Vorige week was Eva stil, teruggetrokken en verdrietig. Weet je niet waarom omdat je het vorige hoofdstuk nog niet gelezen hebt, klik dan hier. Je kon ook een (kort) gesprekje met Marit lezen waarin ze vertelde dat ze James zo miste. Hoe gaat het daar nu mee? Daar ontdek je meer over in het hoofdstuk van vandaag!
‘Marit, moet jij geen huiswerk maken?’ Haar vader keek haar indringend aan.
‘O, eh … Dat is niet zoveel werk,’ loog Marit. Als ze eerlijk was had ze er helemaal geen zin in. Ze was verwikkeld in een lang appgesprek met James en als ze zich echt op haar schoolwerk zou moeten concentreren moest ze daar natuurlijk mee stoppen.
‘Is het dan niet verstandig als je het eerst gaat doen? Daarna is er tijd genoeg om te appen met je vriendinnen.’
‘Ik app niet met m’n vriendinnen,’ wierp ze tegen. ‘Ik app met James, dus ik ben met Engels bezig. Ik ga zo m’n huiswerk maken.’
Ze stuurde een emoji met hartjes in zijn ogen naar haar vriend en opende vervolgens de Instagram app. Meteen ging ze naar het profiel van James, waar inmiddels ook een paar foto’s met haar erop prijkten. Ze las de reacties van zijn vrienden en glimlachte trots. Wie had dat kunnen denken … zij, Marit Verhagen had verkering met een Engelsman. En nog wel de knapste ter wereld, dat wist ze zeker.
Miss you so much, appte James. Maar hij moest nu echt z’n huiswerk gaan maken, zei hij.
Me too, appte ze snel terug, gevolgd door een emoji met een verdrietig gezicht. Vervolgens wisselden ze nog wat hartjes uit, maar toen vertrok James definitief van de app. Waarschijnlijk had hij zelfs z’n internet uitgezet, want bij haar laatste berichtje kwam maar een vinkje te staan.
Ondanks dat ze niet meer met hem appte, vertrok Marit nog niet naar boven om zich met haar schoolwerk bezig te houden. Zo belangrijk was dat allemaal niet, het duurde nog wel een paar weken voordat de toetsweek begon, volgende week was vroeg genoeg om zich druk te maken over wiskunde. Weer opende ze Instagram en ze scrolde over haar timeline. O, die foto van Aron en Kyle was echt heel grappig. Dat Lily verkering had met die ene Corné, daar snapte Marit niets van. Aron was echt zó veel leuker. Voor Lily dan. Norah leek het ook niet te begrijpen, maar Eva was oprecht blij voor hun vriendin. Persoonlijk vond Marit dat Lily ontzettend overdreven deed over Corné, alsof ze zonder hem geen leven had. Elke dag zei ze wel dat ze hem miste en dat ze helemaal begreep hoe Norah zich voelde nu Ethan in Groningen studeerde. Hallo, hun vriendjes woonden gewoon in Nederland en konden ze bijna ieder weekend zien. Zij moest wachten tot de kerstvakantie tot ze James weer zag, dat was nog vierentachtig dagen. Of was het drieëntachtig? Ze wist het niet zeker. Op haar telefoon had ze een app gezet die aftelde naar de datum. Geen van de getallen die ze had gedacht was goed, zag ze toen ze de app opende. Nog vijfentachtig dagen voordat ze James weer kon omhelzen. Dat was écht veel te lang. Misschien moest ze haar vader maar vragen of ze niet in de herfstvakantie een paar dagen naar Engeland mocht. Kostte het maar niet zo veel geld …
‘Marit, ga je nu eindelijk aan je huiswerk beginnen?’ Haar vaders stem klonk heel streng, helemaal niet wat ze van hem gewend was.
‘Bijna,’ beloofde ze. ‘Nog heel even dit doen.’ Ze had eigenlijk geen idee wat dat “dit” eigenlijk was, ze opende doelloos wat apps op haar telefoon.
‘Marit, leg je telefoon even aan de kant. Volgens mij moeten wij praten.’ Ze schrok van de ernst in papa’s stem.
‘Eh … Ik ga al huiswerk maken,’ beloofde ze en ze stond op.
‘Volgens mij maakt het niet uit of je nu begint of over vijf minuten, anders was je al veel eerder begonnen. Maar ik maak me echt een beetje zorgen om je.’
Marit sloeg haar ogen neer voor de onderzoekende blik van haar vader en ging weer op de bank zitten.
‘Volgens mij hadden we afgesproken dat ik niet moeilijk zou doen over je relatie met James als je schoolwerk daar niet onder zou lijden.’
Een beetje ongemakkelijk staarde Marit naar de vloer. Misschien was ze de laatste tijd wel erg vaak bezig geweest met James en weinig met haar schoolwerk. Ze dacht zelfs vervelende dingen over haar vriendinnen, dat was niet echt de bedoeling, of wel?
‘Dat klopt,’ zei ze verlegen. ‘Sorry pap. Ik eh … ik vind het gewoon moeilijk om zo ver uit elkaar te wonen en dat ik hem zo weinig zie.’
Papa’s gezichtsuitdrukking verzachtte. ‘Dat snap ik, Marit. Maar … als je hem in de toekomst vaker wilt zien en dichter bij hem in de buurt wilt wonen, zul je toch echt goede cijfers op school moeten halen. Anders mag je echt niet naar Cambridge.’
Marit voelde dat ze bloosde. Het klopte natuurlijk helemaal wat haar vader zei.
‘Inderdaad,’ zei ze zacht. ‘Ik hoop er beter aan te denken.’ Weer stond ze op, deze keer liet ze haar telefoon op de bank liggen. Als het goed is stond in haar agenda precies wat ze vandaag allemaal voor school moest doen.
Twee uur later legde ze met een tevreden zucht haar pen neer. Natuurlijk zou ze het tegen niemand zeggen, maar eigenlijk had ze dit gemist. De afgelopen weken had ze zich een beetje doelloos gevoeld, sinds het afscheid van James had ze haar draai niet kunnen vinden. Maar vanaf nu ging het echt beter worden, beloofde ze zichzelf. Ze had nota bene zitten mopperen op Lily en haar relatie met Corné, terwijl ze zelf precies hetzelfde had gedacht. Vanaf nu ging ze laten merken dat het leven ook zonder dat je vriendje in de buurt was de moeite waard was om te leven! Dan zouden die vijfentachtig dagen voorbijvliegen!
Begrijp je Marit een beetje?
Liefs,
Mirjam
Jawel. Leuk hoofdstuk trouwens! Je merkt ook wel dat ze niet meer zo braaf is als eerst?
Logisch dat ze James wil zien. Als ik een vriend had zou ik hem ook geen 85 dagen willen missen.
Haha, Marit zal altijd wel braaf blijven hoor, maar ze is inderdaad wat losser geworden 🙂