Vorige week kon je lezen over de jaarwisseling, die bracht Norah door met haar familie. Baby Jasmijn was ook van de partij en het was erg gezellig. In het afsluitende stukje kon je ook iets lezen over de verwachtingen van Norah’s bestie Lily. Zegt het je allemaal niks? Klik dan hier, dan kan je het teruglezen! Vandaag voeren de vriendinnen (met klasgenoten) een plan uit dat ze een paar weken geleden al bedacht hadden: zwammen in het Tikibad. Lees hier hoe ze dat vergaat.
Voor een maandag buiten de vakantie was het nog erg druk in het Tikibad, vond Lily. Ze moesten behoorlijk lang wachten bij elke glijbaan. Eigenlijk jammer, want je betaalde een heleboel geld voor een toegangskaartje. Ze hadden besloten een tijdslot van drie uur te boeken, hoe graag ze ook een hele dag waren gegaan, maar anders werd het écht niet te betalen.
‘Gaat het wel goed?’ vroeg Aron terwijl hij zijn arm om haar schouder legde. ‘Je bent zo stil.’
‘Ja hoor,’ verzekerde ze hem. ‘Ik dacht alleen na over de wachtrijen, dat zou je nu niet verwachten.’
‘Nee hè? Ook jammer van het geld. Maar gelukkig had Kyle die kortingsbonnen gespaard.’
‘Dat scheelt inderdaad een heleboel. En we zijn nu bijna aan de beurt.’
De anderen waren al een keer van de trechterglijbaan gegaan, maar Lily was net in een andere glijbaan geweest. Dat was een behoorlijke heftige rit geweest, dus ze hoopte maar dat de trechterglijbaan iets beter ging.
Eindelijk waren ze aan de beurt.
‘Ga jij maar eerst,’ zei Aron. ‘Ik ben tenslotte al geweest.’
Met een glimlach stapte ze in de glijbaan en wachtte tot het stoplicht op groen sprong. Je moest er liggend
vanaf, dus dat deed Lily maar. Het eerste stuk was als een normale glijbaan, maar al snel kwam je in een grote trechter terecht waar je een paar rondjes draaide voor je in een gat viel. Zodra Lily in de trechter terecht kwam schoot haar hoofd naar achteren en stootte die. Meteen greep ze ernaar, wat deed dat pijn! Nou … deze glijbaan ging ze dus ook nooit meer in! Ze stond nog steeds over haar hoofd te wrijven toen Aron in het water beneden plonsde.
‘Lachen hè?’ riep hij enthousiast.
‘Nou … niet zo,’ mopperde ze en ze vertelde hem wat er gebeurd was.
‘Maar liefje … ik riep nog naar je dat je je hoofd op je borst moest leggen.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen. ‘Heb je me niet gehoord?’
‘Helaas niet,’ zei Lily chagrijnig. De pijn in haar hoofd werd niet minder, alleen maar erger.
‘Kom … dan halen we even paracetamol. Of ibuprofen,’ stelde Aron voor.
‘Ik heb niks meegenomen,’ reageerde Lily.
‘Maar ik wel.’
Ze keek hem verbaasd aan.
‘Ik heb migraine,’ legde hij uit. ‘Zodra ik hoofdpijn voel opkomen neem ik pijnstillers, dan is het vaak nog onder controle te houden.’
‘Hè? Dat heb je me nooit verteld.’
Hij lachte schaapachtig. ‘Eh … sorry. Ik probeer er ook zo min mogelijk aan te denken trouwens. Het is vast onzin, maar ik hoop dan dat ik minder vaak een aanval krijg.’
Dat bracht een glimlach op haar gezicht. ‘Je kunt het altijd hopen. Maar fijn … m’n hoofd bonst echt
helemaal.’
‘Dan gaan we heel gauw een ibuprofen voor je halen.’ Aron pakte haar hand en trok haar mee naar de plek waar ze hun handdoeken en tassen hadden gelegd. Onderweg kwamen ze Norah, Marit, Eva, Kyle, Liam en Stan tegen.
‘Gaan jullie naar de trechterglijbaan?’ informeerde Aron.
‘Yep. Komen jullie mee?’ vroeg Norah.
Aron schudde zijn hoofd. ‘Noodgeval, Lily heeft haar hoofd gestoten.’
‘Dus … voordat je gaat glijden, leg je hoofd op je borst,’ grapte Lily. ‘Geloof me, je hoofd zal je dankbaar zijn.’
Iedereen grijnsde en liet hen weer met rust. ‘Hoe gaat het eigenlijk met Stan, weet je dat?’ wilde Aron weten, toen ze buiten gehoorsafstand waren. ‘Ik bedoel … hij moet heel erg opletten met z’n diabetes toch, ook bij sporten en dergelijke.’
‘Inderdaad. Maar volgens mij gaat het redelijk goed met hem. Hij denkt erover om een pomp te nemen,’ herinnerde Lily zich. ‘Maar je kunt het ook aan hemzelf vragen hè?’
‘Weet ik. Maar … ik heb het idee dat hij er niet heel graag over praat, of wel?’
‘Nee. Een beetje net als jij met je migraine, denk ik.’
Aron rommelde in zijn tas en stak al snel een doosje ibuprofen omhoog. ‘Eet anders eerst even je banaan,’ zei hij. ‘Dan komt-ie op een goede bodem terecht.’
Lily grijnsde en volgde zijn advies op. Aron zelf nam een paar flinke slokken water.
‘Gaat het weer beter?’ vroeg hij na een minuut of vijf.
‘Nu ik stil zit wel,’ zei Lily. ‘Maar het is nog even wachten tot die ibuprofen gaat werken. Echt balen, want
we hebben nog maar twee uur zwemtijd over.’
‘Misschien kunnen we wel vast in een rij gaan staan,’ opperde Aron.
‘Maar niet voor de trechterglijbaan!’
‘Uiteraard niet. Maar er is hier ook een toffe bandenglijbaan, daar kun je met z’n tweetjes op één band vanaf.’
‘Dat klinkt leuk.’
‘Het gaat ook een stuk minder hard dan de andere glijbanen.’
‘Nou, dan gaan we daar maar naar toe.’
‘Eerst wat drinken.’ Aron stak haar zijn flesje water toe. ‘Als je hoofdpijn hebt is het belangrijk dat je genoeg drinkt.’
Een beetje onwillig nam Lily het flesje aan, ze had helemaal geen dorst, maar om Aron een lol te doen nam ze toch een paar slokken.
Samen liepen ze naar de bandenglijbaan. Er lag nog één rubberen tweepersoonsband en Aron pakte hem op. Langzaam liepen ze in de richting van de glijbaan waar ook een flinke rij stond.
‘Ik … eh … ik weet dat je er liever niet over praat, maar hoe zit het nu met die migraine van je? Heb je vaak een aanval?’
‘Niet meer zo vaak,’ stelde Aron haar gerust. ‘Twee jaar geleden was het echt heel erg, toen we net naar de bovenbouw gingen. Stress vergroot de kans op een migraineaanval. De weekenden na de toets periodes had ik altijd een aanval, toen heb ik ook speciale medicijnen gekregen. Bètablokkers, normaal krijg je die voor je hart.’
‘Slik je die nu nog?’
Aron schudde zijn hoofd. ‘Nee, gelukkig niet meer. De bijwerkingen waren niet heel prettig. Maar nu moet ik vooral zorgen dat ik genoeg slaap, stress en cafeïne vermijden, goed voor mezelf zorgen en dat soort dingen.’ Er verscheen een schaapachtige grijns op zijn gezicht. ‘Bij het minste of geringste teken van hoofdpijn neem ik paracetamol of ibuprofen, het ligt er een beetje aan of ik iets kan eten voordat ik de medicijnen neem. En dan zet het meestal niet door.’
‘Gelukkig maar. Wanneer had je voor het laatst echt een migraineaanval.
‘O … dat is echt al weken terug. Volgens mij heb ik sinds wij verkering hebben geen aanval meer gehad.’
‘Dus ik heb een positief effect op je migraine?’ grapte Lily.
‘Jij hebt op mijn hele leven een positief effect,’ glimlachte haar vriend. ‘Heb je dat nou nog niet door?’
Ze liet die woorden goed tot zich doordringen en kon het nog maar nauwelijks geloven. Hoe kon het nu dat Aron háár leuk vond? Zo bijzonder was ze toch niet?
‘Hé, we zijn aan de beurt.’ Aron gaf haar zachtjes een duwtje. ‘Ga jij voorin zitten?’
Lily volgde zijn aanwijzingen op en terwijl ze van de glijbaan roetsjten bleef ze nadenken over Arons woorden. Ze had op zijn hele leven een positief effect. Wauw!
Begrijp jij waarom Lily nauwelijks kan geloven dat Aron haar zo leuk vindt?
Liefs,
Mirjam
Ja,ik snap het wel, omdat hij eerst natuurlijk met die Hester verkering had.
Inderdaad! Da’s voor Lily best verwarrend.
superverhaal!
Dankjewel 🙂