Friends 4-ever // Hoofdstuk 36 // Marit

Herinner je het vorige (superromantische) hoofdstuk nog? Eva had maar liefst drie rozen van Stan gekregen op Valentijnsdag en na schooltijd ging ze met hem een wandeling maken. En toen was daar het moment waar je misschien al lange tijd naar uitkeek, Stan vroeg verkering… Als je niet weet wat Eva’s antwoord was, kan je hier het vorige hoofdstuk teruglezen. Weet je het wel? Lees dan nu verder over Marit!

‘Die oorbellen zijn echt superleuk!’ Marit keek naar de goudkleurige hangertjes die Eva vasthield.
‘Wauw, zeker!’ beaamden Lily en Norah. Ook Marit vond ze prachtig.
‘Die moet je zeker kopen! Kan je ze morgenavond indoen, als je op date met Stan gaat,’ lachte Lily.
‘Nou … ik heb eigenlijk nog een ander idee,’ zei Eva geheimzinnig. ‘Wat als we nu alle vier een paar van deze oorbellen kopen? Of vinden jullie ze daar niet leuk genoeg voor?’
‘Ik wel,’ zei Marit enthousiast. Een gevoel van teleurstelling had haar bekropen toen Eva de oorhangertjes had laten zien, want ze wilde Eva niet na-apen.
‘Ik ook,’ zeiden Lily en Norah tegelijk.
‘Wat een supergoed idee van je,’ zei Lily.
‘Zullen we afspreken dat we ze maandag na de vakantie allemaal in doen?’ stelde Norah voor, toen ze naar de kassa liepen.
Dat vonden ze allemaal wel een goed idee. ‘Wacht, ik betaal wel,’ zei Eva. ‘Dan stuur ik jullie wel een Tikkie. Anders moeten we alle vier apart afrekenen, dat is helemaal niet handig.’
Gezellig kletsend liepen ze even later de winkel uit.
‘Gaan we ook nog naar de Vero Moda? Ik zag op internet een heel leuk jurkje!’ zei Norah. ‘Maar ik heb geen zin om verzendkosten te betalen, dus hoop ik dat ze hem in de winkel ook hebben hangen.’
De anderen vonden Norahs voorstel wel een goed idee en niet veel later liepen ze de kledingwinkel in.
Om zich een houding te geven pakte Marit een trui uit het rekje. Het was een geel exemplaar, ze had geen idee of het haar zou staan.
‘Ik denk dat die olijfgroene mooier is,’ zei Lily, die vlak achter haar stond. ‘Voor jou in ieder geval.’
‘Dat denk ik ook,’ zei ze. ‘Maar ik heb niet echt een nieuwe trui nodig.’
‘Hm,’ mompelde Lily. ‘Echt niet?’
Ze haalde haar schouders op, eigenlijk had ze wel nieuwe kleding nodig en ze had van haar vader ook een aardig bedrag gekregen om eens goed in te slaan. Maar daar bedoelde hij vast voorjaars- en zomerkleding mee, geen dikke trui voor de winter.
‘Anders pas je hem en als-tie niet lekker zit of niet leuk staat, laat je hem hangen. Passen betekent niet meteen kopen, hè?’ Eva bemoeide zich met het gesprek.
‘Dat is waar,’ zei Marit. Ze keek even de winkel rond, waar waren de pashokjes? O, daar achterin, Norah liep er ook heen. In het pashokje kleedde ze zich snel om, ze bekeek het resultaat in de spiegel. De trui bleek nog beter te staan dan ze had verwacht en hij zat ook echt lekker.
Ze stapte het pashokje uit. Norah stond zichzelf te bewonderen in de grote spiegel. Het jurkje dat ze aanhad stond heel goed. Lily en Eva keken toe.
‘Hij staat echt heel erg leuk, Marit! Als je hem niet koopt, dan … eh … dan ben je echt gek!’ Lily keek haar vrolijk lachend aan.
‘Helemaal mee eens,’ beaamde Eva. ‘En Noor is ook gek als ze die jurk niet neemt. Ethan mag wel uitkijken dat z’n ogen niet uit z’n kassen rollen.’
Norah grijnsde. ‘Dat gaat morgen zeker bij Stan gebeuren, als hij jou in die zwarte jurk ziet.’
Eva kreeg een kleur, maar lachte wel. ‘En voor wie moet Marit die trui kopen, voor Kyle?’
Gelukkig, Marit zag in de spiegel dat haar wangen gewoon haar normale kleur bleven. Ze schudde haar hoofd. ‘Daar heb ik het een tijdje geleden met hem over gehad,’ zei ze. Het verbaasde haar dat ze zo kalm klonk.
‘O, echt?’ vroeg Lily. ‘Het is dus ter sprake gekomen?
Marit knikte. ‘Het viel eigenlijk heel erg mee,’ zei ze. ‘Misschien moet je het ook doen, Lil!’
Norah en Eva keken verbaasd van haar naar Lily.
Lily schudde haar hoofd. ‘Nee, bij mij is het heel anders. Jij was niet verliefd op Kyle.’
‘Dat is waar,’ zei Marit. ‘Maar stel je voor dat Aron jou wél leuk vindt … dan kan zo’n gesprek heel goed zijn!’
Weer schudde Lily haar hoofd. ‘Aron vindt mij niet leuk. Hij heeft de laatste tijd alleen maar aandacht voor Hester,’ zei ze somber. ‘Bovendien, dan ben jij de enige van ons groepje die geen verkering heeft, dat zou ik zielig vinden.’
Marit grinnikte. ‘O, maar ik niet. Voor mij geen vriendjes of verliefdheden. Dus bij nader inzien hoef ik deze trui ook niet te kopen.’ Dat laatste zei ze vooral voor de grap, ze was benieuwd naar de reactie van haar vriendinnen.
‘Jawel!’ zeiden de meiden alle drie tegelijk.
Ze bekeek zichzelf nog eens kritisch, hij stond wel echt heel erg leuk.
‘Of is je kleedgeld op?’ vroeg Eva.
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik krijg geen kleedgeld. Als ik ga winkelen krijg ik gewoon wat geld …’ Ze slikte even, bijna had ze gezegd: van m’n vader. ‘… Maar ik moet altijd goed nadenken of ik het wel echt wil, anders is het zonde van het geld.’ Daar had ze zich mooi uitgekletst.
‘O, denk je dat je deze trui niet mag kopen van je moeder?’ informeerde Lily.
Marit bevroor. Wat moest ze nu zeggen? Had ze die opmerking maar niet gemaakt over het al dan niet kopen van de trui, dan had ze dit allemaal kunnen voorkomen.
‘Natuurlijk mag ze die trui wel kopen,’ hoorde ze Norah zeggen en ze zond haar vriendin een dankbare blik.
‘Ja, ik denk dat ik het maar doe.’ Ze probeerde ervoor te zorgen dat haar stem normaal klonk, maar wist niet helemaal zeker of het gelukt was.
Eva keek haar met een vreemde blik aan en ook Lily leek het niet helemaal te begrijpen.
Voor er lastige vragen zouden komen, dook ze het pashokje in en trok de trui weer uit. Ze liet zich op het kleine krukje zakken dat in het hoekje stond en opeens voelde ze iets nats over haar wang stromen. Nijdig veegde ze de traan weg, maar er kwam er nog een. Waarom overkwam haar dit nu weer?

Heb jij ook weleens zo’n ongemakkelijk gevoel gehad na een vraag?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•