Vorige week las je over Marit die geen geschikte jurk kon vinden voor de diploma-uitreiking. Of dat gelukt is? Dat kan je hier teruglezen (als je het niet meer weet). Vandaag is het dan zo ver: de diploma-uitreiking. We beginnen bij Norah …
‘Welkom bij de diploma-uitreiking van zes vwo’, de stem van meneer Van Meijeren, de coördinator van de bovenbouw schalde door de microfoon. ‘We willen graag gezamenlijk beginnen met gebed en een korte meditatie. Daarna zullen we uiteengaan in de stamklassen, zodat jullie je diploma kunnen tekenen in het bijzijn van je mentor.’
Norah streek een beetje zenuwachtig over haar zalmroze jurk. Nog even en dan zou ze daadwerkelijk haar diploma ondertekenen. Dan was ze voorgoed klaar met de middelbare school, ze had geen idee of ze hier wel aan toe was, maar tegenhouden kon ze het niet. Dus kon ze maar beter genieten van het moment. Ze keek om zich heen en zag de mensen met wie ze de afgelopen jaren was opgetrokken. Sommigen al sinds de basisschool, weer anderen sinds de brugklas. Bij de meesten had ze wel een keer in de klas gezeten, of een vak samen mee gevolgd. En nu was het onvermijdelijke moment van afscheid aangebroken. Naast haar zat Ethan, hij glimlachte naar haar.
‘Ik snap hoe je je voelt’, fluisterde hij in haar oor.
Norah glimlachte terug en keek opzij. Aan de andere kant van haar zat Lily en naast haar zat Aron. Verder in de rij zaten Lily’s ouders en die van Aron. Eva zat met Stan voor haar, evenals Marit en James. Voor James was dit misschien wel heel vreemd, heel anders dan hij gewend was. Norah vroeg zich ook af hoeveel hij ervan zou verstaan, maar toen Van Meijeren zei dat hij hen voor zou gaan in gebed, vouwde James ook zijn handen en boog zijn hoofd. Norah volgde zijn voorbeeld.
Na het gebed las Van Meijeren uit de Bijbel, een gedeelte uit Spreuken. Norah herkende het, omdat Ethan haar erop gewezen had toen ze met hem gedeeld had dat ze geen idee had welke studie ze nu moest kiezen.
‘Jullie bevinden je op dit moment op een kruispunt, net als degene aan wie de opsteller van Spreuken zijn woorden richt’, begon de coördinator zijn meditatie. ‘Je staat op een punt waarbij je afscheid neemt van een bepaalde periode in je leven, om volgend cursusjaar aan iets nieuws te beginnen. De meesten van jullie hebben al een studiekeuze gemaakt en we hopen dat jullie dit samen met God hebben gedaan. Net als Salomo wil ik tegen jullie zeggen: “Mogen goedertierenheid en trouw jou niet verlaten. Bind ze om je hals, schrijf ze op de tafel van je hart, vindt gunst en goed verstand, in de ogen van God en de mens.” Van Meijeren sprak een tijdje door over het vertrouwen op God en niet steunen op eigen inzicht. Je pad aan God toevertrouwen, dat hij hoopte dat ze dit allemaal deden, zowel voor hun dagelijkse keuzes, als in hun geestelijk leven. Norah vond het mooi wat hij zei, maar was toch blij toen hij aankondigde dat ze in groepen uiteengingen voor het officiële uitreikingsmoment.
Op de monitor werd bekendgemaakt naar welk lokaal Norahs klas moest gaan. Het was het geschiedenislokaal van Van Eck. Maar dat was toch veel te klein? Hoe pasten daar ooit alle ouders van haar klasgenoten in? Pas toen ze in het lokaal kwam herinnerde Norah zich dat de achterwand van het lokaal uitgetrokken kon worden, waardoor twee lokalen samengevoegd werden. Het was nog steeds een beetje krap, maar uiteindelijk had iedereen een zitplaats gevonden.
‘Van harte welkom allemaal’, zei Van Eck vriendelijk, toen iedereen een plekje had. ‘Dit is het moment waar jullie zes jaar naartoe gewerkt hebben, allemaal voor dat ene papiertje. Het kan misschien een beetje als een anticlimax voelen als je zo meteen je handtekening zet. Dat je denkt: “Heb ik me zo zitten uitsloven voor dat ene krabbeltje?” Maar geloof me, het is het waard. Dit diploma opent deuren, zonder kan je immers niet je vervolgstudie doen. En ik hoop oprecht dat de afgelopen jaren niet enkel als zwoegen voelden, maar dat jullie hebben genoten van elkaars gezelschap.’ Van Eck keek de klas rond. ‘Bij sommige mensen is dat vrij duidelijk.’ Hij knikte in de richting van Eva en Stan en ook Lily en Aron kregen een knikje. ‘Ik hoop dat jullie met een glimlach terug zullen denken aan de afgelopen jaren, dat je zult merken dat ze vormend zijn geweest. Ik hoop dat we als school ons best hebben gedaan om jullie zo goed voorbereid mogelijk de volwassenwereld in te sturen. Tegelijk weet ik uit eigen ervaring dat het leven overweldigend kan zijn. Of je nu achttien bent of achtentwintig. Tot zover de mijmeringen van deze ouwe mentor van jullie, laten we overgaan tot het uitreiken van de diploma’s. We gaan de lijst op alfabet langs en ik vertel kort iets over je. Daarna mag je naar voren komen en je diploma tekenen. Uiteraard mogen er foto’s worden gemaakt, ouders, kom gerust naar voren voor een close-up. Het leek me leuk om na afloop nog een groepsfoto te maken, waarbij jullie allemaal je diploma voor je houden. Goed?’
Hier en daar werd geknikt en toen zei Van Eck de eerste naam: ‘Stan Bakker’. Er verscheen een foto van Stan, die was overduidelijk gemaakt tijdens de laatste schooldag, want hij droeg twee verschillende schoenen. ‘Tja, Stan … tot het begin van deze week wisten we niet zeker of jij er vandaag wel bij kon zijn’, begon hij zijn verhaal. Van Eck ging in op de diagnose die Stan aan het begin van het schooljaar had gekregen en ook benoemde hij zijn relatie met Eva. ‘Tja, ik heb nog wat geheime informatie over Stan, maar dat zal ik met jullie delen als Eva haar diploma komt ophalen’, besloot hij het verhaal. ‘Maar nu wil ik je uitnodigen om naar voren te komen en je diploma te tekenen, Stan.’
Na Stan mochten ook Irene, Arnoud, Lisanne, Lianne, Liam, Stijn, Linde en Floris hun diploma in ontvangst nemen. En toen was Norah aan de beurt.
‘Norah de Lange.’ Van Eck zond haar een glimlach. De foto die van Norah op het scherm verscheen was er eentje die gemaakt was tijdens het maken van de muurschildering in het verzorgingstehuis. ‘Ik heb je achternaam altijd bijzonder gevonden, Norah. Je bent ongeveer de kleinste leerling uit de klas.’ Hier en daar werd gegrinnikt en ook Norah kon er om lachen. ‘Misschien was je verre voorvader ten tijde van Napoleon wel een heel lang persoon, maar in z’n nageslacht is dat niet meer te merken. Als ik je een passende achternaam zou moeten geven, zou het denk ik De Vriendelijke zijn’, ging Van Eck verder. ‘Zo heb ik je leren kennen, als iemand die altijd oog heeft voor de ander, die de vrede bewaarde in de klas en misschien af en toe ook in je groepje vriendinnen.’ Lily, die schuin voor Norah zat, knikte heftig. ‘En nu ga je naar Zwolle, voor de opleiding tot binnenhuisarchitect. Daarom heb ik deze foto gekozen om te laten zien, want hier was je ook bezig met het inrichten van een kamer. Met de tekenklas ben je een muurschildering gaan maken in een verzorgingstehuis. Mevrouw Huurman was zo vriendelijk om mij van foto’s te voorzien en ik vond deze foto goed passen bij wie je bent. Geconcentreerd, liefde voor anderen en creatief. Ik hoop dat je nog heel veel jaren mag genieten van deze eigenschappen en uiteraard wens ik je alle goeds voor de toekomst toe, samen met je vriend Ethan. Dan mag je nu naar voren komen om je diploma te ondertekenen.’
Norah stond op, ze wankele even door haar hakken, maar vond al snel haar evenwicht.
‘Kijk … je draagt hoge hakken vandaag. Ik dacht bijna dat je nog een groeispurt had gehad.’ Van Eck glimlachte en Norah kon die plagerij van hem wel hebben. Ethan liep mee en maakte verschillende foto’s van haar toen ze het diploma ondertekende. Nadat de inkt gedroogd was kreeg ze van Van Eck een roos en een Bijbel overhandigd. Een paar weken terug hadden ze er al eentje uit mogen kiezen en Norahs keus was op de Engelse Bijbel gevallen, dat kwam vast van pas als ze Marit bezocht.
‘Gefeliciteerd Norah! En bedankt voor je gezelligheid en vriendelijkheid de afgelopen jaren.’
Welke achternaam zou goed bij jou passen?
Liefs,
Mirjam
