Friends 4-ever // Hoofdstuk 171 // Eva

Het vorige hoofdstuk eindigde best wel emotioneel voor Lily. Heb je geen idee waarom, lees het dan terug via deze link. Vandaag gaat eigenlijk bijna meteen verder waar het vorige hoofdstuk is gestopt – het speelt zich af op dezelfde dag! Veel leesplezier!

‘Wat moeten we hier doen?’ informeerde Aron, toen ze bij een nieuw markeringspunt aankwamen. Vanmorgen hadden ze eerst een speciale afscheidsceremonie gehouden op school, waarna ze met de bus waren vertrokken naar Amsterdam voor een spel. Op verschillende markeringspunten in de stad moesten ze opdrachten uitvoeren, tot nu toe hadden ze er al twee succesvol afgerond.
‘Wissel kledingstukken en accessoires uit met je groepsgenoten’, las Eva voor van het bord. ‘Zorg dat iedereen tenminste één kledingstuk of accessoire heeft dat niet van hem- of haarzelf is. Maak een foto en stuur die naar het nummer dat je vindt in het programmaboekje.’
De anderen wachtten niet eens tot ze klaar was met lezen, maar begonnen al schoenen en tassen te verwisselen.
‘Hier, als jij me jouw ketting geeft, krijg jij mijn haarband’, besloot Norah voor haar.
Lily en Aron wisselden schoenen uit, terwijl Kyle en Marit van jas wisselden. ‘Is er nog iemand die niets heeft?’ vroeg Stan.
‘Ik’, reageerde Liam.
‘Kom, dan wisselen wij schoenen, we hebben toch dezelfde maat!’ stelde Stan voor.
Toen alle kledingstukken waren gewisseld moesten ze nog een voorbijganger vragen om een foto van hen te maken. Kyle sprak een oudere vrouw aan die met plezier hen op de foto zette. Nadat het gebeurd was, wisselde iedereen de kledingstukken weer terug en Kyle stuurde de foto naar de organisatie.
‘Wij doen het echt supergoed en supersnel’, concludeerde hij tevreden. Ze liepen de route verder door de stad, tot ze bij het volgende markeringspunt kwamen. Onderweg keek Eva om zich heen. Wat was Amsterdam eigenlijk een drukke stad! Ze was blij dat ze volgend jaar in Utrecht naar het conservatorium ging en niet in de hoofdstad van Nederland. Hoewel … Utrecht was een heuse studentenstad en zou ook superdruk zijn. Toch voelde het centrum van Utrecht anders aan dan het stadscentrum van Amsterdam, nee … ze was blij dat ze zich in Utrecht aangemeld had.
Stan kwam naast haar lopen. ‘Vind je het leuk?’
‘Jawel’, reageerde Eva. ‘Ik ben al lang blij dat we niet zijn gaan paintballen ofzo.’
‘Da’s best leuk, toch?’
‘Hartstikke pijnlijk’, verbeterde Eva hem. ‘Dan ga ik liever laser gamen.’
‘Hm, ja, misschien heb je gelijk.’
‘Eigenlijk maakte het me niet zo veel uit wat we vandaag zouden gaan doen. Als we maar met ons groepje bij elkaar konden zijn’, vertrouwde Eva haar vriend toe. ‘Het begint steeds meer tot me door te dringen dat het schooljaar écht bijna voorbij is. Dat we elkaar alleen nog maar bij de examens zullen zien. En dan wordt alles anders.’
Stan knikte. ‘Ik probeer er nog niet zoveel aan te denken’, zei hij. ‘Gelukkig hebben we elkaar.’
‘Zeker. Dat is wel het allerleukste wat ik over heb gehouden aan al die jaren op de middelbare school.’
Haar vriend grijnsde. ‘Dat ben ik honderd procent met je eens.’
‘We moeten op de foto met rasechte Amsterdammers!’ deelde Aron hen mee. ‘We moeten ze zo gek krijgen dat ze voor het bord met ons op de foto gaan.’
‘Pfoe, dat wordt nog wat.’ Eva had echt geen zin om random voorbijgangers te vragen met hen op de foto te gaan, maar Kyle en Aron durfden gelukkig alles en waren al aan het rondvragen. Uiteindelijk vonden ze vier Amsterdamse mannen die een biertje dronken op een bankje. Ze waren bereid om met hen op de foto te gaan.
‘Maar … dan moeten jullie straks niet met de andere groepjes op de foto gaan’, vond Aron. ‘Anders winnen zij, dat willen we toch niet.’
De mannen grinnikten. ‘Dat willen jullie niet, voor ons maakt dat natuurlijk niet uit, hè?’
‘Dat is waar. Maar zouden jullie dat voor ons willen doen?’ vroeg Lily. Kennelijk werkte het aanstekelijk als je vriend lef had.
‘Tuurlijk juffie.’
De mannen gingen met hen op de foto en weer stuurde Kyle hem door naar het nummer op het blaadje.
‘Succes met winnen!’ riepen de mannen hen na.

‘En dan nu … de onbetwiste winnaar van de dag.’ Een van de organisatoren trommelde met zijn vingers op tafel en wachtte tot iedereen meedeed. ‘De groep die zichzelf Friends Forever noemt.’
Het duurde een paar seconden en toen begon Aron te juichen, hij werd al snel bijgevallen door de rest van de groep. De anderen klapten voor hen. Ze liepen naar voren en kregen elk een medaille van spek omgehangen.
‘Applaus voor de winnaars! Ik heb begrepen dat jullie haast moeten maken om bij de bus te komen, dus is er helaas geen tijd meer voor een hapje of een drankje. Maar kom gerust nog eens langs als jullie in Amsterdam zijn. Enne … succes met jullie examens!’ Met die woorden nam de organisator afscheid van hen.
‘Ts, denken ze dat we in groep zes zitten in plaats van in de zesde?’ mopperde Kyle, toen ze terugliepen naar de bus. ‘Een spekmedaille.’
‘Toch lekker?’ meende Lily. ‘Wat had je dan verwacht?’
‘Een plak spacecake, zeker’, grinnikte Aron.
‘Spacecake?’ herhaalde Eva verwonderd.
‘Je weet toch wel wat spacecake is?’ merkte Stan op.
‘Eh … ik heb geen idee. Is dat heel erg?’
Stan grijnsde. ‘Niet heel erg. Wel naïef. Het is maar goed dat je niet in Amsterdam gaat studeren. Spacecake is cake met wiet of hasj erin.’
‘Bah! Waarom zou je dat doen?’ Daar kon ze echt met haar verstand niet bij, zeker omdat ze naïef was. Maar ach, dat kon haar in dit geval niets schelen!

Heb jij weleens eens een spekmedaille gewonnen?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•