daar was, twijfelde ze toch weer. Moest ze niet gewoon wachten tot Marit hen in vertrouwen zou nemen hierover? Ze kenden elkaar nog niet zo heel lang … Maar aan de andere kant, wat maakte het ook uit? Iedereen die het kerkblad had gelezen, had het kunnen zien!
‘Hé, ik was afgelopen zondag op zoek naar een tijdschrift over handletteren en toen kwam ik een stapel oude kerkbladen tegen.’ Nu kon ze niet meer terug. Marit keek haar verrast aan, dus ratelde Norah snel verder. ‘Toen zag ik bij de … eh … hoe heet dat ook alweer … eh … nieuwe mensen in de kerk zeg maar … jouw naam staan. Je broertje heet toch Samuël?’
‘Klopt. Het lijkt me trouwens best toevallig als er nog een Marit Verhagen in de kerk zat.’ Marit reageerde heel normaal.
‘Maarre …’ Norah aarzelde weer. Hoe moest ze dit nu vragen zonder al te nieuwsgierig over te komen? Ze bedoelde het gewoon belangstellend, niet om aan iedereen door te vertellen.
‘Mijn moeder woont niet bij ons thuis,’ vertelde Marit, voor Norah haar vraag kon stellen.
‘Dat wilde ik dus vragen,’ gaf Norah toe. ‘Hoewel … ik dacht dat je moeder … eh … was gestorven.’
Er kwam een flauwe glimlach op Marits gezicht. ‘Gelukkig niet,’ zei ze. ‘Maar …’ Ze zweeg weer.
‘Het is oké,’ zei Norah. ‘Je hoeft niks te vertellen. Ik bedoel het niet nieuwsgierig. Denk ik.’
Nu glimlachte Marit echt. ‘Nieuwsgierig is niet erg, toch?’
Norah haalde haar schouders op. ‘Ik kan me voorstellen dat je het niet van de daken schreeuwt. Lily vertelt ook niet aan iedereen dat haar vader is gestorven.’
‘Hè?’ vroeg Marit verbaasd. ‘Maar Lily heeft het altijd over haar ouders?’
‘O, ik dacht dat Lily dat aan je verteld had.’ Norah slaakte een diepe zucht. ‘Nu denk je natuurlijk meteen dat ik geheimen niet kan bewaren. Maar goed, Lily vertelt dat dus niet aan iedereen, maar de meeste mensen uit onze klas weten het wel, dus zo heel erg is het niet dat je het nu weet.’
Marit glimlachte weer.
‘Haar biologische vader is gestorven toen ze een baby was. Een paar jaar later is haar moeder hertrouwd en die man heeft Lily en haar broer geadopteerd. Voor Lily is hij gewoon haar vader.’
Marit knikte begrijpend. ‘Nu je het zegt, herinner ik me er wel iets over. Volgens mij heb ik Lily er iets over horen zeggen tegen Eva.’
‘O, gelukkig. Want ik kan echt heel goed geheimen bewaren hoor!’ zuchtte Norah opgelucht.
‘Fijn,’ zei Marit zacht.
Nog een paar meter, dan moest Norah linksaf slaan. Ze remde af en merkte dat Marit hetzelfde deed.
‘Ik zal het tegen niemand vertellen over je moeder,’ beloofde Norah.
Marit haalde aarzelend haar schouders op. ‘Een heel groot geheim is het niet.’
Het bleef een paar seconden stil. ‘M’n moeder woont in een … een …’ Marit leek de woorden niet over haar lippen te krijgen.
Norah legde haar hand op Marits hand. ‘Het is oké,’ zei ze. ‘Alles op z’n tijd.’
‘…tehuis voor psychiatrische patiënten.’

Kan jij goed geheimen bewaren?

Het volgende hoofdstuk, over Lily, staat ook al online. Je leest het hier.

Liefs,

Mirjam

4 Reacties

    1. Ah, dit zie ik als een groot compliment <3 Ben heel benieuwd wat je van de toekomstige ontwikkelingen gaat vinden!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.