Friends 4-ever // Hoofdstuk 161 // Norah

Vorige week kreeg Marit ontzettend goed nieuws en aten de meiden een McFlurry. Heb je geen idee waar ik het over heb? Check dan even deze link. Vandaag lees je meer over Norah die alwéér een presentatie moet houden. Deze keer samen met Eva en Lily en voor een groot publiek…

‘Wie vond het ook alweer een goed idee om onze presentatie voorin de aula te doen?’ vroeg Norah, toen ze zich die ochtend bij haar vriendinnen voegde. Van de zenuwen had ze vanmorgen geen hap door haar keel kunnen krijgen. Het was dat mam haar gedwongen had iets te eten, anders was er echt niets in haar maag terecht gekomen.’
‘Van Dam vond dat een goed idee’, reageerde Eva. ‘Het was ook niet mijn keus, hè?’
‘En ook niet die van mij’, haastte Lily zich te zeggen, al vond Norah dat Lily wel erg snel “ja” had gezegd toen hun biologieleraar het had voorgesteld.
‘Ja ja, leg de schuld maar bij iemand anders’, mopperde ze.
‘Dat doe jij nu zelf ook, slimpie. Het komt vast goed’, probeerde Eva haar gerust te stellen. ‘Zo heel veel hoeven we ook niet te vertellen hè? We laten gewoon het filmpje zien.’
Daar had Eva natuurlijk helemaal gelijk in. Maar met z’n drieën voorin de aula staan en voor heel de zesde klas iets moeten zeggen … Norah vroeg zich echt af of ze niet spontaan een black-out zou krijgen.
‘Kom op Noor, pas bij Nederlands ging het toch ook goed?’ probeerde Lily haar op te beuren. ‘Toen hebben we nog wel een compliment gekregen dat we het zo goed uit ons hoofd deden. En dat was een veel grotere lap tekst.’
Ook Lily had gelijk, maar Norah wilde het nog niet toegeven, niet voor honderd procent in ieder geval. Hoe je het ook wendde of keerde, ze moest straks voor de groep staan. En wat als er iets mis zou gaan tijdens hun presentatie? Wat als het filmpje het niet deed? Of wat als iedereen het kinderachtig vond wat ze hadden gemaakt?
‘Niet bezorgd zijn, Noor. Dat staat zelfs in de Bijbel dat je dat niet moet doen.’
‘Klopt. Maar dat gaat over niet bezorgd zijn voor de dag van morgen. Ik maak me nu zorgen voor vandaag.’ Diep in haar hart wist Norah wel dat ze niet zo cynisch moest doen, maar ze vond het echt heel erg spannend en daar werd ze niet de vrolijkste van.
‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren?’ vroeg Marit, die naast haar was komen fietsen. Lily en Eva fietsen voor hen. Het eerste stuk konden ze elkaar prima verstaan, maar ze waren nu de bocht om gegaan en door de harde wind was het onmogelijk om met z’n vieren een gesprek te voeren.
‘Eh …’ Daar moest Norah even over nadenken. ‘Ik denk dat iedereen ons met tomaten gaat bekogelen.’
‘En hoe realistisch is het om te denken dat dát gaat gebeuren?’
Norah grinnikte, hoe grappig het in strips er ook uitzag, in werkelijkheid gebeurden zulke dingen niet. Niet op school in ieder geval.
‘Wat is het ergste dat, realistisch gezien kan gebeuren?’ herformuleerde Marit haar vraag.
‘Eh …ik vergeet mijn tekst, krijg een black-out of het filmpje doet het niet’, somde Norah op.
‘Als jij een black-out krijgt en je tekst vergeet, zijn Lily en Eva er nog om je te helpen. Als het filmpje het niet doet … tja, er zijn genoeg mensen die verstand hebben van techniek om je te helpen, hoor. En anders is het pech. Heeft Van Dam het filmpje al gezien?’
‘Ja’, antwoordde Norah.
‘Dan denk ik niet dat hij er een probleem van zal maken als het filmpje het tijdens de presentatie niet doet. Daar kunnen jullie dan toch niks aan doen?’
‘Nee, dat is waar.’ Enigszins gerustgesteld fietste Norah verder. Sinds wanneer was ze eigenlijk zo’n stresskip? Normaal gesproken was ze altijd ontzettend nuchter, maar de laatste tijd kreeg ze echt overal de zenuwen van. Kwam dat door de naderende examens? Misschien wel … Snel duwde ze die gedachte weg, niet aan denken nu.
Nu haar zenuwen waren verminderd begon haar maag te rammelen. Gelukkig dat mam de boterhammen die ze niet had opgegeten in haar tas had gestopt. Op school kon ze dan alsnog ontbijten.

Met een zucht nam Norah plaats op de stoel die op het podium stond. Ze was haar tekst niet vergeten en ook Lily en Eva deden het fantastisch. Nu was het tijd om het animatiefilmpje, dat Lily had getekend, te laten zien. Norah schrok toen ze haar eigen stem hard door de aula hoorde, zij had de voice-over gedaan en Eva had de achtergrondmuziek gemaakt. Het was echt heel tof geworden. Langzaam kon Norah ontspannen. Ze zag dat heel zes vwo geboeid zat te kijken naar het filmpje, logisch ook: Lily had zichzelf overtroffen. Norah wist hoe lang haar vriendin hiermee bezig was geweest. In eerste instantie had ze zich schuldig gevoeld, omdat zij en Eva veel minder deden, leek het wel. Maar Lily had haar ervan verzekerd dat het geen enkel probleem was, ze genoot van het tekenen en bovendien was het goed voor haar skills met het animatieprogramma. Dat zou zeker van pas komen bij haar vervolgopleiding. Bovendien hadden Norah en Eva de taak om zoveel mogelijk informatie op te zoeken over diabetes te verzamelen op zich genomen. Samen hadden ze het in een script gegoten en op basis daarvan was Lily aan de slag gegaan met de animatie.
De laatste tonen van het filmpje stierven weg, even bleef het stil, maar toen volgde er een daverend applaus dat maar door bleef gaan. Uiteindelijk moest Van Dam het podium opkomen om iedereen tot stilte te manen.
‘Dit was de laatste presentatie in de aula, jullie mogen nu naar het lokaal dat op je rooster staat voor de overige presentaties. Succes allemaal.’
‘Wauw! Dit was echt heel erg goed.’ Stan had zijn arm om Eva heen geslagen en keek hen glunderend aan. ‘Hoe hebben jullie die animatie zo mooi gekregen?’
‘Lily’s werk’, antwoordden Norah en Eva tegelijkertijd.
‘Kon de informatie ook je goedkeuring wegdragen?’ wilde Eva weten.
‘Zeker’, antwoordde Stan. ‘Heel goed en duidelijk uitgelegd. Waar hebben jullie het filmpje nou precies laten zien?’
‘In de klas van David en Rosan, het broertje en zusje van Lily. Die kinderen waren ook heel enthousiast en begrepen heel goed wat diabetes inhield’, vertelde Norah trots. ‘Dat was echt supergaaf om te doen.’
‘Ja hè’, beaamde Lily. ‘En … was het nu zo spannend, Noor?’
‘Dat viel reuze mee’, grinnikte Norah. ‘Dus nu heb ik reuzehonger.’
‘Laten we eerst maar iets lekkers halen, voor we naar het lokaal gaan voor de andere presentaties’, vond Eva. ‘Dat hebben we wel verdiend, toch?’
Natuurlijk was Norah het met haar eens.

Wat zou jij voor lekkers halen als je je PWS-presentatie goed had afgerond?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•