Friends 4-ever // Hoofdstuk 143 // Eva

Vorige week las je over Lily en Aron die met de anderen in het Tikibad waren. Helaas stootte Lily haar hoofd en was de lol er voor haar af, maar gelukkig had Aron medicijnen bij zich. Geen idee waar ik het over heb? Lees dan hier het hoofdstuk terug. Vandaag is Eva weer aan de beurt. Hoe gaat het met haar?

‘Waarom hijg je zo?’ Er verscheen een frons in Marits voorhoofd. ‘Zo hard fietsen we toch niet?’
‘Ik … begrijp … er … helemaal … niks … van,’ pufte Eva. ‘Ik … trap … me rot … maar kom geen … meter … vooruit.’
Marit onderwerp Eva’s fiets aan een inspectie. ‘Ik snap het wel. Je achterband is zo plat als een dubbeltje.’
‘Nee hè,’ mopperde Eva. ‘Dan … kan ik … maar beter … stoppen … met fietsen.’ Ze voegde de daad bij
het woord, remde af en sprong van haar fiets. Marit volgde haar voorhoofd.
‘Lopen we het laatste stuk?’
Eva keek een beetje moeilijk. Het was nog zeker twee kilometer tot de plek waar ze altijd met Marit en Norah afspraken en vandaag was het nog vier kilometer naar haar eigen huis. Maar haar ouders waren allebei niet thuis, dus die konden haar niet komen halen.
‘Weet je wat … we lopen naar mijn huis en dan vraag ik of m’n vader je band kan plakken, daar is hij supergoed in.’
‘Is je vader thuis dan?’ vroeg Eva verbaasd.
‘Hij werkt meestal thuis,’ vertelde Marit. ‘Hij werkt als ZZP-er voor verschillende bedrijven, dus is heel flexibel. Volgens mij had hij vandaag een thuiswerkdag. Bovendien … is het al bijna vijf uur.’
Ze waren vandaag extra lang op school gebleven om aan hun PWS te werken en Lily en Norah gingen allebei naar hun vriendjes toe. Marit deed dan wel niet mee met hun PWS, ze vond het sneu als Eva alleen naar huis moest fietsen – en waarschijnlijk had ze zelf ook geen zin om alleen te fietsen – dus was ze gebleven. Ze had Eva ervan verzekerd dat haar tijd op school goed besteed was.
‘O nee hè, dan ga ik nooit op tijd op pianoles komen,’ verzuchtte Eva. ‘Ik kan maar beter een appje sturen
naar m’n lerares.’ Ze pakte haar telefoon en begon een berichtje te typen naar Loes. Stiekem leek het haar wel lekker om niet direct na het eten weg te moeten, zeker niet nu ze nog een berg huiswerk had liggen.
Samen liepen ze de bekende weg naar het huis van Marit.
‘Hoe is het eigenlijk met James? Hij zag er twee weken geleden een stuk beter uit.’
Marit knikte. ‘Zijn bloedwaarden zijn helemaal goed en hij voelt zich ook weer beter.’
‘Wat fijn,’ merkte Eva op.
‘En hoe gaat het met Stan?’
‘Ook goed.’ Eva vertelde van zijn plan om een pomp te nemen. Hij had het al met z’n diabetesverpleegkundige overlegd en nu had hij de opdracht gekregen om nog eens goed de voor- en nadelen op een rijtje te zetten. Maar Eva dacht dat hij er al wel over uit was, het liefst wilde hij nog voordat de examenperiode begon een pomp hebben.
‘Dat zal voor hem een hoop gedoe schelen,’ dacht Marit. ‘Al heb ik nu wel het idee dat hij het meer geaccepteerd heeft dan een paar maanden terug.’
‘Ja.’ Eva dacht even na. ‘En nee,’ voegde ze er toen aan toe.
Marit keek haar even verbaasd aan.
‘Ik denk dat het een steeds terugkerende cyclus is,’ mijmerde Eva hardop. ‘Het ene moment heeft hij alles geaccepteerd en gaat hij er helemaal voor. En een paar dagen later zit hij weer in de put en baalt hij er flink van.’
‘Hm,’ zei Marit. ‘Ik denk dat ik het wel een beetje begrijp.’
‘Je wordt er steeds weer mee geconfronteerd,’ ging Eva verder. ‘En dan denk je dat je alles geaccepteerd hebt, maar ergens doet het toch nog pijn.’ Het bleef even stil. ‘Wauw, wat klink ik diepzinnig zeg. Vaker zo’n lekke band krijgen, word ik filosofisch van.’
Marit grinnikte. ‘Ik wilde net vragen of je al zeker weet dat je naar het conservatorium wilt, een studie filosofie past prima bij je.’
‘Ach, dan heb ik in ieder geval nog een back-up plan.’
‘Mooi meegenomen, toch?’
‘Precies. Hé … heb jij al meer duidelijkheid over wat je gaat doen? Na de examens bedoel ik dan.’
Marit zuchtte diep. Kennelijk was dat niet de juiste vraag om te stellen.
‘Ik twijfel nog steeds,’ gaf ze toe. ‘Aan een kant wil ik heel graag in Engeland studeren en zo ook dichter bij James zijn. Aan de andere kant …’ Marit zweeg. Eva wachtte geduldig tot haar vriendin verder zou praten, door de jaren heen had ze geleerd dat het weinig zin had om de woorden uit Marit te trekken.
‘… eerlijk gezegd ben ik best tevreden met hoe het nu gaat. Dat klinkt heel raar en alsof ik James niet mis. Maar omdat ik niet constant in de buurt van James ben, heb ik ook gewoon de kans … om uit te vogelen
wat ik zelf wil. En ik ben bang dat ik me, bij m’n studiekeuze, te veel laat leiden door hem.’
‘Ik … ik denk dat ik het snap,’ zei Eva, hoewel Marits woorden nog niet helemaal tot haar doorgedrongen waren.
‘Als James er niet zou zijn, wat zou je dan studeren?’
‘Nederlandse of Engelse Taal en Cultuur,’ zei Marit beslist. ‘Aan een kant lijkt Nederlands me heel bruikbaar voor het schrijven van verhalen, maar aan de andere kant heb ik echt geen zin in al die grammaticale regels over d’s en t’s. Engelse Taal en Cultuur heb ik altijd al leuk gevonden, ook voor James.’
‘Dan moet dat dus niet veel uitmaken. En wat zou je in Engeland studeren, als je daarheen gaat?’
‘English language and literature,’ zei Marit zonder aarzelen.
‘Wat in principe hetzelfde is als Engelse Taal en Cultuur, toch?’
‘Een beetje wel.’
‘Nou dan zou ik er niet te moeilijk over denken. Heb je je al aangemeld voor universiteiten?’
‘Dat werkt in Engeland anders,’ vertelde Marit. ‘Ik heb naar verschillende universiteiten aanmeldingsbrieven geschreven. Ook naar de universiteit in Cambridge, maar ik kan me niet voorstellen dat ik daar word toegelaten.’
‘Nee?’
‘De standaard ligt daar heel hoog. Ik denk dat ik meer kans maak in Essex. Dat is zo’n 100 kilometer bij Cambridge vandaan.’
‘Maar dan ben je dichter in de buurt van James, maar het is niet alsof jullie op elkaars lip zitten,’ meende Eva. ‘Of gaat hij ook naar Essex?’
Marit schudde haar hoofd. ‘Nee, waarschijnlijk wordt James wel toegelaten in Cambridge. En hij heeft zich ook aangemeld in Oxford en nog een paar universiteiten. James gaat naar een luxe privéschool en heeft veel meer streepjes voor als ik.’
‘Wat is het daar gek geregeld,’ zei Eva hoofdschuddend. ‘Nu moet je hier in Nederland voor verschillende opleidingen ook wel een toelatingstest doen, maar daar is het echt veel gekker allemaal.’
‘Zeker,’ beaamde Marit. ‘Maar goed … laten we het maar niet hebben over wat er na dit jaar gaat gebeuren. Leven bij de dag is al moeilijk genoeg.’
‘Inderdaad,’ zei Eva, maar ze dacht nog lang na over wat Marit had gezegd. Marit klonk zo verstandig en wijs toen ze zei dat ze niet alles in haar leven wilde laten afhangen van James. Hoe zat dat eigenlijk tussen haar en Stan? Op allerlei gebieden was haar leven verweven met dat van hem. Ze zaten in dezelfde klas, hadden bijna dezelfde vakken, maakten samen muziek en hadden in principe daarmee dezelfde bijbaan. Waarschijnlijk gingen ze zelfs dezelfde studie doen. Had ze ook nog wel dingen voor zichzelf?

Wanneer heb jij voor het laatst een lekke band gehad?

Liefs,

Mirjam

11 Reacties

  1. Laatst nog, 2 weken geleden, precies op de verjaardag van mijn vader en dat was juist een gelukje, want zo was hij thuis en werd ik onderweg opgehaald (:

    1. Gelukkig maar! Het vierde deel van Samen! komt (als alles goed gaat) uit in het voorjaar van 2023. Nog even geduld dus… hopelijk vermaak je je in tussentijd met het vervolgverhaal

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.