Friends 4-ever // Hoofdstuk 40 // Marit

In het vorige hoofdstuk nam Eva Stan mee naar huis. Hij ontmoette haar zusje Milou, die niet eens wist dat Eva verkering had. Ook ontdekte Stan dat Eva een YouTube kanaal had samen met buurjongen Robin, maar hier mocht hij niets over vertellen tegen anderen, zelfs niet tegen haar drie vriendinnen. Al eerder heb je kunnen lezen over Marit en haar geheim en tot nu toe is Eva de enige die het nog niet weet. Blijft dat vandaag ook zo?

‘Is het alweer McFlurry tijd?’ verzuchtte Lily, toen ze met z’n vieren de school uitliepen op vrijdagmiddag. ‘Voor mijn gevoel is het al heel lang geleden dat we er eentje hebben gegeten.’
‘Dat is Eva’s schuld,’ reageerde Norah meteen. ‘Zij moest zo nodig iedere vrijdag daten met Stan.’
Eva grinnikte. ‘Ja … en deze vrijdag kan ik ook niet!’
‘Ga je deze keer naar Stan toe?’ informeerde Marit.
Eva schudde haar hoofd en keek haar verbaasd aan. ‘Nee, maar wij zouden toch aan ons geschiedenisproject gaan werken? Of ben je dat weer vergeten?’
Marit sloeg haar hand voor haar mond, dat was ze inderdaad vergeten. ‘Eh … zou jij bij mij komen?’ vroeg ze aan Eva. Ze hoopte maar dat ze hadden afgesproken bij Eva thuis.
Eva schudde haar hoofd. ‘Nee, maar dat kan wel.’
Even was Marit in tweestrijd, ze voelde de blikken van Norah en Lily op zich gericht.
‘Eh ja, da’s misschien wel een idee,’ hoorde ze zichzelf zeggen. ‘Als m’n broertje ons met rust laat, komt het vast goed.’
Eva grinnikte. ‘Mijn zusje bemoeit zich altijd overal mee, dus misschien is het alleen maar handiger om bij jou te werken.’
Onderweg naar huis zei Marit niet zo veel, ze fietste naast Eva zodat ze eventueel al iets van het project konden bespreken, maar daar kwam niks van. Ze dacht maar aan één ding: Wat zou ze zeggen als Eva iets over haar moeder vroeg? Ze wist wel dat ze niet zo moeilijk moest doen, tenslotte was de reactie van Lily haar ook enorm meegevallen.
Gelukkig leek Eva niet te merken dat ze wat afwezig was, ze kletste wat over tijdvakken en dat geschiedenis best leuk vond. Voor Marit het wist waren ze op het punt gekomen waar ze afscheid namen van Lily en even later van Norah.
‘Hier woon ik,’ wees Marit. Hè, wat gek, papa’s auto stond op de stoep, normaal was hij op vrijdagmiddag nooit zo vroeg thuis en paste Marloes op Samuël. Zou papa vandaag thuiswerken? Of was hij gewoon vroeg klaar? Nu ja, daar zou ze zo wel achter komen.
In de keuken trof ze, tot haar eigen verbazing, wel Marloes en Samuël aan.
‘Is papa thuis?’
Marloes schudde haar hoofd. ‘Hij moest naar een klant die dichtbij woont, dus hij is op de fiets,’ vertelde ze. ‘Maarre … ik moet er eigenlijk vandoor. Sorry dat ik het niet eerder liet weten.’
Marit was te verbijsterd om iets te zeggen. Marloes nam afscheid van Samuël en was de deur uit voor ze er een woord uit had gekregen.
‘Oké, dat was dus m’n nicht, Marloes. Zij past op vrijdag altijd op Samuël, m’n broertje,’ legde ze uit aan Eva.
‘Wie ben jij?’ Samuël had net Smarties op, de chocolade zat nog op zijn mondhoeken en het doosje lag op tafel.
‘Ik ben Eva, een vriendin van Marit,’ zei Eva netjes. ‘En jij bent Samuël?’
Hij knikte trots. ‘Kom jij bij Marit spelen?’
Eva grinnikte en ook Marit kon een lach niet onderdrukken.
‘Zoiets,’ zei Marit. ‘We moeten iets voor school doen. Ik hoopte eigenlijk dat jij heel druk met Marloes aan het spelen zou zijn…’ Ze hoopte dat haar broertje de hint zou begrijpen, maar eigenlijk was hij daar nog net te klein voor.
‘Marloes speelt niet met mij,’ antwoordde hij. ‘Meestal niet. Ik moet altijd zelf spelen.’
‘O,’ zei Marit. ‘Maar dan kan je dat nu ook wel, toch? Dan kunnen Eva en ik werken.’
Samuël trok een verongelijkt gezicht, maar luisterde wel. Hij liep naar de woonkamer waar z’n Lego uitgestald stond.
‘Luistert hij altijd zo goed?’ informeerde Eva.
Marit grijnsde. ‘Als er vreemden bij zijn wel, gelukkig. Wil je wat drinken?’
‘Ja, lekker. Heb je dubbelfris?’
‘Vast wel,’ zei Marit. Ze trok de koelkast open. ‘Witte druif citroen, lust je dat?’
Eva knikte. ‘Klinkt goed, volgens mij hebben wij die thuis ook altijd.’
‘Ik vind ‘m ook het lekkerst en Samuël drinkt volgens mij ook niks anders,’ vertelde Marit, terwijl ze het drinken inschonk. ‘Lust je er ook een koekje bij?’
Eva haalde haar schouders op. ‘Lijkt me wel lekker.’
‘Ik zal eens even kijken wat we hebben …’ Marit rommelde wat in het keukenkastje en vond chocolade chipkoekjes. Papa zou het vast wel goed vinden als ze die namen.
‘O, dat zijn m’n lievelingskoekjes!’ reageerde Eva enthousiast.
‘Ja, ik vind ze ook heel lekker,’ zei Marit. ‘Maar m’n vader is echt groot fan, dus daarom koopt hij ze altijd. Dat er nog een pak ligt is eigenlijk een wonder.’ Ze grimaste. ‘Hoewel, gisteren heeft hij nog boodschappen gedaan, dus op zich wel begrijpelijk.’
Vroeg Eva maar iets over haar moeder, ze was er nu eigenlijk wel klaar voor om het te vertellen. Met hints probeerde ze Eva zo ver te krijgen dat ze iets vroeg, maar tot nu toe lukte dat nog niet echt.
‘Zullen we even lekker op de bank gaan zitten? Dan kunnen we straks wel aan de tafel gaan werken!’
Eva vond het prima en volgde Marit naar de woonkamer. Samuël was rustig aan het spelen met de Lego. Ze kletsten wat, maar Eva stelde nog steeds geen vraag over haar moeder. Pas toen ze aan de keukentafel zaten, kwam er een opening.
‘Zeg Marit, je doet echt een beetje gek,’ zei Eva. Het kwam er voorzichtig uit.
‘Hoe gek?’ vroeg ze, oprecht verbaasd.
‘Anders dan anders. Drukker. Ben je zenuwachtig ofzo?’
‘Eh … een beetje,’ antwoordde ze naar waarheid.
‘Waarom?’ Nu was Eva degene die verbaasd was. ‘Om geschiedenis? Of om met mij samen te werken?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dat is niet de reden.’ Ze zocht even naar woorden. ‘Eh … Ik vind het een beetje spannend dat je hier bent.’
Nog voor ze verder kon praten viel Eva haar in de reden. ‘Maar waarom dat dan?’
Marit zuchtte. ‘Dat klonk gek, sorry. Maar … eh … de reden dat mijn nicht Marloes op m’n broertje past en ik dus ook regelmatig moet oppassen, is dat mijn moeder niet hier thuis woont. Ik woon hier alleen met m’n vader en broertje. Inmiddels weten Lily en Norah dat allebei, maar aan jou heb ik het nog niet verteld. Dus … vandaar.’
Het duurde even voordat Eva knikte. ‘Zijn je ouders … gescheiden?’
Marit schudde haar hoofd. ‘Officieel niet. Mijn moeder woont in een tehuis voor psychiatrische patiënten.’
Het bleef een hele tijd stil.
‘Maar Marit, waarom heb je dat niet eerder verteld?’ In Eva’s ogen was een mengeling van medelijden en verbazing te zien.
‘Ik wist niet hoe,’ zei ze. ‘Het is best ingewikkeld allemaal.’
‘Dat kan ik me wel voorstellen,’ zei Eva. ‘Maar Lily en Norah weten het ook?’
‘Ja, Lily nog niet zo lang, Norah al wel een tijd. Maar goed, ik ben blij dat jullie het nu allemaal weten,’ verzuchtte Marit opgelucht. ‘Geheimen hebben voor je vriendinnen is vermoeiend.’
Eva grijnsde. ‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen ja. Maar ik ben blij dat je ons vertrouwt en het durft te vertellen. Zullen we dan nu écht aan de slag gaan voor geschiedenis?’
‘Geweldig idee!’

Vind jij het hebben van geheimen ook vermoeiend?

Liefs,

Mirjam

Kom me volgen op social media

• 
• 
• 
•